مشــــــــــــــــــاعره

هر می لعل کزان دست بلورین شدیم
اب حسرت شد و در چشم بار بماند

دي شيخ با چراغ همي گشت گرد شهر
كز ديو و دد ملولم و انسانم آرزوست

تو کز سرای طبیعت نمیروی بیرون
کجا بکوی طریقت گذر توانی کرد

دشمن که از آزادگی بویی ندارد
در راه مردان ، دام نامردی گذارد

دامن دوست به صد خون دل افتاد به دست
به فسوس که کند خصم رها نتوان کرد

دوش ديدم كه ملائك در ميخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پيمانه زدند

دل از من برد و روی از من نهاد
خدا را با که این بازی توان کرد

دستم بگرفت و پا به پا برد

تا شیوه راه رفتن آموخت

تا معطر کنم از لطف نسیم تو مشام
شمه ای از نفحات نفس یار بیار

رهزنان را خواهم گفت : کاروانی آمد بارش لبخند
ابر را پاره خواهم کرد
من گره خواهم زد چشمان را با خورشید ‚ دل ها را با عشق سایه ها را با آب شاخه ها را با باد :1. (21):