انرژی زمینگرمایی یکی از انواع تجدیدپذیر انرژی است ولی به دلایلی مانند هزینه بالا چندان مورد توجه قرار نمیگیرد. اما شاید این گزاره با طرحی جدید برای حفر چاهی به عمق بیش از 19 کیلومتر در زمین توسط طرح جدید دانشمندان MIT تغییر کند.
دنیا تشنه انرژیست و هر منبعی که بتواند انرژی بیشتری را با هزینه کمتری در اختیار انسان قرار دهد، یک انتخاب عالیست. در این حالت هزینه کوتاه مدت و بلند مدت برای هر طرح تعریف شده و به ما میگوید که هر طرحی باری کاربردی بودن، باید چه ویژگیهایی داشته باشد.
به تازگی گروهی از دانشمندان فعال در موسسه فناوری ماساچوست (MIT) طرحی دیوانهوار برای حفر عمیقترین چاه تاریخ به سمت هسته زمین را مطرح کردهاند تا بتوان از منبع انرژی لایزالی که در عمق کره خاکی ماست، استفاده کرد.
در همین زمینه استارتآپی موسوم به Quaise تأسیس و موفق به حصول سرمایهای معادل 40 میلیون دلار در ماه گذشته شده تا این طرح را به پیش برد. اما شاید طرحی که این شرکت برای حفر زمین در پیش گرفته با آنچه تا پیش از این در نظر داشتیم متفاوت باشد. در واقع برای حفر چاهی به این عمق، مسلماً باید مرزهایی جدید در علوم حفاری فتح شده و روشهای نوین و مخصوص ارائه شوند.
Quaise در طرح پیشنهادی خود اعلام کرده که قصد دارد از سرمایه کسب شده در جهت استفاده از فناوری همجوشی برای حفر این حفره فوق عمیق استفاده کند. در واقع طرح مذکور در حال حاضر تنها روی کاغذ و با استدلالهای علمی جلو رفته و هیچ نمونه چاه آزمایشی حفر نشده است.
در همین زمینه آقای مارک کاپتا که در حال حاضر مدیر عامل شرکت سرمایهگذاری معروف Prelude Ventures و یکی از سرمایهگذاران اصلی کوئِیز است میگوید که اصل ایده با توجه به ارائه ایدهای برای حصول انرژی بدون آزاد کردن کربن در جو کره زمین، یک طرح بسیار عالیست که می‌تواند ما را به منبعی بی حد و حصر از انرژی رسانده و بسیاری از مشکلات انسانهای آینده را رفع کند. کاپتا در ادامه صحبتهای خود میگوید:
Quaise Energy یکی از کارآمدترین راهکارها که انعطافی بی‌نهایت بالا را برای تأمین انرژی سیاره ما در نظر گرفته، ارائه میکند. این روش مکملی تمام عیار برای روشهای تولید انرژی تجدیدپذیر فعلی ماست که به اجازه میدهد در آینده‌ای نه چندان دور بتوانیم به انرژی پایدار و همیشگی دست پیدا کنیم.
استفاده از فناوری فیوژن برای حفر این حفره‌های فوق‌عمیق، جدا از اینکه ساختاری شبه علمی تخیلی دارد، بسیار عالی است و می‌تواند مزایای قابل توجهی داشته باشد. برای مثال، مته‌های سنتی محدود به این هستند که تا چه اندازه می‌توانند پیش بروند، قبل از اینکه دماهای بسیار بالا، گازها و مایعات مانع از پیشروی بیشتر آنها شوند.
برای جلوگیری از رویارویی با این مشکلات، Quaise از ماشینی به نام ژیروترون استفاده خواهد کرد که معمولاً برای ایجاد امواج الکترومغناطیسی میلی‌متری برای افزایش دمای بسیار زیاد، جهت تولید پلاسما در طرحهای راکتورهای همجوشی استفاده میشود. حال طرح کوئیز این است که به جای پلاسما، نوک پیکان را به سمت زمین نشانه رفته و با استفاده از پرتوهای انرژی تولید شده، آن را سوراخ کنیم.
طرح مذکور به ما این امکان را میدهد که بتوانیم حفاری در عمقهای بسیار زیاد را تجربه کنیم. از دید تئوری این امکان وجود خواهد داشت تا دولتها بتوانند مستقل از محل جغرافیایی خود، انرژی زمینگرمایی حاصل کرده و وابستگی بسیار کمتری به منابع دیگر انرژی داشته باشند.
البته طبیعی‌ست که این طرح آینده نگرانه و بسیار جذاب نیز میبایست راه دور و درازی برای رسیدن به یک طرح کامل تجاری طی کند. Quaise قرار است اولین ماشین‌های مقیاس عملی خود را در سال 2024 معرفی کرده و اولین عملیات تجاری خود را تا سال 2026 شروع کند. مضاف بر این، میتوان این احتمال را نیز مطرح کرد که به چالشهایی در طی مسیر اجرای طرح برخورد کنیم که نیاز به افزایش بودجه یا زنجیره تأمین قطعات و تجهیزات مناسب را مطرح کنند.
به هر حال چنین طرحهای دور از ذهنی که نگاهی بسیار عمیق بر مشکلات همیشگی انسانها دارند، حتی در صورت عدم توفیق صد در صدی نیز بسیار جذاب بوده و می‌توانند به خلق یا توسعه ایدههایی منجر شوند که مسائل و مشکلات فراوانی را حل نموده و افقهای بزرگتری را پیش روی ما باز کنند.
نظر خود را اضافه کنید.
برای ارسال نظر وارد شوید
ارسال نظر بدون عضویت در سایت