سفر در زمان اگرچه در رویاها و فیلم‌های علمی و تخیلی به وفور دیده می‌شود ولی یکی از مسائلی که تا به امروز ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده پارادوکسی است که می‌گوید یک مسافر زمان نباید در گذشته کاری کند که باعث از بین رفتن عامل مولد خود شود. به تازگی یک دانشجوی استرالیایی قواعد ریاضی را به اثبات رسانده که این مشکل تاریخی را مرتفع می‌کند.
در فصل اول سریال محبوب دارک، وقتی شخصیت اولریخ به گذشته می‌رود با شخصیت دوران کودکی هلج، روبرو می‌شود. در این حالت با علم به اینکه هلج در آینده می‌تواند فرزند اولریخ را وارد بازی سفر در زمان کند، به سمت او حمله ور می‌شود و با سنگ بر سر او می‌کوبد تا بتواند او را از بین برده و به بیان ساده‌تر، عاملی که فرزندش در آینده را از او دور می‌کند از بین ببرد.
اولریخ گمان می‌کند که با این حملات هلج کشته شده ولی دست روزگار مانع این کار شده و هلج تنها زخمی شده ولی فوت نمی‌کند.
داستان بالا یک نمونه کوچک از اصلی است که همه فیلم‌های علمی و تخیلی به آن استوار هستند؛ پارادوکس پدربزرگ هیچ گاه نباید اتفاق بیفتد. این پارادوکس که یکی از مسائل مهم در تئوری‌های سفر در زمان است بیان می‌دارد که اگر کسی به گذشته سفر کند و یکی از عامل‌های وجود خودش یا عوامل بازگشت به زمان را از بین ببرد (برای مثال پدربزرگش را یا راه های رسیدن به علم بازگشت به زمانش را) در آن صورت او دیگر وجود نخواهد داشت تا به گذشته برود و آن کار را انجام دهد.
با همین اصل هیچ عاملی در گذشته نمی‌تواند انجام شود تا شرایط آینده را تغییر دهد. تا پیش از این دانشمندان پارادوکس پدربزرگ را اصلی بر عدم امکان عملی سفر در زمان مطرح می‌کردند ولی همانطور که عنوان شد یافته جدید محقق استرالیایی می‌تواند این مشکل را مرتفع کند.
ژرمن توبر که در دانشگاه کوئینزلند در مقطع دکتری فیزیک تحصیل می‌کند طی نتایجی تحقیقی روی اعداد مربع به این نتیجه رسیده که بدون ایجاد پارادوکس نیز می‌توان به گذشته سفر کرد. در این پژوهش توبر توضیحات مهمی در مورد تئوری خود بیان کرده است:
دینامیک کلاسیک اثبات می‌کند که اگر شما از وضعیت یک ساختار یا سیستم در زمانی مشخص مطلع باشید می‌توانید به تاریخچه و وضعیت زمان‌های دیگر آن نیز دست پیدا کنید. با این وجود نظریه نسبیت عام انیشتین حلقه‌های زمانی یا موضوع سفر در زمان را به عنوان محلی که یک پدیده می‌تواند در زمان‌های گذشته و آینده رخ دهد را پیش‌بینی کرده است.
در مورد تحقیق توبر باید مسائلی به صورت پیچیده مورد بررسی قرار گیرند، اما اساساً در حال بررسی فرآیندهای قطعی در تعداد دلخواه مناطق موجود در ساختار فضا-زمان است. این پژوهش نشان می دهد که منحنی‌های بسته به موقع، که انیشتین پیش‌بینی کرده است، می توانند با قوانین اراده آزاد و فیزیک کلاسیک مطابقت داشته باشند.
این پژوهش که نتایج آن در ژورنالی موسوم به Classical and Quantum Gravity به اثبات رسیده اعلام می‌کند که پدیده‌ای که شما در زمان حال می‌بینید بالاخره راه خود برای وقوع را می‌یابد.
به بیان ساده توبر به این موضوع اشاره می‌کند که اگر شما مرتکب عملی در گذشته شوید که تصور می‌شود وضعیت آینده را تغییر می‌دهد، ساختار فضا-زمان این پتانسیل را دارد که خود را به نحوی تغییر داده و سازگار کند که هیچ پدیده‌ای در آینده دستخوش تغییرات قرار نگیرد و به همان نحو که شما در آینده دیده بودید، اتفاق بیفتد.
تصور کنید شما چند سال بعد به گذشته سفر کنید و بخواهید عامل اصلی بیماری کرونا را که مشخص شده از بین ببرید. حال وضعیت به نحوی پیش برود که شما در از بین بردن آن عامل هم به توفیق برسید باز نخواهید توانست کرونا را به کل ریشه کن کنید، چرا که فضا- زمان مقدر کرده که باید این بیماری در این مقیاس گسترده شود. پس بهتر است کاری نکنید چرا که نمی‌توانید به صورت کامل آن را از بین ببرید.
در نهایت باید گفت مسافران زمان همچنان توانایی سفر در زمان را خواهند داشت ولی با محدودیتی روبرو خواهند بود که نمیتوانند بر پدیده‌های قطعی موثر باشند. شاید بهتر است بگوییم مسافر زمان تنها ناظر اتفاقات گذشته خواهد بود و نقشی در حوادث نخواهد داشت.
سفر در زمان در حال حاضر ممکن نیست (یا اینطور تصور می‌کنیم) ولی مسلماً در آینده‌ای دور یا نزدیک ممکن خواهد شد و آنگاه است که بسیاری از سوالاتی که در ذهن داریم به پاسخ خود می‌رسند.
نظر خود را اضافه کنید.
برای ارسال نظر وارد شوید
ارسال نظر بدون عضویت در سایت