احتمالاً می دانید هسته‌های مربوط به Ray Tracing بخشی از تراشه‌های RTX انویدیا را به خود اختصاص داده‌اند. منتقدان می گویند اگر انویدیا منابع اختصاص یافته به هسته‌های Tensor و RT را به سایه زن‌ها یا همان هسته‌های CUDA اختصاص داده بود، شاهد عملکرد بسیار بهتر کارت‌های RTX بودیم.
مقایسه اندازه پردازنده‌های گرافیکی GTX با RTX انویدیا نشان می‌دهد وجود قابلیت Ray Tracing و پیرو آن هسته‌های Tensor و RT باعث افزایش اندازه تراشه و تعداد ترانزیستورها شده است که البته هیچ عجیب نیست. اما این در حالی است که Ray Tracing چندان مورد توجه گیمرها قرار نگرفته است.
انویدیا دارای دو تراشه با کُدهای TU106 و TU116 است که هر دو مبتنی بر ریزمعماری Turing و دارای مشخصات تقریباً مشابه هستند اما دومی فاقد قابلیت Ray Tracing است. مقایسه سطح داخلی تراشه‌های مزبور نشان می‌دهد اضافه کردن قابلیت RTX به افزایش 22 درصدی مساحت آن انجامیده است. دو تراشه یاد شده 1.95 میلی متر مربع تفاوت دارند که 1.25 میلی متر مربع آن مربوط به هسته‌های Tensor و 0.7 میلی متر مربع آن مربوط به هسته‌های RT است.
اما بررسی‌های تکمیلی نشان می‌دهد اختلاف اندازه تراشه‌های Turing با Pascal تنها از RTX ناشی نمی‌شود. RTX 2080 Ti دارای مساحت 574 میلی متر مربع است که با حذف هسته‌های Tensor و RT به 684 میلی متر مربع کاهش می‌یابد. ظاهراً افزایش حجم حافظه کش و مجموعه دستورالعمل‌های بزرگ‌تر نقش چشمگیری در افزایش اندازه تراشه‌های مبتنی بر ریزمعماری Turing داشته است. البته نباید از افزایش چگالی ناشی از مهاجرت از فناوری ساخت 16 نانومتری به 12 نانومتری غافل شد.
تراشه TU106 که نیرو بخش کارت گرافیک RTX 2060 است، کارایی نزدیک به GP104 بکار رفته در GTX 1080 را ارائه می‌کند. این در حالی است که تعداد هسته‌های CUDA و اندازه تراشه بکار رفته در RTX 2060 بسیار کمتر است.
. اولاً که ۲۰۶۰ کارایی نزدیک به 1070ti داره. دوماً که خیلی راحت میشد تیورینگ رو با ولتا مقایسه کنید. چون تیورینگ در اصل یه نسخه بهبود یافته از ولتا + هسته rt هستش. تکنولوژی ساخت هردو شون هم ۱۲ نانومتره. میتونستید به این اشاره کنید که تراشه gv-100 با ۷۶۸ هسته سایه زنی بیشتر از rtx2080ti کارایی مشابه و اونم بدون هسته ری‌تریسینگ ارائه میده. و این که در عین حال با وجود هسته های تعقیب اشعه، همچنان تراشه tu-102 کوچیک تر از تراشه gv100 هستش. به همه‌ی این حرف ها هم در پایان اضافه میکنم که حرف منتقدین همچنان کاملاً درست و منطقی به نظر میاد. چرا که استفاده از شیدر های بیشتر هم میتونست قدرت مورد نیاز برای ری‌ترسینگو تأمین کنه و هم میتونست درصورت استفاده نکردن از ری‌ترسینگ برای کار های دیگه استفاده بشه. البته بنظرم انویدیا به دلایل تجاری این کار رو نکرده. اگر هسته های شیدر رو حتی از این هم بیشتر میکرد این کارت نسبت به زمانش زیادی قوی میشد و مسلماً این به سود انویدیا نبود. چون خریدار ها دیرتر به فکر ارتقاء سیستمشون میوفتن و فروش آینده انویدیا کاهش پیدا می‌کنه. بنابراین انویدیا هسته جدیدی رو طراحی کرد که علاوه بر شتاب بخشی به ری‌ترسینگ تاثیر مثبت روی بخش های دیگه نداشته باشه.
نظر خود را اضافه کنید.
برای ارسال نظر وارد شوید
ارسال نظر بدون عضویت در سایت