این پهپادها از ۶۵ کیلومتری با فیبر نوری کنترل می‌شوند

مشکل اصلی کنترل پهپادها توسط امواج رادیویی آن است که ارتباط بی‌سیم توسط جنگ الکترونیک مختل می‌شود. اما اگر بتوانید یک فیبرنوری چند ده کیلومتری به پهپاد وصل کنید و آن را تا هدف هدایت کنید چه؟ اگر فکر می‌کنید این ایده خیلی تخیلی است، باید بدانید که پهپادهای جدید روسی دقیقا با همین روش تا برد ۶۵ کیلومتری هدایت می‌شوند.

در نبردهای مدرن، جنگ الکترونیک یکی از بزرگ‌ترین ابزارها برای دفاع در برابر عملیات پهپادی است. با این حال، گزارش‌های اخیر نشان می‌دهند روسیه با استفاده از یک راهکار قدیمی، یعنی هدایت سیمی از طریق فیبر نوری، توانسته است بر این مشکل غلبه کند. تصاویر جدید منتشر شده در شبکه‌های اجتماعی روسی، قرقره‌های فیبر نوری با طول خیره‌کننده ۶۵ کیلومتر (حدود ۴۰ مایل) را نشان می‌دهند که جهشی بزرگ نسبت به نمونه‌های قبلی محسوب می‌شود.

ورود فیبر نوری به دنیای پهپادهای FPV

هدایت سیمی یکی از روش‌های مرسوم برای هدیت موشک‌های کوتاه برد مثل نمونه‌های ضد تانک است. اما جنگ اخیر روسیه و اوکراین این فناوری را به مرحله تازه‌ای رسانده است. تا پیش از این، پهپادهای اوکراینی با نمونه‌های اولیه فیبر نوری تا برد ۵۰ کیلومتر آزمایش شده بودند، اما روسیه اکنون با معرفی قرقره‌های فیبرنوری ۶۵ کیلومتری، رکورد جدیدی را ثبت کرده است.

پهپادهای متصل به فیبر نوری به دلیل عدم استفاده از امواج رادیویی، در برابر سیستم‌های اختلال‌گر بی‌سیم کاملاً مصون هستند. این ویژگی به اپراتور اجازه می‌دهد تا پهپاد را در محیط‌های به شدت آلوده از نظر الکترومغناطیسی، با دقت کامل هدایت کرده و تصاویر باکیفیت، بدون نویز و با تأخیر پایین دریافت کند.

بررسی‌ها نشان می‌دهد که این پیشرفت حاصل فعالیت‌های یک شرکت مشترک روسی-چینی به نام PGI Technology است. این شرکت به طور تخصصی بر توسعه و تولید قرقره‌های فیبر نوری برای مصارف نظامی تمرکز دارد.

تصاویر منتشر شده نشان می‌دهد که این کارخانه طیف گسترده‌ای از این نوع قرقره‌ها را از برد ۱ کیلومتر تا ۶۵ کیلومتر تولید می‌کند. این شرکت مدعی است که در ساخت این کابل‌ها از موادی نظیر کولار (Kevlar)، چسب‌هایی با فرمول جدید و تکنیک‌های پیشرفته سیم‌پیچی استفاده کرده تا از گره خوردن یا پاره شدن کابل در حین پرواز جلوگیری شود.

با وجود این مزایا، استفاده از فیبر نوری بدون چالش نیست. وزن قرقره و احتمال قطع شدن کابل توسط موانع فیزیکی (مثل درختان یا ساختمان‌ها) از محدودیت‌های اصلی این روش است. همچنین با دور شدن از مبداً پهپاد باید علاوه بر وزن خودش، وزن کابلی که به دنبال می‌کشد را نیز تحمل کند که به معنای کاهش وزن محموله انفجاری است.