مشــــــــــــــــــاعره

تاکی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

هرگز غم دو روز مرا ياد نگشت ...
روزي كه نيامدست و روزي كه گذشت ...
(خيام:11():)

تا كسي را به سر كوي تو راهش ندهند

گريه و سوز دل و ناله و آهش ندهند

در خـرابــات مـغــان نــور خــدا می بیـنم
این عجب بین که چه نوری زکجا می بینم

میازار موری که دانه کش است.
که جان دارد و جان شیرین خوش است :1. (38):

تو کز محنت دیگران بی غمی//نشاید که نامت نهند ادمی

يک قطره عشق کنج دلم را گرفته است
اين قطره هم به شوق نگاهت چکيدنی ست

...
تير را قوت پرهيز نباشد ز نشانه
مرغ مسكين چه كند گر نرود در پي دانه
پاي عاشق نتوان بست به افسون و فسانه
...
«سعدي»

هزار جان مقدس بسوخت زین غیرت
که هر صباح و مسا شمع مجلس دگری

يكي درد و يكي درمون پسنده
يكي وصل و يكي هجرون پسنده
من از درمون و درد و وصل و هجرون
پسندم آنچه را جانون پسنده
«بابا طاهر :11():»