پردازنده‌های نسل جدید اینتل از کلاسترهایی با هسته‌های قدرتمند (P-Cores) و هسته‌های کم مصرف (E-Cores) تشکیل می‌شوند که در ادامه به توضیح و بررسی تفاوت‌های میان این دو خواهیم پرداخت.
اینتل در نسل دوازدهم پردازنده‌های خود یعنی سری Alder Lake با الگو گرفتن از معماری big.LITTLE، پردازنده‌های خود را به کلاسترهایی با هسته‌های قدرتمند برای استفاده‌های سنگین‌تر و هسته‌های کم مصرف برای توان مصرفی پایین در بار کاری سبک‌تر مجهز کرد.
اما تفاوت میان این دو در عمل به چه شکل است؟ مقاله پیش رو جنبه‌های مهم هسته‌های P-Cores و E-Cores پردازنده‌های اینتل را برای شما نمایان خواهد کرد.
هسته قدرتمند (P-Core) چیست؟
هسته‌های P موجود در SKU های سری آلدرلیک اینتل، هستههایی هستند که بیش از هر چیز دیگری بر محاسبات سنگین تمرکز دارند. این هسته ها برای کار در پیش زمینه و به منظور بهبود سرعت سیستم شما برای اجرای برنامه‌های سبک و دارای Thread های کم طراحی شده‌اند؛ چنین برنامه‌هایی عمدتاً اپلیکیشن‌های طراحیCAD و بازی‌ها هستند، اما برخی دیگر از برنامه‌ها نیز در این دسته قرار می‌گیرند.
از آنجایی که هسته‌های قدرتمند P مانند نسل قبلی چند رشته‌ای هستند، به این معناست که 1 هسته برابر با 2 رشته است.
هسته کم مصرف (E-Core) چیست؟
برخلاف هسته‌های P، این هسته‌ها برای اجرا در پس‌زمینه طراحی شده‌اند تا چگالی محاسباتی ارائه کنند. علاوه بر این، هسته‌های کم مصرف (Efficiency Core) برای مقیاس‌بندی بارهای کاری با رشته‌های بسیار زیاد، بهینه شده‌اند.
همچنین هسته‌های E در مقایسه با هسته‌های P با فرکانس کمتری از نظر طراحی کار می‌کنند. جدای از آن، هسته‌های کم مصرف پردازنده، تک رشته‌ای نیز هستند و این یعنی یک هسته برابر با یک رشته است.
مزایای اصلی ترکیب P-cores و E-cores
با توجه به آنچه تاکنون توضیح داده‌ایم، مزایای بسیاری از داشتن این سیستم هیبریدی در داخل رایانه شما وجود دارد. در واقع می‌توان گفت دارندگان لپ‌تاپ، بیشترین منفعت را در اینجا خواهند دید، چرا که اکثر کارهایی که روزانه با لپ‌تاپ انجام می‌شود بار کاری سنگینی ندارند.
به عنوان مثال، اگر تنها چیزی که نیاز دارید قدرت پردازشی است که هسته‌های کم مصرف E ارائه می‌کنند، متوجه خواهید شد که لپ‌تاپ شما با شارژدهی طولانی‌تری کار می‌کند.
آنطور که پیش‌بینی می‌شود، در آینده توسعه‌دهندگان برنامه‌هایی را ایجاد کنند که با احتساب CPU های هیبریدی نوشته شده باشند. اما ابتدا باید بازاری برای آن وجود داشته باشد که با این وجود شاید تا چند سال آینده باید منتظر ماند.
Intel Thread Director چیست؟
همانطور که در بالا گفته شد، مدل هیبریدی برای طراحی‌های CPU با معماری x86 کاملاً جدید است و به همین دلیل، باید راهی برای رایانه شما وجود داشته باشد تا تشخیص دهد کدام هسته‌ها و رشته‌ها برای انجام کارهای خاص، بهترین گزینه هستند. نه تنها این، بلکه کامپیوتر شما باید بتواند بار کاری را با موفقیت و بدون مشکل مدیریت کند.
برای انجام این کار، اینتل قابلیتی که Thread Director می‌نامد را مستقیماً در خود هسته‌های پردازنده ادغام کرده است. آنطور که گفته می‌شود، Intel Thread Directorاساساً یک ویژگی نرم‌افزاری و سخت‌افزاری است که برای برقراری ارتباط با سیستم‌عامل به منظور برنامه‌ریزی تصمیم‌گیری‌هایی طراحی شده است که تعیین می‌کند کدام بار کاری باید به کدام هسته ارسال شود.
باید اشاره کنیم که قابلیت Intel Thread Director تنها برای ویندوز 11 طراحی شده است. با این حال، کسانی که از ویندوز 10 استفاده می‌کنند نیز می‌توانند برخی از مزایای این ویژگی را تجربه کنند.
در مورد پشتیبانی این ویژگی از سیستم عامل لینوکس نیز فعلاً تنها می‌دانیم که اینتل در حال کار روی این موضوع بوده و باید همچنان کمی صبر داشت.
کدام نسل از پردازنده‌های اینتل از هسته‌های P و E پشتیبانی می‌کند؟
همانطور که گفتیم، در حال حاضر تنها نسل دوازدهم اینتل یعنی سری Alder Lake آن طراحی هیبریدی را ارائه می‌کند؛ بنابراین برای بهره بردن از این قابلیت‌ها باید سیستم خود را ارتقاء دهید.
چه چیزی نسل دوازدهم Alder Lake اینتل را از CPU های قبلی متمایز می‌کند؟
نسل قبلی پردازنده‌های دسکتاپ Intel Core معمولاً دارای چندین هسته هستند که همه آن‌ها از نظر فرکانس کاری و استفاده، بسیار به یکدیگر شبیه‌اند.
با این نسل جدید اما اینتل مسیر متفاوتی را انتخاب کرده است. پردازنده‌های جدید آلدرلیک با دو نوع هسته عرضه می‌شوند که عبارتند از هسته‌های عملکرد (P) و هسته‌های کم مصرف (E).
نظر شما درباره اینتل و بکارگیری طراحی هیبریدی در پردازنده‌های نسل جدید چیست؟ آیا این شرکت خواهد توانست معماری و رویکرد پردازنده‌های دسکتاپ را متحول سازد؟
نظر خود را اضافه کنید.
برای ارسال نظر وارد شوید
ارسال نظر بدون عضویت در سایت