مشــــــــــــــــــاعره

دل وحشت زده در سینه من می لرزید
دست من ضربه به دیواره زندان کوبید

ضربه هر چند به دیوار فرو کوبیدم
پاسخی نشنیدم
دیگر از پاسخ خود نمیدم

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ

به شرار قهر سوزد همه جان ما سوا را

:1. (38):

اگر چه حسن تو از عشق غير مستغنيست
من آن نيم که از اين عشقبازي آيم باز

چه گويمت که ز سوز درون چه مي‌بينم
ز اشک پرس حکايت که من نيم غماز

ز آرزوی او همی خواهد که همچون ماهتاب

افتد از بام فـلک ، خورشــــــــيد اندر روزنش


وصل و هجر دوست ميکوشند هر يک تا کنند

دســـت او در گردنــــم يا خون من در گردنش

شبي با خيال تو همخونه شد دل
نبودي نديدي چه ويرونه شد دل

نبودي نديدي پريشونيامو
فقط باد و بارون شنيدن صدامو

وای از امیدی که در زلف درازت بـسـتـه ام

عمـر بگذشت و امـیدم بر نمی آید هــنوز

ز یزدان دان نه از ارکان که کوته دیدگی باشد

که خطی کز خرد خیزد تو آن را از بنان بینی

:1. (38):

یاد داری که به من می دادی

درس عشقو ادب و مهر و وفا
:surprised:

آیینه ی سکندر جام می است بنگر

تا بر تو عرضه دارد، احوال ملک دارا

:1. (38):

از ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد