مشــــــــــــــــــاعره

مـا نـدانـیـم کـه دلـبـسـتـه اوئـیـم همه

مست و سرگشته آن روی نکوئیم همه

هان ای دل عبرت بین از دیده نظر کن هان
دیــــــــــوان مداین را آیینه ی عـــبرت دان

البته فکر کنم مصرع اول رو زیاد درست نگفتم :1. (38):

نـاله را هـر چند میخواهـم که پنهـانی کنم

سینه میگوید که من تنگ آمدم ، فریاد کن

نماند از دوستادارانم بجز ياد
سراغ رفتگان مي گيرم از باد
جفاي محنت آباد است پيري
جواني خاك شد در بهجت آباد


از استاد شهریار

دی میشد و گفتم صـــنما عهد به جای آر
گفتا غلطی خواجه در این عهد وفا نیست

:1. (38):

تو را آلـوده دامن دیـگـران خـواهند و مـن خـواهم

چو شبنم پاک و چون گل تازه در دامان من باشی

يا رب مباد كز پا جانان من بيفتد
درد و بلاى او كاش بر جان من بيفتد
من چون ز پا بيفتم درمان درد من اوست
درد آن بود كه از پا درمان من بيفتد

استاد شهریار

دل می رود ز دستم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خواهد شـــــد آشکارا

:1. (38):

از ما مپوش چهره که ما بی ادب نـِـه‌ایم

کـوتـه تـر اسـت از مـژه مـا ، نـگـاه مــا

آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشبست

یا رب این تاثیر دولت در کدامین کوکبست