ارسال داده‌های عجیب توسط فضاپیمای وویجر 1 دانشمندان ناسا را غافل‌گیر کرد

فضاپیمای وویجر ۱ که هم اکنون در فضای میان‌ستاره‌ای و خارج از منظومه شمسی قرار دارد با ارسال داده‌های عجیبی به زمین موجب غافل‌گیری و نگرانی دانشمندان ناسا شده است.

تیم مهندسی فضاپیمای وویجر ۱، در تلاش است تا دریابد که چرا این فضاپیما داده‌هایی را ارسال می‌کند که با آنچه در واقعیت انجام می‌دهد، مطابقت ندارد. هرچند به نظر نمی‌رسد که این معما موجب خرابی فضاپیمای وویجر ۱ شود اما ناسا در تلاش است تا علت آن را کشف کند.

فضاپیمای وویجر ۱ Voyager در سال ۱۹۷۷ میلادی (۱۳۵۶) پرتاب شد و نزدیک به نیم قرن است که به کاوش در کیهان مشغول است. کاوشگر دیگری با همین با نام وویجر ۲ هم در همان سال به فضا پرتاب شد.

در سال ۲۰۱۲، وویجر ۱ از محدوده Heliopause که به عنوان مرز منظومه شمسی محسوب می‌شود، عبور کرد. وویجر ۱ در فاصله‌ ۲۳.۳ میلیارد کیلومتری از زمین، دورترین ساخته دست بشر در فضا به‌شمار می‌رود.

با دورتر شدن وویجر ۱ از زمین، احتمال اتفاقات بروز عجیب‌ و غریب هم در فضاپیما افزایش می‌یابد. در حال حاضر، سیستم کنترل فضاپیما (AACS) در حال فعال شدن است. این سیستم مسئول هدایت وسیله‌ نقلیه در فضا و تنظیم آنتن آن برای فرستادن و دریافت سیگنال از زمین است.

اما به گفته‌ ناسا سیستم کنترل فضاپیما داده‌های نادرستی به زمین ارسال می‌کند. به‌نظر می‌رسد که داده‌ها به‌طور تصادفی تولید شده‌اند یا وضعیت فضاپیما را نشان نمی‌دهند.

با این وجود وویجر ۱ هنوز از همه‌ جهات خوب به‌نظر رسیده و ناسا تأکید کرد که این فضاپیما با تیم مهندسی ارتباط دارد و داده‌های علمی را جمع‌آوری می کند.

مدیر پروژه‌‌ی وویجر ۱ و ۲ در همین رابطه گفته که معمایی مانند این به نوعی برای این مرحله از مأموریت وویجر طبیعی است. هر دوی این فضاپیماها تقریبا ۴۵ سال سن دارند که بسیار فراتر از آن چیزی است که برنامه‌ریزان مأموریت پیش‌بینی کرده بودند.

در همین رابطه بخوانید:

- شرکت اسپیس ایکس سنگین ترین ماهواره تاریخ را به فضا می‌برد
- تماشا کنید: انتشار نخستین ویدیو از صدای سیاهچاله مرکزی کهکشان راه شیری
- نظریه جدید دانشمندان درباره احتمال وجود دیوارهای نامرئی عظیم در فضا

این فضاپیماها در فضای میان‌ستاره‌ای بوده که محیطی با تشعشع بالا محسوب می‌شوند و هیچ فضاپیمایی قبلاً در آن پرواز نکرده است. همچنین کارآیی فضاپیماهای وویجر ۱ و وویجر ۲ به مرور زمان کاهش می‌یابد چون باتری‌های هسته‌ای که فضاپیما را عملیاتی نگه می‌دارند، به آرامی در حال تحلیل رفتن هستند.

تیم‌های مأموریت پیش از این ناچار شده‌اند سیستم‌های مختلفی را روی فضاپیما خاموش کنند، اما ابزارهای علمی به نوعی حتی پس از این مدت زمان طولانی، هنوز در حال کار هستند.