در دهه‌های گذشته و با پیشرفت‌های حوزه اکتشافات و فناوری‌های فضایی، دانشمندان موفق شده‌اند سیاره‌های فراخورشیدی بسیاری کشف کنند. می‌دانیم که هدف نهایی برای تلاش‌های بشر در این جهت، یافتن سیاره‌های شبیه زمین و احتمالاً قابل سکونت است، اکنون مقاله‌ای منتشر شده که شانس یافتن چنین سیاره‌های را بسیار کم ارزیابی می‌کند.
در دو دهه گذشته، ناسا و دیگر آژانس‌های فضایی سراسر جهان، تلسکوپ‌های فضایی زیادی برای یافتن جهان‌های خارج از منظومه خورشیدی به مدار زمین فرستاده‌اند که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به تلسکوپ فضایی کپلر و TESS اشاره کرد. از میان هزاران سیاره کشف شده توسط این فناوری‌های پیشرفته بشر، تنها تعداد کمی از آن‌ها در «کمربند حیات» قرار دارند.
در همین رابطه بخوانید:
- به مناسبت 31 سالگی تلسکوپ فضایی هابل ؛ مانور مرگ یک ستاره دوردست
- فرود موفقیت آمیز کاوشگر «استقامت» بر روی مریخ +نخستین تصاویر ارسال شده
کمربند حیات یا منطقه گلدی‌لاکس، بازه‌ای از فاصله سیارات مختلف یک سامانه تک‌ستاره‌ای از خورشید مرکزی است که در آن احتمال شکل گرفتن فشار اتمسفر مناسب و آب مایع وجود داشته باشد. سیاره‌هایی که در کمربند حیات قرار ندارند به دلیل سردی یا گرمی بیش از حد، فرصتی برای تشکیل حیات به شکلی که برای بشار آشناست، نخواهند داشت.
دیاگرام کمربند حیات با توجه به دمای ستاره میزبان
به همین دلیل دانشمندان و محققان فضایی برای جستجوی حیات فرازمینی یا سیاره‌های شبیه زمین، معمولاً در این ناحیه اطراف ستاره‌ها به جستجو می‌پردازند. هرچند تاکنون چندین سیاره حاضر در منظقه گلدی‌لاکس توسط بشر کشف شده، بر اساس تحقیق منتشر شده در یکی از ژورنال‌های اخترشناسی دانشگاه آکسفورد، احتمال پیدا کردن جهانی که بتواند مانند زمین گهواره‌ای برای حیات باشد، بسیار کم است.
در روند این مقاله، محققان سعی کرده‌اند تا 10 سیاره شبیه زمین را مورد بررسی قرار دهند و ظرفیت آن‌ها برای داشتن گونه‌ای از حیات با فوتوسنتز مبتنی بر اکسیژن را اندازه‌گیری کنند. فرایند فوتوسنتز در شکل‌گیری حیات زمینی نقش مهمی ایفا کرده‌ا است و میکروارگانیسم‌های بسیار کمی وجود دارند که انرژی خود را به روشی غیر از فوتوسنتز تامین کنند. به همین دلیل محققان این پروژه احتمال داده‌اند که ایجاد انواع پیچیده حیات در سراسر کیهان، حتماً باید از تک سلولی‌های فوتوسنتز کننده شروع شود.
تلسکوپ فضایی کپلر
می‌دانیم که میزان فوتوسنتز در هر سیاره شبیه زمین، با مقدار نور دریافتی آن از ستاره مرکزی ارتباط مستقیم خواهد داشت و این مقدار را می‌توان با در نظر گرفتن فاصله سیاره از ستاره میزبان و میزان درخشندگی و گرمای ساطع شده توسط آن ستاره تخمین زد. این اعداد سپس با انجام عملیات‌های ریاضی به شاخصی به نام PAR تبدیل می‌شوند که در تعیین طیف نوری لازم برای انجام عملیات فوتوسنتز کاربرد دارد.
دانشمندان سپس PAR آن 10 سیاره شبیه به زمین را محاسبه کرده‌اند و بعد از مقایسه اعداد به دست آمده با PAR سیاره زمین، به این نتیجه رسیده‌اند که امکان فوتوسنتز و تشکیل زیست کره در هیچ‌کدام از آن سیارات وجود ندارد.
باید به این نکته اشاره کنیم که بیشتر ستاره‌های موجود در کهکشان راه شیری از نوع کوتوله قرمز هستند که از درخشش کافی برای ایجاد PAR مناسب برای سیاره‌های مدار خود بی‌بهره‌اند؛ به همین دلیل می‌توان گفت که ایجاد حیات و سیاره‌ای مانند زمین حداقل در کهکشان راه شیری پدیده چندان فراگیری نیست و احتمالاً از چیزی که فکر می‌کردیم بسیار نادرتر است.
Kepler-442b در کنار زمین
با این حال، این تیم تحقیقاتی سیاره‌ای به نام Kepler-442b که در فاصله 1200 سال نوری از زمین قرار دارد را به عنوان دارنده بیشترین PAR از این بین معرفی کرده و گفته است که این سیاره از لحاظ نظری باید بتواند محیط مناسب برای تشکیل اتمسفری زمین‌گونه را فراهم کند. Kepler-442b کمی از زمین بزرگ‌تر است و جرمی دو برابر سیاره ما دارد.
نظر خود را اضافه کنید.
برای ارسال نظر وارد شوید
ارسال نظر بدون عضویت در سایت