در حالی مشترکان آمریکایی اپراتور AT&T قابلیت رومینگ با شبکه موبایل ایران را پیدا کرده‌اند که یک سوال همچنان پابرجاست. اوایل هفته گذشته نیویورک تایمز در گزارشی به توافق یک شرکت مخابراتی آمریکایی با یک اپراتور موبایل ایران اشاره و این موضوع را نشانه‌ای از بهبود روابط با کشورمان مطرح کرد.
این روزنامه با ادعای عدم دریافت هیچ سیگنالی توسط خطوط تلفن همراه آمریکایی تا پیش از این توافق در کشورمان، نوشت: این وضعیت به تازگی تغییر کرده و هفته گذشته سخنگوی شرکت AT&T اعلام کرد که با کمک اپراتور سوم ایران برای مشتریان خود با خطوط تلفن همراه آمریکایی خدمات مکالمه صوتی و دیتا در ایران ارائه می‌کند.
علی‌رغم اینکه در آن گزارش به تغییر شکل آرام زمانه پرداخته شد اما در ارتباط با چگونگی حل و فصل موضوعات مالی میان این دو شرکت آمریکایی و ایرانی، پرداختی صورت نگرفت.
موافقت این دو شرکت با هم سوال جالبی را به ذهن متبادر می‌سازد که پاسخ گفتن به آن شاید پای اپراتورهای دیگر به رومینگ با شرکت‌های مخابراتی آمریکا را نیز باز کند یا شاید از ابعاد پوشش رومینگ آمریکایی‌ها بکاهد.
برخلاف تمامی ساختارهای رایج گزارش نویسی، این بار ابتدا با پیش کشیدن پای مقدمه سعی در مطرح کردن سوال می‌کنیم تا به این طریق هم فضای ذهنی آمادگی چنین سوالی را داشته باشد هم پاسخگویی به آن راحت گردد.
خرداد ماه سال 1393 طرح رومینگ ملی در حضور وزیر ارتباطات و کلیه اپراتورهای موبایل کشور رونمایی شد تا مشترکان یک اپراتور موبایل قادر به استفاده از خدمات شبکه سایر اپراتورها باشند.
با اجرای چنین طرحی شبکه اپراتورهای موبایل رو یکدیگر باز شد تا پوشش (آنتن‌دهی) آنها به یک اندازه شود. به عنوان مثال اگر تا آن تاریخ همراه اول بیشترین پوشش شبکه را در گستره کشور داشت، بعد از آن موظف بود این ظرفیت را در اختیار ایرانسل و رایتل هم قرار دهد.
این طرح که سراسر به نفع اپراتور کوچکتر بود و یک شبه آن را صاحب پوشش سراسری کرد، منافع مشترکان موبایل را نیز به همراه داشت تا از این پس کمتر با مشکل عدم آنتن‌دهی مواجه شوند.
البته از همان ابتدا انتقاداتی به اجرای چنین طرحی وارد بود که چرا به فرض اپراتورهای غالب بازار (اپراتورهای با بیش از 25 درصد سهم بازار) باید ظرفیت شبکه‌شان که امتیاز آنها به حساب می‌آید را در اختیار رقبایشان قرار دهند و هزینه چنین خسرانی به امتیاز آنها را چه کسی متقبل می‌شود؟! با این حال طبق الزام مصوبه کمیسیون تنظیم مقررات ارتباطات، اپراتورهای غالب موظف به ارائه خدمات رومینگ ملی به اپراتورهای غالب و غیرغالب شدند.
بیست و پنجم فروردین ماه سال گذشته غلامرضا داداش‌زاده -معاون پیشین نظارت و اعمال مقررات رگولاتوری- در گزارشی به بیان عملکرد رومینگ ملی طی یک ماه گذشته‌اش پرداخت و اظهار کرد: 393 هزار و 522 هزار مشترک رایتل به شبکه همراه اول و 13 هزار و 959 مشترک رایتل به شبکه ایرانسل روم شده‌اند.
وضعیت ارتباطات طبقه‌بندی شده وزارت ارتباطات تا آن تاریخ (اوایل سال 94) نشان می‌دهد که اپراتور سوم ارتباطی سرجمع دو میلیون و 590 هزار و 178 مشترک فعال داشته است.
از این میزان مشترک فعال، طی یک ماه نزدیک به 16 درصد روم شده بودند. این در حالی است که 0.07 درصد مشترکان ایرانسل و 0.04 درصد مشترکان همراه اول در آن تاریخ به شبکه‌های دیگر روم شده بودند. بنابراین بیشترین تقاضای رومینگ داخلی مربوط به مشترکان اپراتور سوم بوده که عمر کمتری به نسبت شبکه دو اپراتور دیگر دارد و جوان‌تر است.
حال سوالی که مطرح می‌شود این است " با توافق قرارداد رومینگ اپراتور سوم با AT&T، پای مشترکان آمریکایی به شبکه اپراتورهای دیگر ایران (با رومینگ ملی) باز می‌شود؟"
منبع: تسنیم
نظر خود را اضافه کنید.
برای ارسال نظر وارد شوید
ارسال نظر بدون عضویت در سایت