هوش مصنوعی حالا توانسته تراشههایی طراحی کند که به قدری پیچیدهاند که حتی انسانها نمیتوانند تمام جزئیات و ساختار آنها را درک کنند. طبق توضیحات محققان دانشگاه پرینستون، این پیشرفت شگفتانگیز میتواند تحولی بزرگ در صنعت تراشهسازی بهوجود آورد؛ کاری که قبلاً هفتهها زمان و تخصص میطلبید، حالا در عرض چند ساعت انجام میشود. اما سوال اصلی اینجاست: آیا باید این پیچیدگی را نشانهای از پیشرفت واقعی بدانیم، یا باید آن را چالشی جدی برای آیندهمان در نظر بگیریم؟
با پیشرفت روزافزون فناوری، تراشهها در زندگی رزومرهمان نقش پررنگتری پیدا میکنند. گوشیهای هوشمند، خودروها، لوازم خانگی و بسیاری از وسایلی که از آنها استفاده میکنیم همگی به کمک یک تراشه کار میکنند. این روزها با داغ شدن بازار هوش مصنوعی و استفاده شرکتها از این فناوری در بیشتر محصولاتشان، رقابت برای ساخت تراشه های سریع تر و کارامدتر بسیار بیشتر شده است.
تیمی از دانشگاه پرینستون در جستجوی آینده طراحی تراشه
در این بین، دانشمندان آزمایشگاه «سنگوپتا» در دانشگاه پرینستون به سمت طراحی تراشههای مبتنی بر هوش مصنوعی روی آوردهاند و حالا با چالش بزرگی مواجه هستند: این تراشهها آنقدر پیچیدهاند که حتی انسانها نمیتوانند بهطور کامل جزئیات و ساختار آنها را درک کنند.
در حقیقت این تیم قصد داشت وظایف پیچیده و محاسباتی را به هوش مصنوعی واگذار کند تا انسانها بتوانند تمرکز بیشتری روی خلاقیت و حل مشکلات داشته باشند. برای این کار نیز از یک نوع هوش مصنوعی به نام شبکه عصبی کانولوشنی یا همان CNN استفاده کردهاند و نتیجه آن تراشههایی شدهاند که برخلاف تراشههای ساخت انسان بسیار نامنظم به نظر میرسند.
این تراشهها آنقدر متفاوت از طراحیهای معمول هستند که حتی محققان هم از درک جزئیات آنها ناتوان هستند. اما همین آشفتهبودن ظاهری میتواند نویدبخش سطح جدیدی از فناوری باشد. چرا که هوش مصنوعی برخلاف مهندسان انسانی، محدود به قوانین طراحی سنتی نیست و این آزادی به آن اجازه میدهد تا الگوها و راهحلهایی پیدا کند که شاید برای انسان سالها طول بکشد.
در نتیجه این همکاری میان انسان و ماشین، میتوانیم به زودی پیشرفتهای بزرگی در زمینههایی مثل ارتباطات بیسیم، پردازش دادهها و دیگر فناوریها را شاهد باشیم.
چالشهای پیش رو برای تراشههای طراحی شده توسط هوش مصنوعی
با توجه به گزارش وب سایت bgr، با این که طراحی تراشههای مبتنی بر هوش مصنوعی به سرعت در حال پیشرفت است، هنوز موانع بزرگی بر سر راه این فناوری وجود دارد. یکی از مهمترین چالشها، تولید "هالوسینیشن" توسط هوش مصنوعی است؛ یعنی الگوریتمهای طراحی شده شاید منطقی به نظر برسند اما هیچ گاه در واقعیت قابل اجرا نیستند. مشابه این پدیده در مدلهای دیگر هوش مصنوعی مانند ChatGPT نیز دیده میشود، جایی که اطلاعات تولید شده به ظاهر درست به نظر میرسند اما در عمل به کار نمیآیند.
این مشکلات نشان میدهند که نظارت انسانی در این فرآیند اهمیت ویژهای دارد. با وجود این چالشها، محققان امیدوارند که این نوع طراحی تراشهها به مهندسان این امکان را بدهد تا ایدههای نوآورانهتری پیدا کنند و راهحلهایی برای مشکلات پیچیده تراشهها بیابند.
این تیم تحقیقاتی که در دانشگاه پرینستون و تحت هدایت پروفسورKaushik Sengupta فعالیت میکند، یافتههای خود را در مجلهNature Communications منتشر کرده است. آنها امیدوارند که با همکاری سایر محققان، روشهایی پیدا کنند که محدودیتهای فعلی را کنار بزند و انقلابی در طراحی تراشهها ایجاد کند.
آیندهای که به سرعت در حال شکلگیری است
در این خصوص سوال بزرگ اینجاست که چه زمانی ممکن است هوش مصنوعی به جایی برسد که دیگر نیازی به نظارت انسان نداشته باشد؟ و در آن صورت، چه اتفاقی خواهد افتاد؟ چرا که هوش مصنوعی هماکنون توانایی تکثیر خود را پیدا کرده و پیشرفتهای نگرانکننده دیگری نیز به ثبت رسانده است.
این سوالات به وضوح آیندهای هیجانانگیز اما پر از چالش را پیش روی ما قرار میدهند. فناوری هوش مصنوعی در مسیر تغییر جهان است، اما باید دید که آیا تواناییهای جدید آن باعث بهبود زندگی بشر خواهد شد یا موانعی بر سر راه ما ایجاد خواهد کرد که درک و کنترل آنها فراتر از تواناییهای فعلیمان باشد.
نظر خود را اضافه کنید.
برای ارسال نظر وارد شوید
ارسال نظر بدون عضویت در سایت