قشنگ ترین شعرهایی که خوندی!

بلندترین ازتفاع كه باعث مرگ من میشود افتادن از چشم توست

كاش مي شد سرزمين عشق را در ميان گام ها تقسيم كرد
كاش مي شد با نگاه شاپرك عشق را بر آسمان تفهيم كرد
كاش مي شد با دو چشم عاطفه قلب سرد آسمان را ناز كرد
كاش مي شد با پري از برگ ياس تا طلوع سرخ گل پرواز كرد
كاش مي شد با نسيم شا مگاه برگ زرد ياس ها را رنگ كرد
كاش مي شد با خزان قلب ها مثل دشمن عاشقانه جنگ كرد
كاش مي شد در سكوت دشت شب ناله ي غمگين باران را شنيد
بعد ، دست قطره ها يش را گرفت تا بها ر آرزوها پر كشيد
كاش مي شد مثل يك حس لطيف لابه لاي آسمان پرنور شد
كاش مي شد چا در شب را كشيد از نقاب شوم ظلمت دور شد
كاش مي شد از ميا ن ژاله ها جرعه اي از مهر با ني را چشيد
در جواب خوبها جان هديه داد سختي و نا مهرباني را شنيد

عطش می جوشد از عمق دل من

کویری بودنم شد مشکل من

بجز هجران دگر راهی ندارم

دورنگی تو بود حاصل من

چرخ گاریچی در حسرت واماندن اسب...

اسب در حسرت خوابیدن گاریچی...

گاریچی در حسرت مرگ...

:1. (28)::11():

واسه خنده تو دل بی قراره میدونستی

واسه دیدن تو لحظه شمار میدونستی

من همون لحظه که میگم عاشقی یه حرف پوچه

دلم از دوری تو زارو ندار میدونستی

مي خواهم عشق را عريان زنده به گور کنم

مي خواهم نباشد در لحظه هاي تاريک شب

.

مي خواهم جانانه ترين عاشقانه ها را

در کهن ترين کتب حبس کنم

.

مي خواهم ليلي و مجنون ترين روايت ها را

در کنج خانه اي متروک پنهان کنم تا ابديت

.

.

مي دانم تو مي گويي مست و لا يعقل شده ام

مي دانم طعنه هاي مرگباري نثارم مي کني

.

اما ديگر کار تمام شده

.

سوخته جاني پريشان و آشفته

ديوانه اي زنجيري ساخته اي از من

.

که بر مي آيد از او هر کاري

هر کار ديوانه واري

.

.

آن زمان که ناله هاي حزين من

گوش فلک را کر کرده بود،

آن زمان که آن پيمانه اول را به من نوشانده بودي

بايد امروز را مي ديدي

.

.

من اوج مرگ را ديده ام، بارها

پس دانسته باش که هراسم نيست

از جنگي دوباره با چشمان تو

.

و اين بار نبود ِ خود را

در تو، بود خواهم کرد.

.

اما اين بار چشمان تو

بايد به جنگ يک ديوانه بيايند...

غزل زير که از ظرفيت ِظريف ِزيبای شاعرانه بهره مند است، بيانگر ارزشهای لگدکوب شدۀ انسان، ايرانی است.
خورشيدم وُ شهاب قبولم نمی کند
سيمرغم وُ عقاب قبولم نمی کند
□ □ □
عريان ترم ز شيشه وُ مطلوب ِسنگسار
اين شهر، بی نقاب قبولم نمی کند
□ □ □
ای روح ِبيقرار، چه با طالعت گذشت؟
عکسی شدم که قاب قبولم نمی کند
□ □ □
اين، چندمين شب است که بيدار مانده ام
آنگونه ام که خواب قبولم نمی کند
□ □ □
گفتم که با خيال، دلی خوش کنم، ولی
با اين عطش، سراب قبولم نمی کند
□ □ □
بی سايه تر ز خويش، حضوری نديده ام
حق دارد آفتاب قبولم نمی کند

در این تنهائی تنها و تاریک ِ خدا مانند،

به دیدارم بیا هر شب،
دلم تنگ است.
بیا ای روشن،ای روشن تر از لبخند.
شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی ها.
دلم تنگ است.
بیا بنگر، چه غمگین و غریبانه،
در این ایوان سرپوشیده،وین تالاب مالامال،
دلی خوش کرده ام با این پرستوها و ماهی ها.
و این نیلوفر آبی و این تالاب مهتابی.
بیا،ای همگناهِ من در این برزخ.
بهشتم بدتر از دوزخ.
بیا اخر دلم تنگ است.

کناری می ایستی

و خیابان را می نگری

تنهایی غم انگیز عابرانش را

میان این همه آهن پاره و سیمان و سنگ

منتظران چراغ قرمز

که بی حضور اسپند گردان و شیشه پاک کن و گلفروش

به لعنت خدا نمی ارزد

آن سو تر:

کودکی خواب آلوده درآغوش معتادمادری

که دعا و نفرین و نیاز را همزمان به لجن کشیده است

و این سو تر:

خودت .

انسانی اتوکشیده با ادعاهای حقیر روشنفکرانه

و فردایی که دستان هنرمندت رقم خواهدزد...



مهرداد سنجابی

اسم تو نجاتم داد از دامن تاريكي----شب عطر گل آورده يعني كه تو نزديكي
مي بوسمت امشب يار ميترسم از آيينه--- بي طاقت دل گرچه اين فاصله شيرينه