Printable View
زيباي جاودانه
من با نگاه اول از اين جام جانفزا سرمست مي شوم
وز اين همه لطافت و زيبايي و جمال بايك نگاه دگر از دست مي شوم
حرفي مراست با تو اي دشت دلفروز
حرفي گواه عشق و من و شوق و شور من
بخشيدني است بي شك بر من غرور من :
چندين هزار سال
بسيار كس كه با تو كنار تو زيسته است
هرگز كسي چو من
اينگونه عاشقانه تو را ننگريسته است !
( مشيري )
مرا احساس خوشي است با توبود ن
چه بسيارند غمين مردماني كه ياراي يافتن كسي را ندارند تا با او قسمت كنند زندگيشان را
يا شوقي ندارند در پاسداشت را بطه هايشان
سپاس است تو را كه سهيم گردانده اي احساساتت را با من
راست گويمت مرا شكيب بي تو بودنم نيست
با تمام وجود دوست مي دارمت
I love you so deeply….
هر چند همگان مي خواهند بدانند كه نيازمنداويند كه مهمند كه محبوبندميخواستمت بگويمت اگر چنين نيازي داشتيمي خواهم هماني باشم كه تو را اطمينان خاطر باشدكه محبوبي كه مهمي و دوستت دارمسوزان پرليس شوتز
سپيده دمان انگه كه مهر فروزان
روز را روشني مي بخشد چشم مي گشايم
با حس كردن تو و نخستين انديشه اي كه تو را مي ربايد تو هستي دوستت دارم
و شانگاهان كه خيره مي مانم به تيرگي درختان نقش گرفته از سوسوي ستارگان كم فروغ
فرو رفته در جذبه اي از تماس تو در ارامشي تمام و اخرين انديشه اي كه تو را مي ربايد تو هستي دوستت دارم
سوزان پرليس شوتز
حرفي نيست سفارشي نيست جزاينكه :
چشماي روشنت يه كم كاشكي هواي منو داشت ....... فقط همين
كسي كه دست خودش نيست اما
اگر نخواهد هم هميشه به تو فكر ميكند!
م. حيدر زاده
شب همه بي تو كار من شكوه به ماه كردن است
روز ستاره تا سحر تيره به اه كردن است
خود برسان به شهريار اي كه در اين محيط غم
بي تو نفس كشيدنم عمر تباه كردن است
دست من خورد به ابي كه نصيب تو نشد
چشم من ديد در ان اب روان تصويرم
مادرم داد به من درس وفاداري را
عشق شيرين تو اميخته شد با شيرم
يا ابوالفضل (ع)
شنيده اي كه توان انتظار يار كشيد
نمي توان وسط كوچه انتظار كشيد
بصد اميد رسيدم به وعده گاه ولي
نيامدي و اميدم به انزجار كشيد
كجا رواست كه از دست دوست هم بكشد
كسيكه اينهمه از دست روزگار كشيد
اگر تو عيسي وقتي نياز ما به دمي است
بيا مترس نخواهم تو را به دار كشيد
دید موسی یک شبانی را براهکو همی‌گفت ای گزیننده الهتو کجایی تا شوم من چاکرتچارقت دوزم کنم شانه سرتجامهات شویم شپشهایت کشمشیر پیشت آورم ای محتشمدستکت بوسم بمالم پایکتوقت خواب آید بروبم جایکتای فدای تو همه بزهای منای بیادت هیهی و هیهای منگفت موسی با کی است این ای فلانگفت با آنکس که ما را آفریداین زمین و چرخ ازو آمد پدیدگفت موسی های بس مدبر شدیخود مسلمان ناشده کافر شدیهمینجوری انقد گفت که چوپانه ترسید و فکر کرد که چه گناهایی که نکرده.گند کفر تو جهان را گنده کردکفر تو دیبای دین را ژنده کردگر نبندی زین سخن تو حلق راآتشی آید بسوزد خلق رادوستی بی‌خرد خود دشمنیستحق تعالی زین چنین خدمت غنیستبا کی می‌گویی تو این با عم و خالجسم و حاجت در صفات ذوالجلالگفت ای موسی دهانم دوختیوز پشیمانی تو جانم سوختیجامه را بدرید و آهی کرد تفتسر نهاد اندر بیابانی و رفتوحی آمد سوی موسی از خدابندهی ما را ز ما کردی جداتو برای وصل کردن آمدییا برای فصل کردن آمدیما زبان را ننگریم و قالرا
ما روان را بنگریم و حالراچونک موسی این عتاب از حقشنیددر بیابان در پی چوپاندویدعاقبت دریافت او را وبدید
گفت مژده ده که دستوریرسید
هیچ آدابی و ترتیبیمجو
هرچه می‌خواهد دل تنگت بگو
اگه جاییش را نفهمیدید بگین تا توضیح بدم ...
من به این شعر خیلی اعتقاد دارم ...
موفق باشید
شهریار:11():
خدایا در تنهاترین تنهاییم تنهای تنهایم نذار.