کاشانه ام کجاست ؟ کجاي جهان شعر؟
جا مانده ام غريــــبه و تنها ميان شعـــــر

يا راه خـــانه را به غزل هاي من ببخـــش
يا طعم مرگ را بچشان بر زبان شعـــــــر

گفتند: « آسياب به نوبت » و سالهاست
در نوبتيم و هــيچ نخورديم نان شعـــــــر

زنداني حصــــار تباهـــي منـــم ؛ قبـول ؛
اما قسم به جان رهايي،به جان شـــعرــ

روزي کـــلاغ شعر ســپيد تو مــي شــوم
تنها براي يک وجب از آسمان شعـــــــــر!