سلام بچه ها .. مطلب جالبی دیدم گفتم شاید بد نباشه دوستان هم بخونن ..
چگونه کار به جایی رسید که صد هزار تماشاگر آزادی در تهران، به طرز بیسابقهای تیم ملی عربستان را تشویق کردند؟ این سوال را علی دایی باید از خود بپرسد و به این فکر کند که چرا تماشاچیان پس از شکست گران به عربستان علیهاش شعارهای رکیکی دادند و او مجبور شد در میان بازیکنان سعودی راهی رختکن شود؟ چه راحت اسطورهها فرومیریزند. به ویژه وقتی مغرور و زیادهخواهانه بخواهند با زمین و زمان بجنگند. شکست به رقیب دیرینه در خانه، عدل در برههای حساس از مرحلهی مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۰ که حالا موجب سقوط تیم به رده چهارم شد. با تنها ۶ امتیاز، پایینتر از کره شمالی (۱۰)، کره جنوبی (۸) و عربستان (۷). هنوز سه بازی مانده و با توجه به اینکه تیم سوم هم میتواند به جام جهانی راه یابد، هوز فرصت بسیار است. اما از این سه بازی، دو بازی در پیونگ یانگ و سئول است و بعید است با این تیم بتوان در آنجا کاری کرد.
طعنهآمیز است که این شکست در حضور محمود احمدینژاد، رییس دولت نهم رقم خورد. مثل شکست تیم ملی کشتی در فینال ماه گذشته جام جهانی تهران. انگار که آمده بود تا ثمرهی سیاستهای چهار سال حکمرانی خود را فقط و فقط در فوتبال ببیند. برکناری شتابزده و عوامفریبانهی رییس فدراسیون فوتبال پس از جام جهانی، لغو بازیهای تدارکاتی در پی سیاست خارجی ناکارآمد، بایکوت مربی خارجی برای تیم ملی و ممانعت از انتصاب افشین قطبی به دلایل واهی، و در کل دخالتهای مکرر در تصمیمگیریهای مربوط به فدراسیون، و حالا این شکست که تیم ملی فوتبال ایران را در آستانه ناکامی در راهیابی به جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی قرار داده است. احمدینژاد به استادیوم آمد و دو ماه مانده به انتخابات ریاست جمهوری از نزدیک شاهد شکستی شد که خود در آن نقشی پررنگ داشت. پررنگتر از سرمربی مغرور تیم ملی.





پاسخ با نقل قول



.gif)

Bookmarks