قشنگ ترین شعرهایی که خوندی!

آن کس که بداند و بداند که بداند اسب شرف از گنبد گردون بجهاند


آن کس که بداند و نداند که بداند بیدار کنیدش که بسی خفته نماند


آن کس که نداند و بداند که نداند لنگان خرک خویش به منزل برساند


آن کس که نداند و نداند که نداند در جهل مرکب ابدالدهر بماند...

با گریه های یکریز
یکریز
مثل ثانیه های گریز
با روزهای ریخته
در پای باد
با هفته های رفته
با فصل های سوخته
با سالهای سخت
رفتیم و
سوختیم و
فروریختیم
با اعتماد خاطره ای در یاد
اما
آن اتفاق ساده نیفتاد

***********

قیصر امین پور

مرا هزار امید است و هر هزار تویی
شروع شادی و پایان انتظار تویی

بهارها که ز عمرم گذشت و بی‌ توگذشت
چه بود غیر خزان‌ها اگر بهار تویی؟!

دلم ز هرچه به غیر از تو بود، خالی ماند
در این سرا تو بمان ای که ماندگار تویی

شهاب زودگذر لحظه‌های بوالهوسی ست
ستاره‌ ای که بخندد به شام تار تویی

جهانیان همه گر تشنگان خون من ‌اند
چه باک زان‌ همه دشمن چو دوستدار تویی*

دلم صراحی لبریز آرزومندی‌ست
مرا هزار امید است و هر هزار تویی


سیمین بهبهانی ( آرزوی سلامتی و طول عمر برای این شاعر بزرگ)


* گرم صد لشکر از خوبان به قصد دل کمین سازند / بحمد الله و المنه بتی لشکرشکن دارم (حــافـظ)

بود درد مو و درمانم از دوست

بود وصل مو و هجرانم از دوست

اگر قصابم از تن واکره پوست

جدا هرگز نگردد جانم از دوست

[باباطاهر عریان]

خسته ام میفهمید؟!
خسته از آمدن و رفتن و آوار شدن.
خسته از منحنی بودن و عشق.
خسته از حس غریبانه این تنهایی.
بخدا خسته ام از اینهمه تکرار سکوت.
بخدا خسته ام از اینهمه لبخند دروغ.
بخدا خسته ام از حادثه صاعقه بودن در باد.
همه عمر دروغ،
گفته ام من به همه.
گفته ام:
عاشق پروانه شدم!
واله و مست شدم از ضربان دل گل!
شمع را میفهمم!
کذب محض است،
دروغ است،
دروغ!!
من چه میدانم از،
حس پروانه شدن؟!
من چه میدانم گل،
عشق را میفهمد؟
یا فقط دلبریش را بلد است؟!
من چه میدانم شمع،
واپسین لحظه مرگ،
حسرت زندگیش پروانه است؟
یا هراسان شده از فاجع? نیست شدن؟!
به خدا من همه را لاف زدم!!
بخدا من هم? عمر به عشاق حسادت کردم!!
باختم من همه عمر دلم را،
به سراب !!
باختم من همه عمر دلم را،
به شب مبهم و کابوس پریدن از بام!!
باختم من همه عمر دلم را،
به حراس تر یک بوسه به لبهای خزان!!
بخدا لاف زدم،
من نمیدانم عشق،
رنگ سرخ است؟!
آبیست؟!
یا که مهتاب هر شب، واقعاً مهتابیست؟!
عشق را در طرف کودکیم،
خواب دیدم یکبار!
خواستم صادق و عاشق باشم!
خواستم مست شقایق باشم!
خواستم غرق شوم،
در شط مهر و وفا
اما حیف،
حس من کوچک بود.
یا که شاید مغلوب،
پیش زیبایی ها!!
بخدا خسته شدم،
میشود قلب مرا عفو کنید؟
و رهایم بکنید،
تا تراویدن از پنجره را درک کنم!؟
تا دلم باز شود؟!
خسته ام درک کنید.
میروم زندگیم را بکنم،
میروم مثل شما،
پی احساس غریبم تا باز،
شاید عاشق بشوم!!


اسم این شاعر رو فراموش کردم . اگه کسی میدونه این شعر از کیه لطفاً برام پ.خ کنه . ممنون

دل دیوانه‌ام، دیوانه تر شی
خراب خانه‌ام ویرانه تر شی
کشم آهی که گردون را بسوزد
که آه سوته دیلان، کارگر شی


هر آن باغی که نخلش سر به در بی
مدامش باغبون، خونین جگر بی
بباید کندنش از بیخ و از بن
اگر بارش همه لعل و گهر بی


ز هجرانت، هزار اندیشه دیرم
همیشه زهر غم در شیشه دیرم
ز ناسازی بخت و گردش چرخ
فغان و آه و زاری، پیشه دیرم


فلک کی بشنوه آه و فغونم
به هر گردش زنه آتش به جونم
یک عمری بگذرونم با غم و درد
به کام دل نگرده آسمونم


باباطاهر


پ.ن 1: زیبایی دوبیتی های باباطاهر وقتی دو چندان می شود که آن ها را با تلفظ صحیح بخوانیم. جناب شجریان 4 دو بیتی فوق را با هم خوانی همایون در بیات کرد یک بار در آلبوم بی تو به سر نمی شود و بار دیگر در کنسرت به یاد ماندنی هم نوا با بم اجرا کرده اند. قطعا طرفداران استاد این اجرا را از دست نخواهند داد.

پ.ن 2 : سوته دیلان = سوخته دلان

گفتم : تو ش‍‍‍‍ـیرین منی. گفتی : تو فرهـادی مگر؟

گفتم : خرابت می شـوم. گفتی : تو آبـادی مگـر؟

گفتم : ندادی دل به من. گفتی : تو جان دادی مگر؟

گفتم : ز کـویت مـی روم. گفتی :تو آزادی مگـر؟

گفتم : فراموشم مکن. گفتی : تو در یادی مگر؟

آنان به مرگ وام ندارند
آنان که زندگی را لاجرعه سر کشیدند
آنان که ترس را
تا پشت مرزهای زمان راندند
آنان به مرگ وام ندارند
آنان فراز بام تهور
افراشتند نام
آنان
تا آخرین گلوله جنگیدند
آنان با آخرین گلوله خود مردند
آری به مرگ وام ندارند
آنان
عشاق عصر ما
پویندگان راه بلا راه بی امید
مادر ! بگو که در تک این خانه خراب
گل های آتشین
در باغ دامن تو چه سان رشد می کنند ؟
این خواهر و برادر من آیا
شیر از کدام ماده پلنگی گرفته اند ؟
پیش از طلوع طالع
امشب ستارگان به بستر خون خسته خفته اند
بیدار باش را ...

زنده اما حسرت زادن در او
مرده اما میل جان دادن در او
خود پسند از درد خود نا خواستن
خفته از سودای برپاخاستن
خنده ام غمناکی بیهوده ای ننگم از دلپاکی بیهوده ای
غربت سنگینم از دلدادگیم
شور تند مرگ در همخوابگیم
نامده هرگز فرود از با م خویش
در فرازی شاهد اعدام خویش
کرم خاک و خاکش اما بویناک
بادبادکهاش در افلاک پاک

فروغ فرخزاد

یارم به یک لا پیرهن، خوابیده زیر نسترن

ترسم که بوی نسترن، مست است و هشیارش کند

پروانه امشب پر مزن، اندر حریم یار من

ترسم صدای پرپرت، از خواب بیدارش کند

پیراهنی از برگ گل، بهر نگارم دوختم

بس که لطیف است آن بدن، ترسم که آزارش کند

ای آفتاب آهسته نِه، پا درحریم یار من

ترسم صدای پای تو، از خواب بیدارش کند

[فایز دشتی]

پ.ن : لطیف ترین احساسی ست که تاکنون در یک شعر دیدم. (البته با حضور ذهن فعلی). قابلی نداشت ! :wink:

اگر یار، یار من و بخت قرین اقبال من باشد، احتمالا من هم به جمع دلشدگان خواهم پیوست.