مراتو
بی‌سببی
نیستی.

به‌ راستی
صلت ِکدام قصیده‌ای
ای غزل؟
ستاره‌ باران ِجواب ِ کدام سلامی
به آفتاب
از دریچه‌ی ِ تاریک؟
کلام از نگاه ِ تو شکل‌ می‌بندد.
خوشا نظر بازیا که تو آغازمی‌کنی!



پس ِ پشت ِ مردمکان‌ات
فریاد ِ کدام زندانی‌ست
که آزادی را
به لبان ِ برآماسیده
گل ِ سرخی پرتاب‌می‌کند؟ــ
ورنه
این ستاره‌ بازی
حاشا
چیزی بدهکار ِ آفتاب نیست.
نگاه از صدای ِ تو ایمن‌می‌شود
چه مومنانه نام ِ مرا آوازمی‌کنی!
و دلت
کبوتر ِ آشتی‌ست،
درخون‌تپیده
به بام ِ تلخ.
بااین‌همه
چه بالا
چه بلند
پروازمی‌کنی!