قشنگ ترین شعرهایی که خوندی!

[™Ali]

ما نقد عافیت به می ناب داده ایم
خار و خس وجود به سیلاب داده ایم

رخسار یار گونه آتش از آن گرفت
کاین لاله را ز خون جگر آب داده ایم

آن شعله ایم کز نفس گرم سینه سوز
گرمی به آفتاب جهانتاب داده ایم

در جستجوی اهل دلی عمر ما گذشت
جان در هوای گوهر نایاب داده ایم

کامی نبرده ایم از آن سیمتن رهی
از دور بوسه بر رخ مهتاب داده ایم

رهی معیری


* این مصراع آخر رو که Bold کردم، یه تقلیدی از شعر حافظ هست که اگه پیداش کنم تو پست های بعدی میذارم. (گرچه سبک رهی معیری مشخصه که شبیه سعدی هست ! )

[M A H R A D]

* این مصراع آخر رو که Bold کردم، یه تقلیدی از شعر حافظ هست که اگه پیداش کنم تو پست های بعدی میذارم.

روی نگار در نظرم جلوه می نمود / وز دور بوسه بر رخ مهتاب می زدم

===

اشتباه از ما بود
اشتباه از ما بود که خواب سرچشمه را در خیال پیاله می دیدیم
دستهامان خالی
دلهامان پر
گفتگوهامان، مثلا یعنی ما

کاش می‌دانستیم هیچ پروانه‌ای پریروز پیله‌گی خویش را بیاد نمی‌آورد

حالا مهم نیست که تشنه به رویای آب می‌میریم
از خانه که می‌آیی
دستمالی سفید، پاکتی سیگار، گزیده شعر فروغ
و تحملی طولانی بیاور
احتمال گریستن ما بسیار است.

/

دخترم دندان در آورده است
دیری ست معنی نان را می فهمد
بیست سال دیگر
به او خواهم گفت:
این شعر نیست که نان را قسمت می کند،
این نان است
که شاعران را تقسیم کرده است

/

حالا برو ای مرگ، برادر، ای بيم ساده‌ی آشنا
تا تو دوباره بازآيی
من هم دوباره عاشق خواهم شد!


سید علی صالحی

===

پ.ن: جایزه شعر نیما را نپذیرفت.
گفت هیچ جایزه ای را در وطن و با این شرایط قبول نمیکند.
گفت مردم گرسنه اند، جایزه ها را بگذارید برای بعد...

[mehrdad_ab]

سلام ، یکی از غمنگین ترین شعرهای ترکی / البته چون خودم تسلط کافی برای ترجمش نداشتم ، معنی این شعر رو از نت سرچ کردم و گذاشتم اینجا . اما قصه شعر :

"جهنمده بیتن گول" حکایتی است واقعی از ماجرای عاشق شدن دختری (سوری) از "الموت" یکی از توابع قزوین به یک پسر اردبیلی به اسم ایوب که ظاهرا" آنجا دانشجو یا معلم بوده است.این ماجرا حدود 30- 40 سال پیش اتفاق افتاده و این دختر خانم "70" ساله (سوری) هم اکنون در اردبیل زندگی می کند، این حکایت را چند سال پیش استاد "عاصم اردبیلی" یکی از شاعران برجسته معاصر به صورت نظم و در کمال زیبایی نوشته است.
******************************
اضافه کنم این پسر بعد از مدتی که من شنیدم اونجا سرباز بود ! به شهر خودش برمیگرده و سوری به دنبال اون و به امید پیدا کردنش میره اردبیل ولی از قضا اون پسر ازدواج کرده بود و درمونده به عاصم میرسه و قصه زندگیش رو براش تعریف میکنه و اونهم این شعر رو میگه
*******************************

فلکین قانلین الیندن بیر آتلمیش یئره اندی

دست خونین فلک / بخت برگشته ی دیگری را به دنیا آورد

بیر فلاکت آنانین جان شیره سیندن سوتون امدی

و از شیره جان مادری فلاکت زده چشید

بوللی نیسگیل شله سین چینینه آلدی

تیره بختی خود را به دوش کشید

تای توشوندن دالی قالدی ساری گل مثلی سارالدی

از همزادان خود عقب ماندو مانند گل زردی پژمرده گشت

گونو تک باغری قارالدی

دلش نیز بسان زندگی اش تیره ومکدرشد

درد الیندن زارا گلدی گونو گوندن قارا گلدی

بی ملایمتی روزگار ازرده خاطر کرد و روز به روز سیه بخت تر گشت

خان چوبانسیز سئله تاپشیرسین اوزون یوردوموزا بیر سارا گلدی

سارایی دیگر پای به عرصه گذاشت تا در جدایی از معشوقه خود(خان چوبان) خود را به سیل رودخانه بسپارد

بیر وفاسیز یار الیندن یارا گلمز سانا گلدی

از دست یار بی وفای نادوست فرتوت شدا

بیر یازیق قیز جان الیندن جانا گلمز جانا گلدی

دختر بیچاره ای از بیوفایی جانانه اش سخت به ستوه آمد

کئچه جکده الموت دامنه سیندن بورایا درمانا گلدی

درگذشته از دامنه های الموت برای درمان عشق خود به این منطقه قدم گذاشت

بیر آدامسیز سوری آدلی،الی باغلی،دیلی باغلی!

بی کس ؛ بی یاور ، بی همزبانی به نام سوری

سوری کیمدور؟ سوری بیر گولدی جهنمده بیتیبدور

سوری کیست ؟ او گلی ست در جهنم روئیده است

سوری بیر دامجیدو گوزدن آخاراغ اوزده ایتیبدور

قطره اشکی است که از چشمان سرازیر شده وبر گونه ها نشسته

سوری یول یولچیسیدور اَیریده یوخ دوزده ایتیبدور

مسافر راه راستی است – بخاطر درستی اش گم گشته است

سوری بیر مرثیه دور اوخشایاراق سوزده ایتیبدور

مرثیه ای است که کلامش گم گشته

او کونول لرده کی ایتمیشدی ازلدن اودو گوزدنده ایتیبدور

او که از اول از دل ها رفته بود از دیده ها نیز افتاده است

سوری بیر گوزلری باغلی،اوزو داغلی،سوزو داغلی،اولوبهاردان هارا باغلی!

سوری ؛ این دختر چشم وگوش بسته ، سیلی خورده ، محنت کشیده از کجا به کجا دلبسته است

بوشلاییب دوغما دیارین اموب البته یاریندان ال اوزوب هر نه واریندان

زادگاه خود را رها کرده، وبه دنبال دلدار خود، دست از همه چیز برداشته است

قورخماییب شهریمیزین قیشدا آمانسیز بورانیندان نه قاریندان

از سرمای سوزان و برف و یخبندان شهر ما هراسی به خود راه نداده

گزیر آواره تاپا یاندیریجی دردینه چاره تاپا بیلمیر

اودر به در دنبال چاره دردجانسوزخود می گرددکه هرگز نمی تواند راه به جایی ببرد

چوخ سویر عشقی باشیندان آتا،آما آتا بیلمیر

عشق را می خواهد رها کند اما نمی تواند

اُوا باخ اُوچی دالینجا قاچیر آما چاتا بیلمیر

شکار در پی صیاد می دود اما نمی رسد

ایش دونوب لیلی دوشوب چوللره مجنون سراغیندا

روزگاره برگشته ؛ لیلی در پی مجنون آواره گشته

شیرین الده تئشه،داغ پارچالییر فرهاد اوتورموش اوتاغیندا

شیرین تیشه بر دست گرفته وکوه می کند اما فرهاد نشسته بر دنج خانه

تشنه لب قو نئجه گور جان وری دریا قیراغیندا

قوی تشنه لب چگونه بر لب دریا ازتشنگی جان می سپارد

گوزده حسرت یئرینی خوشلایوب ابهام دوداغیندا

آرزو و حسرت رسیدن را در لبان و ابهام با خوشی گمانه می زند

وارلیغین سون اثری آز قالیر ایتسین یاناغیندا

می رود تاآخرین آثار هستی نیز از رخسارش زایل گردد

سانکی بیر کوزدی بورونموش کوله وارلیق اوجاغیندا

در کوره مانده است چون آتشی که خاکستر رویش را پوشانده باشد

کوزریر پیلته کیمین یاغ توکه نیب دور چراغیندا

چون فیتیله چراغی بی روغن به کم سویی می گراید

بوی آتیر رنج باغیندا قوجالیر گنج چاغیندا

با رنج روزگار بزرگ می شود و درجوانی شکسته می گردد

بیر آدامسیز سوری آدلی،الی باغلی دیلی باغلی

فردی بی رسم ونشان و دست ودل بسته ای به نام سوری

سوری جان اومما فلکدن،فلکین یوخدی وفاسی

سوری جان ، دل به دنیا نبند ، دنیا وفا ندارد

نقدر یوخدی وفاسی او قدر چوخدی جفاسی

هر چه وفا ندارد جفایش بیشتر است

کهنه رقاصه کیمی هر کسه بیر جوردی اداسی

چون رقاصان قهار بر هر کسی به گونه ای می رقصد

او ایاقدان دوشه نی ایستیر،ایاقدان سالان اولسون

از پا افتادگان را می خواهد از پادرآورد

او تالانمیشلاری ایستیر گونی گوندن تالان اولسون

تاراج شده گان را روز به روز تاراج شده تر می خواهد

او آتیلمیشلاری ایستیر هامودان چوخ آتان اولسون

رهاشدگان را می خواهد بیشتر ازهمه رها کند

او ساتیلمیشلاری ایستیر قول ائدر کن ساتان اولسون

بردگان را می خواهد بیشتر بر بردگی بگمارد

نئله مک قورقو بوجوردور فلکین نظمی ازلدن اولوب اضدادینه باغلی

چکار میشود کرد که نظم طبیعت بر اضدادش بسته است

قاراسیز آغلار اولانماز دره سیز داغلار اولانماز اولوسیز ساغلار اولانماز

سفید بدون سیاه – کوه بدون دره و زنده ی بدون مرده ارزشی ندارند

گره ک هر بیر گوزله بیر دانا چیرکینده یارالسین

باید درکنارهرپری زیبارویی / مجسمه زشتی ای نیز خلق شود

بیری انسین یره گویدن بیری عرشه اوجالانسین

یکی بر خاک مذلت بغلتد تا دیگری به اوج افلاک برسد

بیری چالسین ال ایاق غم دنیزینده،بیری ساحلده سئوینجیله دایانسین

یکی در گرداب بلا غرق شده دست و پا می زند ودیگری در ساحل آرامش دراز کشیده وبه التذاذمشغول شود

بیری ذلت پالازین باشه چکیب یاتسادا آنجاق،بیرینین بختی اویانسین

یکی پتوی ذلت زندگی را برای آرامش و خواب بر روی خود کشیده و دیگری بختش بیدار

بیری قویلانسادا نعمتلره یئرسز،بیری ده قانه بویانسین

یکی بهره مند از هر نعمتی و دیگری در خون غلتیده

آی آدامسیز سوری آدلی،ساچلاریندان دارا باغلی!

سوری بیکس – که از زلفانت بر دار آویخته شده

نئله مک ائیش بئله گلمیش؛چور گلنده گوله گلمیش

کار روزگار اینگونه است / هربلایی که برسد بر دامن گل می نشیند

فلکین ایری کمانینده اولان اوخ آتیلاندا دوزه دگمیش

آسمان خشم آلود چون تیر خود را بر کشد بر سینه غم می زند

دلسیزین باغرینی دَلمیش؛ایری قالمیش دوزو ایمیش

همه چیز را وا ژگون می کند

اونو خوشلار بو فلک:ائل ساراسین سئللر آپارسین

خوشحالی روزگار این است که سارای قبیله را به دست سیل دهد

بولبول حسرت چکه رک گول ثمرین یئللر آپارسین

بلبل در حسرت که ثمره گل ها بر باد رفته

قیسی چوللر ده قویوب لیلینی محمیلر آپارسین

قیس را در بیابان گذارده و لیلی را خواهان برد

خسروئی شیرینیله ال اله وئرسین،فرهادین قامتین اگسین

دست شیرین و خسرو در هم و قامت فرهاد بر هم شکسته

باخاراق چرخ زامان نشئیه گلسینکئفه دولسون،سوری لار سولسادا سولسون

و در اندیشه آن که چرخ زمان برگردداما دنیا خرسند اگر چه سوری ها پژمرده شوند

بیری باش یولسادا یولسون

کسی از شدت بدبختی خاک بر سرش کند

داش آتان کول باشی قویموش داشینی اوزگیه آتماز

سنگی که از فلاخن فلک برخیزد بر سینه فلک زدگان می نشیند

سن یئتیشسن هدفه اوندا فلک مقصده چاتماز،داها افسانه یاراتماز

چون به هدف رسی دنیا به مقصود خود نمی رسد و افسانهای نمی آفریند

سوری ای باشی بلالی زامانین قانلی غزالی

سوری – ای مصیبت – غزال خونین زندگی

سوری بیر گوشدی خزان آیری سالیبدور یوواسیندان

سوری - گنجشکی است از آشیانه خود جدا مانده

ال اوزوبدور آتاسیندان

از پدر خود جدا گشته

جوجه دیر حیف اولا سود گورمییب اصلا آناسیندان

حیف – گنجشکی است که سودی از مادرش ندیده

او زلیخا کیمی یوسیف ائیین آلمیر لیباسیندان

زلیخایی ست که بوی پیراهن یوسف را در سر دارد

بونا قانع دی تنفس ائده بیر یار هاواسیندان

بر آن قانع است که از هوای وصال یار تنفس کند

درد وئرن درده سالوب آمما خبر یوخ داواسیندان

درد فلک کشیده اما خبری از درمانش نیست

آغلایوب سیتقایاراق بهره آپارمیر دوعاسینان

چون ابشار اشک میریزد اما بهره ای از دعای خود نمیبرد

او بیر آئینه دی رسام چکوب اوستونه زنگار اوندا،یوخ قدرت گفتار

آئینه ای است که گرد و غبار رویش را پوشانده و قدرت گفتار ونمایان کردن ندارد

اوزی چیرکین دیلی بیمار،گنج وقتینده دل آزار

سوری کسی است که گرد روزگار بر رویش نشسته و درجوانی افسرده خاطرگشته است

گوره سن کیم دی خطا کار،گوره سن کیم دی خطا کار؟

گناه کار کیست؟؟؟ خطاکار کیست ؟؟؟؟

[™Ali]

خیر سرم فردا امتحان کشوری زیست دارم ! (ما را به زیست کشوری، ما را به شب نشینی، ما را به فیلم های 2 ساعتی، ما را به بچه کنکوری ... به سبک نامجو بخونید خیلی خوشگل از آب در میاد ! برای مشاهده این لینک/عکس می بایست عضو شوید ! برای عضویت اینجا کلیک کنید )


دیشب به سیل اشک ره خواب می‌زدم
نقشی به یاد خط تو بر آب می‌زدم

ابروی یار در نظر و خرقه سوخته
جامی به یاد گوشه محراب می‌زدم

هر مرغ فکر کز سر شاخ سخن بجست
بازش ز طره تو به مضراب می‌زدم

روی نگار در نظرم جلوه می‌نمود
وز دور بوسه بر رخ مهتاب می‌زدم

چشمم به روی ساقی و گوشم به قول چنگ
فالی به چشم و گوش در این باب می‌زدم

نقش خیال روی تو تا وقت صبحدم
بر کارگاه دیده بی‌خواب می‌زدم

ساقی به صوت این غزلم کاسه می‌گرفت
می‌گفتم این سرود و می ناب می‌زدم

خوش بود وقت حافظ و فال مراد و کام
بر نام عمر و دولت احباب می‌زدم

[™Ali]

الان ساعت 3:15 نصفه شبه ! داشتم به شب زنده داری فک می کردم که این بیت زیبای حافظ یادم افتاد :

سحر چون خسرو خاور علم بر کوهساران زد
به دست مرحمت یارم در امیدواران زد

چو پیش صبح روشن شد که حال مهر گردون چیست
برآمد خنده خوش بر غرور کامگاران زد

نگارم دوش در مجلس به عزم رقص چون برخاست
گره بگشود از ابرو و بر دل‌های یاران زد

من از رنگ صلاح آن دم به خون دل بشستم دست
که چشم باده پیمایش صلا بر هوشیاران زد

کدام آهن دلش آموخت این آیین عیاری
کز اول چون برون آمد ره شب زنده داران زد

خیال شهسواری پخت و شد ناگه دل مسکین
خداوندا نگه دارش که بر قلب سواران زد

در آب و رنگ رخسارش چه جان دادیم و خون خوردیم
چو نقشش دست داد اول رقم بر جان سپاران زد

منش با خرقه پشمین کجا اندر کمند آرم
زره مویی که مژگانش ره خنجرگزاران زد

شهنشاه مظفر فر شجاع ملک و دین منصور
که جود بی‌دریغش خنده بر ابر بهاران زد

از آن ساعت که جام می به دست او مشرف شد
زمانه ساغر شادی به یاد میگساران زد

ز شمشیر سرافشانش ظفر آن روز بدرخشید
که چون خورشید انجم سوز تنها بر هزاران زد

دوام عمر و ملک او بخواه از لطف حق ای دل
که چرخ این سکه دولت به دور روزگاران زد

نظر بر قرعه توفیق و یمن دولت شاه است
بده کام دل حافظ که فال بختیاران زد

[mehrdad_ab]

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد

فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی

رود گوشه ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب

که خود در میان غزلها بمیرد

گروهی بر آنند که این مرغ شیدا

کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد

شب مرگ از بیم آنجا شتابد

که از مرگ غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم

ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا برآمد

شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش باز کن

که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

[Shahryar]

باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش
بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش

ای دل اندربند زلفش از پریشانی منال
مرغ زیرک چون به دام افتد تحمل بایدش

رند عالم سوز را با مصلحت بینی چه کار
کار ملک است آن که تدبیر و تامل بایدش

تکیه بر تقوا و دانش در طریقت کافریست
راهرو گر صد هنر دارد توکل بایدش

با چنین زلف و رخش بادا نظربازی حرام
هر که روی یاسمین و جعد سنبل بایدش

نازها زان نرگس مستانه‌اش باید کشید
این دل شوریده تا آن جعد و کاکل بایدش

ساقیا در گردش ساغر تعلل تا به چند
دور چون با عاشقان افتد تسلسل بایدش

کیست حافظ تا ننوشد باده بی آواز رود
عاشق مسکین چرا چندین تجمل بایدش

برای مشاهده این لینک/عکس می بایست عضو شوید ! برای عضویت اینجا کلیک کنید

[™Ali]

کیست حافظ تا ننوشد باده بی آواز رود
عاشق مسکین چرا چندین تجمل بایدش

به ایهام زیبای رود توجه کنید : 1) معنای ظاهری 2) نوعی ساز


*********************


جُستن
یافتن
و آنگاه
به اختیار برگزیدن
و از خویشتنِ خویش
بارویی پی‌افکندن ــ

اگر مرگ را از این همه ارزشی بیش‌تر باشد
حاشا حاشا که هرگز از مرگ هراسیده باشم.



احمد شاملو ...

[™Ali]

سلام

چیزی که من بعد از تفکر درباره ی اشعار سهراب سپهری فهمیدم اینه که چیزی که سهراب میگه شــــعر نیست ! چون اصلا ویژگی شعری نداره. شاید بگید شعر نیمایی هست ولی نیما سبک و تفکر خاصی در شعرش هست که سهراب کاملا از اون فاصله داره. حتی اون هارمونی که در شعر نیما دیده میشه در شعر سهراب وجود نداره.
گویا هر قطعه ای داره کار خودش رو میکنه. مفهوم ها کاملا نامانوس و در موارد زیادی غیر قابل درک اند. عرفانی که در شعر سهراب هست، بیش تر برگرفته از خاور دور (بودا و چین و ...) است. مشخص نیست که شاعر چی میخواد بگه. گویی داره با کلمات یه بازی بچگانه میکنه.
شعر سهراب فاقد هرگونه صلابت کلامی و سبک خاصی هست. البته این رو هم تکذیب نمی کنم که در مواردی تونسته موفق عمل کنه. ولی گویا واسه خودش شعر گفته و داره افکاری که از مذاهب مختلف به دست آورده، ترجمه میکنه ! این ویژگی هایی که گفتم مخصوصا در چهار کتاب اولش مشهود تره و قابل دریافته.

به هرحال من شعرهای نیما، اخوان، شاملو و فروغ رو بیش تر می پسندم. قابل درک تر، ملموس تر، پایان بندی بهتر و ....

همین شعر معروف "صدای پای آب" از هم گسیخته است و سرشار از اصطلاحات انتزاعی و گاهی بی معنی! :

...
......
..........
خاک از شیشه آن پیدا بود:
کاکل پوپک ،
خال های پر پروانه،
عکس غوکی در حوض
و عبور مگس از کوچه تنهایی.
خواهش روشن یک گنجشک، وقتی از روی چناری به زمین می آید.
و بلوغ خورشید.
و هم آغوشی زیبای عروسک با صبح.
پله هایی که به سردابه الکل می رفت.
پله هایی که به قانون فساد گل سرخ
و به ادراک ریاضی حیات،
پله هایی که به بام اشراق،
پله هایی که به سکوی تجلی می رفت.
مادرم آن پایین
استکان ها را در خاطره شط می شست.
شهر پیدا بود:
رویش هندسی سیمان ، آهن ، سنگ.
سقف بی کفتر صدها اتوبوس.
گل فروشی گل هایش را می کرد حراج.
در میان دو درخت گل یاس ، شاعری تابی می بست.
پسری سنگ به دیوار دبستان می زد.
کودکی هسته زردآلو را ، روی سجاده بیرنگ پدر تف می کرد.
و بزی از خزر نقشه جغرافی ، آب می خورد.
...
..........
...............


شاید تاپیکی در این باره زده بشه در آینده ! (الان وقت نیسـت !)

[M A H R A D]

چیزی که من بعد از تفکر درباره ی اشعار سهراب سپهری فهمیدم اینه که چیزی که سهراب میگه شــــعر نیست ! چون اصلا ویژگی شعری نداره.

شعر چیست ؟!

آیا اصلا ما تعریف واحدی از "شعر" داریم که بخوایم طبق اون، مرزبندی کنیم که بگیم این کلام شعر هست یا نیست.

یا حتی اگر تعریفی هم وجود داشته باشه، آیا باز این مرزها آنقدر شفاف هستن که بشه تمایز قائل شد بین شعر و غیر شعر ؟

شاید بگید شعر نیمایی هست ولی نیما سبک و تفکر خاصی در شعرش هست که سهراب کاملا از اون فاصله داره. حتی اون هارمونی که در شعر نیما دیده میشه در شعر سهراب وجود نداره.

"شعر نیمایی" ارتباطی با خود نیما و شعراش نداره!

شعر نیمایی نام یک جریان شعری است که توسط نیما به وجود اومد (به فرض اینکه شعر نیمایی رو معادل با "شعر نو" بگیریم؛ که البته در حقیقت اینطور نیست و شعر نیمایی، سبکی است از شعر نو )

پس لزوما هرکس که شعر نیمایی گفت، نباید با خود نیما و اشعار اون مقایسه بشه.

بذار مثالی از شعر کلاسیک بزنم تا موضوع روشن تر بشه ؛

یکی از سبک های شعر کلاسیک (کهن) ایرانی، سبک عراقیه. دو تن از شاعران نامی این سبک حافظ و سعدی هستند.

اما آیا این دو شاعر هم‌سبک، فضای شعری و تفکر مشابهی دارند؟ اون زیبایی هایی که در شعر حافظ دیده میشه آیا در شعر سعدی هم مشاهده میشه؟ (و برعکس)

مسلماً نـه!

حالا تو این مثال، جای اینا رو با هم عوض کن:

کلاسیک => نو
سبک عراقی => سبک نیمایی
حافظ و سعدی => نیما و سهراب

می بینی که واقعا هیچ مشابهتی نباید وجود داشته باشه. هم‌سبک بودن لزوما هم‌شکل بودن نیست.

جایی میخوندم که: شعر نیمایی بالاخره متولد می‌شد، حتی بدون نیما !

گویا هر قطعه ای داره کار خودش رو میکنه. مفهوم ها کاملا نامانوس و در موارد زیادی غیر قابل درک اند. عرفانی که در شعر سهراب هست، بیش تر برگرفته از خاور دور (بودا و چین و ...) است. مشخص نیست که شاعر چی میخواد بگه. گویی داره با کلمات یه بازی بچگانه میکنه.
شعر سهراب فاقد هرگونه صلابت کلامی و سبک خاصی هست. البته این رو هم تکذیب نمی کنم که در مواردی تونسته موفق عمل کنه. ولی گویا واسه خودش شعر گفته و داره افکاری که از مذاهب مختلف به دست آورده، ترجمه میکنه ! این ویژگی هایی که گفتم مخصوصا در چهار کتاب اولش مشهود تره و قابل دریافته.

اینکه هر قطعه ای کار خودش رو بکنه که هیچ اشکالی توش نیست.

شعر نو قابل قیاس با سبک ها و قالب های کلاسیک نیست. نباید انتظار داشته باشیم توی شعر نو تمام بندها یک روال خطی رو طی کنند. داستان مثنوی که نیست!

گویی داره با کلمات یه بازی بچگانه میکنه...
...
همین شعر معروف "صدای پای آب" از هم گسیخته است

شاید از نظر من و شمایی که هنوز روی دنیای یک شاعر شناخت نداریم، اینطور باشه. هوم؟

در جاهایی ممکنه که یک سری جملات فقط زیبایی کلامی -نه معنوی- داشته باشند. اما قطعا تعداد این جملات کنترل‌شده است. به عنوان یک چاشنی میشه بهشون نگاه کرد.

و سرشار از اصطلاحات انتزاعی و گاهی بی معنی! :

باز هم جواب بالا! شاید از نظر من و شما اینطور باشه. ولی موضوع در واقعیت میتونه متفاوت باشه.

بذار در مورد یکی از این قرمزهای Bold شده صحبت کنیم: "خزر نقشه جغرافی"

برای یک مخاطب عادی میتونه یه عبارت عادی به نظر بیاد و شاید نامفهوم و انتزاعی.

اما اگر با دنیای سهراب سپهری و گرایشش به شعر و آیین هندی آشنا باشیم میتونیم شعرهاشو تا حد زیادی درک کنیم.

"نقشه جغرافی" در این عبارت، نقش همون "تصویر" رو در شعر هندی داره.

تصویر، یکی از بارزترین ویژگی های شعر هندی است که به صورت های مختلفی مثل "مرغ تصویر" ، "آب تصویر" ، "بلبل تصویر" و ... مورد استفاده قرار گرفته:

نيستم بی‌سعی وحشت با همه افسردگی / بلبل تصويرم و تا رنگ دارم می‌پرم

(بیدل)

و حالا مقایسه کن با:

بهتر آن است كه برخيزم
رنگ بردارم
روي تنهايی خود نقشه مرغی بكشم...

(سهراب)

این "نقشه مرغی" که سهراب ازش یاد میکنه، معادل "بلبل تصویر" بیدل بذار و یه مقایسه کوچولو بکن!

و واعظ قزويني از «آب تصوير» اين‌گونه ياد مي‌كند:

نالة من ز ناتواني‌ها

بي‌صداتر ز آب تصوير است

و اين «آب تصوير» به‌زمان ما و به‌شعر سپهري كه مي‌رسد، مي‌شود «خزر نقشة جغرافي».
همچنين آن‌جا كه سپهر مي‌گويد: حوض نقّاشي من بي‌ماهي است، به‌همان «حوض تصوير»شعر سبك هندي نظر دارد و اصل و نسب مضمون‌برداري به‌شعر سبك هندي برمي‌گردد.
از جاي جاي شعر سپهري، اگر شامة آماده‌اي داشته باشيم بوي مجالست و همنشيني با دواوين شعراي سبك هندي و بيدل به‌مشام مي‌رسد. وقتي سپهري مي‌گويد:

به‌سراغ من اگر مي‌آييد
نرم و آهسته بياييد، مبادا كه ترك بردارد
چيني نازك تنهايي من

كيست كه حشر و نشري با شعراي هندي داشته باشد و با خواندن اين قطعه از شعر سپهري به‌ياد چيني و ترك آن‌كه در شعر هندي به«موي چيني» تعبير مي‌شود، نيفتد؟
اين «موي چيني» از سوژه‌هاي مشهور شعر هندي است و شعراي سبك هندي در ارتباط با اين (مو) هرجا كه توانسته‌اند، موشكافي‌ها كرده‌اند.

منبع

برای شناختن سهراب باید به شعر و آیین هندی آشنا بود. به خصوص با بیدل دهلوی که نمونه کاملی از شعر هندی است.


و هزار هزار حرف نگفته‌ی دیگه...

بماند برای بعدها، که رمقی به جان و شوری به دل من باشد...

سپاس