داستان کوتاه

[Eshghe_door]

تجربه

دکتر از بالای عینکش خیره خیره نگاه می کرد.
- مطمئنی که می خوای اینکارو انجام بدی؟
لری سرش را تکان داد.
- بله حتما.
- پس دقیقا می دونی که داری چیکار می کنی؟
لری شانه هایش را بالا انداخت.
- نسبتا.
- اجازه بده من مراحل کارو برات توضیح بدم.( توضیح دادن مراحل کار ، بهترین و لذت بخش ترین بخش شغل او بود. ) ما کمی استخون اضافه به دستات می زنیم تا بلند تر بشن، پاهات رو هم باید کمی کوتاه کنیم. قسمتی از مغزت رو هم بر می داریم تا اندازش کوچیک تر بشه و سطح هوشی کمتری داشته باشی. جراحی پلاستیک مختصری برای عوض کردن قیافه، گوش ها و بقیه اجزای صورتت انجام می شه. هورمون هایی در جریان خونت تزریق می کنیم تا رشد موهای بدنت رو افزایش بده و آخر سر مختصری در DNA تو دستکاری می کنیم تا زاد و ولدت با شیوه جدید انجام بشه.
لری برای لحظه ای وانمود کرد که انگار دارد این موارد را سبک و سنگین می کند.
- باشه!
دکتر آه کشید.
- اما قبل از اینکه عملت کنیم، باید برای یک سال به سبک شامپانزه ها زندگی کنی تا احساس اونا رو درک کنی و بفهمی که بعد از عمل چطوری باید زندگی کنی.
لری سلامی به سبک نظامی به دکتر داد:
- بله قربان!
راننده جرثقیل بخش بار فرودگاه لری را داخل یک قفس قرار داد.
داد لری درآمد.
- نمیشه مثل بقیه روی یه صندلی بشینم؟
- مگه نمی خواستی شامپانزه باشی؟ اگه می خوای یه شامپانزه باشی باید مثل اونا سفر کنی، کنار بقیه حیوونای مسخره و کالا های خطرناک.
در قفس را بستند و به داخل هواپیما پرتاب کردند.
لری داد زد:
- یواش تر!
راننده جرثقیل گفت:
- شامپانزه ها نمی تونن حرف بزنن.
پرواز پر دست اندازی بود و لری حدس می زد که خلبان عمدا بد هواپبما را هدایت می کند. سعی کرد فکرش را مشغول کند تا بالا پایین شدن هواپیما اذیتش نکند. لری فکر می کرد که کدام کشورها برای زندگی شامپانزه ها متناسب تر هستند و در همین حال به اورانگوتانی که در قفس مجاور بود، نگاه های خریداری می انداخت.
لری در تصوراتش زرافه ای زیبا را دید که شکوه مندانه از برگ های درختان تناول می کرد و با وقار در دشت ها می خرامید.
دو روز بعد لری در مطب دکتر نشسته بود.
- دیدی! می دونستم نظرت عوض می شه.پس دیگه نمی خوای شامپانزه بشی...
لحن آقای دکتر خیلی ظفرمندانه بود.
لری گفت:
- نه دیگه نمی خوام شامپانزه بشم.
دکتر لبخندی زد.
- به جاش می خوام منو تبدیل به یه زرافه بکنین.
دکتر سرش را با دستانش پوشاند تا برق زهردار "پول و حق الزحمه" که در چشمانش جاری شده بود، دیده نشود.

ماتئو کرین

[Eshghe_door]

نان

زن ناگهان از خواب پريد. دو و نيم ِ نيمه‌شب بود. لحظه‌اي فکر کرد که چرا از خواب پريده است: «کسي در آشپزخانه خورد به صندلي!» گوش‌هايش را به سوي آشپزخانه تيز کرد. همه‌جا ساکت بود. همه‌جا خيلي ساکت بود و زماني که دستش را روي تخت کشيد، کنارش هم خالي بود. علت اين سکوت را فهميد، چون صداي خُرخُر مرد نمي‌آمد. از جايش برخاست و پابرهنه از ميان راهروي تاريک به‌سوي آشپزخانه رفت. يک‌ديگر را در آشپزخانه ديدند. دو و نيم ِ نيمه‌شب بود. زن روي يخچال چيز سفيدي ديد و چراغ را روشن کرد. آن‌دو روبه‌روي هم ايستاده بودند و هر يک تنها پيراهني برتن داشت، دو و نيم ِ نيمه شب در آشپزخانه. بشقاب نان روي ميز آشپزخانه بود. زن ديد که مرد براي خود يک قطعه نان بريده است. چاقو هنوز کنار بشقاب قرار داشت و روي ميز هم خرده نان ريخته بود. زن هر شب و از روي عادت روي ميز را پاک مي‌کرد، هر شب. اکنون روي ميز خرده نان ديده مي‌شد، و چاقو نيز همان‌جا بود. زن سردي ِ کاشيها را بر تنش آرام‌ آرام احساس کرد و چشمانش را از روي بشقاب برگرداند.
مرد گفت: «فکر کردم که اين‌جا چيزي هست.» و به اطرافش نگاه کرد. زن درجواب گفت: «من هم چيزي شنيدم» و با خودش فکر کرد که مرد در شب و با پيراهن، چقدرپير به نظر مي‌رسد؛ همان اندازه که سنش است، يعني شصت و سه سال. مرد در روز گاهيجوانتر به نظر مي‌رسد. مرد هم با خودش گفت: «زن چقدر پير شده است، به خصوص باپيراهن خيلي پير جلوه مي‌کند؛ دليلش شايد آشفتگي ِ مويش باشد. نامرتب بودن زنان درشب، معمولاً به وضعيت موي ِ آن‌ها برمي‌گردد. مو گاهي آدم را پير نشان مي‌دهد». «توبايد کفش مي‌پوشيدي، با پاي برهنه روي کاشي‌ها حتماً سرما مي‌خوري.» زن به مرد نگاهنمي‌کرد، چون نمي‌توانست قبول کند که مرد پس از سي و نه سال زندگي ِ زناشويي، حالادارد به او دروغ مي‌گويد.
مرد دوباره گفت: «فکر کردم که اين‌جا چيزي هست». سپسبه گوشه و کنار آشپزخانه سَرَک کشيد. «من صدايي شنيدم، و بعدش فکر کردم که اين‌جاچيزي هست». «من هم صدايي شنيدم، اما ظاهراً که چيزي نبود.»
زن بشقاب را از رويميز برداشت و خرده نان‌ها را جمع کرد. مرد با صداي لرزان تکرار کرد: «نه، ظاهراًچيزي نبود.» زن به کمک مرد رفت و گفت: «بيا برويم، حتماً از بيرون بوده، بيا برويمداخل رخت‌خواب، روي کاشي‌هاي سرد سرما مي‌خوري.» مرد به پنجره نگاه کرد و گفت: «درست است، حتماً از بيرون بوده، من فکرکردم اين‌جاست.»
زن دستش را بسوي کليدبرق دراز کرد و با خود گفت: «فوراً بايد چراغ را خاموش کنم، وگرنه نگاهم به بشقابخواهد افتاد، نبايد به آن نگاه کنم.»
زن به مرد گفت: «بيا برويم، حتماً از بيرونبوده، باد که مي‌وزد، ناودان هم به ديوار مي‌خورد، حتماً ناودان بوده، هميشه همراهِ باد، سر و صداي آن هم بلند مي‌شود.» و چراغ را خاموش کرد. همان‌طور که پاهايبرهنه‌‌يشان را روي زمين مي‌کشيدند، از ميان راه‌روي تاريک بااحتياط به‌سوي اتاقخواب رفتند.
مرد گفت: «آري، حتماً باد بوده؛ باد تمام شب مي‌وزيد.» روي تخت‌خوابکه دراز کشيدند، زن گفت: «باد تمام شب مي‌وزيد، حتماً صداي ناودان بوده». «درستاست؛ اول فکر کردم که صدا از آشپزخانه بود، ولي حتماً ناودان بوده.» مرد اين راطوري گفت که انگار داشت خوابش مي‌برد؛ اما حقيقي نبودن لحن ِ صدايش را زن هميشهاحساس مي‌کرد، هنگامي‌که مرد دروغ مي‌گفت. زن گفت: «هوا خيلي سرد است، من مي‌رومزير پتو، شب بخير.» مرد پاسخ داد: «آري، خيلي سرد است، شب به‌خير.» سپس همه جا ساکتشد.
زن پس از چند دقيقه احساس کرد که مرد دارد آهسته و با احتياط چيزي رامي‌جَوَد. زن براي اين‌که مرد متوجه بيدار بودنش نشود، مخصوصاً آرام و يکسان نفسکشيد. اما مرد آن‌قدر آرام مي‌جَويد که زن خوابش بُرد.
غروب ِ روز بعد که مرد بهخانه بازگشت، زن چهار قطعه نان برايش گذاشت. اين در حالي بود که مرد روزهاي گذشتهتنها سه قطعه نان براي خوردن داشت. زن گفت: «تو چهار تکه بخور، من همة سهمم رانمي‌توانم بخورم؛ تو يک تکه بيش‌تر بخور؛ راستش براي من زياد هم خوب نيست.» و ازجلوي لامپ کنار رفت. زن ديد که مرد روي بشقاب خَم شده و به آن خيلي نزديک است. مردبالا را نگاه نمي‌کرد. اين‌جا بود که زن برايش متأسف شد.
مرد از روي بشقاب گفت: «تو که نمي‌تواني فقط دو تکه نان بخوري». «چرا مي‌توانم، چون شب‌ها نان به معده‌امنمي‌سازد، بُخور مرد، بُخور». سپس زن زير لامپ کنار ميز نشست.

ولفگانگ بورشرت

[Eshghe_door]

مشغله

روزی هیزم شکنی در یک شرکت چوب بری دنبال کار می گشت و نهایتا" توانست برای خودش کاری پیدا کند.
حقوق و مزایا و شرایط کار بسیار خوب بود، به همین خاطر هیزم شکن تصمیم گرفت نهایت سعی خودش را برای خدمت به شرکت به کار گیرد.
رئیسش به او یک تبر داد و او را به سمت محلی که باید در آن مشغول می شد راهنمایی کرد.
روز اول هیزم شکن 18 درخت را قطع کرد.
رئیس او را تشویق کرد و گفت همین طور به کارش ادامه دهد.
تشویق رئیس انگیزه بیشتری در هیزم شکن ایجاد کرد و تصمیم گرفت روز بعد بیشتر تلاش کند اما تنها توانست 15 درخت را قطع کند.
روز سوم از آن هم بیشتر تلاش کرد ولی فقط 10 درخت را قطع کرد.
هر روز که می گذشت تعــداد درخت هایی که قطع می کرد کمتر و کمتر می شد.
پیش خودش فکر کرد احتمالا" بنیه اش کم شده است.
پیش رئیس رفت و پس از معذرت خواهی گفت که خودش هم از این جریان سر در نمی آورد.
رئیس پرسید:" آخرین باری که تبرت را تیز کردی کی بود؟" هیزم شکن گفت:" تیز کردن؟ من فرصتـی برای تیز کردن تبرم نداشتم تمام وقتم را صرف قطع کردن درختان می کردم!"

شما چطور؟ آخرین باری که تبرتان را تیز کرده اید کی بود؟!

[Eshghe_door]

زندگی خروسی

کوه بلندی بود که لانه عقابی با چهار تخم، بر بلندای آن قرار داشت.
یک روز زلزله ای کوه را به لرزه در آورد و باعث شد که یکی از تخم ها از دامنه کوه به پایین بلغزد.
بر حسب اتفاق آن تخم به مزرعه ای رسید که پر از مرغ و خروس بود.
مرغ و خروس ها می دانستند که باید از این تخم مراقبت کنند و بالاخره هم مرغ پیری داوطلب شد تا روی آن بنشیند و آن را گرم نگهدارد تا جوجه به دنیا بیاید.
یک روز تخم شکست و جوجه عقاب از آن بیرون آمد .
جوجه عقاب مانند سایر جوجه ها پرورش یافت و طولی نکشید که جوجه عقاب باور کرد که چیزی جز یک جوجه خروس نیست.
او زندگی و خانواده اش را دوست داشت اما چیزی از درون او فریاد می زد که تو بیش از این هستی.
تا این که یک روز که داشت در مزرعه بازی می کرد متوجه چند عقاب شد که در آسمان اوج می گرفتند و پرواز می کردند.
عقاب آهی کشید و گفت ای کاش من هم می توانستم مانند آنها پرواز کنم.
مرغ و خروس ها شروع کردند به خندیدن و گفتند تو خروسی و یک خروس هرگز نمی تواند بپرد اما عقاب همچنان به خانواده واقعی اش که در آسمان پرواز می کردند خیره شده بود و در آرزوی پرواز به سر می برد.
اما هر موقع که عقاب از رویایش سخن می گفت به او می گفتند که رویای تو به حقیقت نمی پیوندد و عقاب هم کم کم باور کرد.
بعد از مدتی او دیگر به پرواز فکر نکرد و مانند یک خروس به زندگی ادامه داد و بعد از سالها زندگی خروسی، از دنیا رفت.

توهمانی که می اندیشی، هرگاه به این اندیشیدی که تو یک عقابی به دنبال رویا هایت برو و به یاوه های مرغ و خروسهای اطرافت فکر نکن.

[Eshghe_door]

سرنوشتي كه نمي شد عوضش كرد


روزي, روزگاري شاهي رفت شكار و به آهوي خوش خط و خالي برخورد. شاه داد زد «دوره اش كنيد! مي خواهم او را زنده بگيرم.»
همراهان شاه دور آهو را گرفتند و آهو وقتي ديد محاصره شده, جفت زد از بالاي سر شاه پريد و در رفت. شاه گفت «خودم تنها مي روم دنبالش؛ كسي همراه من نيايد.»
و سر گذاشت بيخ گوش اسبش و مثل باد از پي آهو تاخت. اما, هر چه رفت به آهو نرسيد و تنگ غروب آهو از نظرش ناپديد شد.
شاه, گشنه و تشنه از اسب پياده شد. به دور و برش نظر انداخت ديد تا چشم كار مي كند بيابان است و نه از سبزه خبري هست و نه از آب و آبادي. با خودش گفت «خدايا! اين تنگ غروبي در اين بيابان چه كنم و از كدام طرف برم كه برسم به آبادي و از تشنگي هلاك نشوم؟»
در اين موقع ديد آن دور دورها چوپاني يك گله گوسفند انداخته جلوش و دارد به سمتي مي رود. خودش را به چوپان رسساند و پرسيد «اي فرزند! كجا مي روي؟»
چوپان با احترام جواب داد «قربان! مي روم به ده گوسفندهاي مردم را برسانم دستشان.»
شاه گفت «مي شود من هم همراهت بيايم؟»
چوپان گفت «چه فرمايشي مي فرماييد قربان! شما قدم رنجه بفرماييد.»
شاه و چوپان صحبت كنان آمدند تا رسيدند به آبادي.»
اهل آبادي ديدند سواري با چوپان دارد مي آيد. كدخداي ده رفت جلو و از چوپان پرسيد «اين تازه وارد چه كسي است و اينجا چه كار دارد؟»
چوپان جواب داد «خدا مي داند! تو بيابان بود. غلط نكنم راه را گم كرده.»
كدخدا با يك نظر از سر و وضع سوار و يراق طلاي اسبش فهميد اين شخص بايد شخص بزرگي باشد. رفت جلو از او پرسيد «قربان! شما كي هستيد؟»
شاه گفت «عجالتاً يك نفر غريبم. امشب به من راه بدهيد, فردا معلوم مي شود كي هستم.»
كدخدا گفت «قدمتان رو چشم! بفرماييد منزل.»
و شاه را برد خانه؛ اتاق مجزايي براش ترتيب داد و بعد از شام جاي مرتبي براش انداخت و شاه گرفت خوابيد.
نصف شب, شاه از خواب بيدار شد و آمد بيرون دستي به آب برساند. ديد يكي كه سر تا پا سفيد پوشيده رو پشت بام است. شاه با خودش گفت «دزد آمده بزند به خانة كدخدا. خوب است برم او را بگيرم و محبتي را كه كدخدا در حقم كرده تلافي كنم.»
و از پله ها بي سر و صدا رفت بالا و يك دفعه مچ مرد سفيد پوش را گرفت و گفت «خجالت نمي كشي آمده اي دزدي؟»
مرد سفيد پوش گفت «من دزد نيستم؛ تو را هم مي شناسم.»
شاه گفت «من كي هستم؟»
مرد سفيد پوش گفت «تو پادشاه همين ولايت هستي.»
شاه گفت «خوب. حالا تو بگو كي هستي؟»
مرد سفيد پوش گفت «من ملكي هستم كه از جانب خدا مأمورم سرنوشت هر بنده خدايي را كه مي آيد به دنيا رو پيشانيش بنويسم.»
شاه پرسيد «خوب! مگر اينجا كسي مي خواهد به دنيا بيايد؟»
ملك جواب داد «بله! امشب خداوند پسري به كدخدا داده كه خيلي خوش اقبال و شاه دوست است؛ اما در هيجده سالگي در شب زفاف گرگ او را پاره مي كند.»
شاه گفت «من نمي گذارم چنين اتفاقي بيفتد.»
ملك گفت «ما تقدير را نوشتيم؛ شما برويد تدبير كنيد و نگذاريد.»
و از نظر شاه ناپديد شد.
شاه از پشت بام آمد پايين و رفت گرفت خوابيد.
فردا صبح, كدخدا براي شاه صبحانه آورد و گفت «قربان! قدم شما براي ما مبارك بود و ديشب خداوند غلامزاده اي به ما كرامت كرد.»
در اين موقع سر و صدا بلند شد. كدخدا پاشد آمد بيرون و ديد سوارهاي شاه خانه اش را محاصره كرده اند و چند تا از آن ها آمده اند تو حياط. چيزي نمانده بود كه كدخدا از ترس زبانش بند بيايد. سوارها گفتند «پادشاه از سپاهش جدا افتاده و ما رد اسبش را گرفتيم و رسيديم به خانة تو. زود بگو پادشاه كجاست؟»
كدخدا گفت «خدا را شكر صحيح و سالم است.»
بعد, برگشت پيش شاه؛ افتاد به پاي او و گفت «اي شاه! سوارهايت آمده اند دنبال شما.»
شاه گفت «حالا كه من را شناختي برو پسري را كه ديشب خدا داده به تو بيار ببينم.»
كدخدا رفت بچه را آورد به شاه نشان داد. شاه ديد بچة قشنگي است. به كدخدا گفت «خداوند تا حالا به من پسري نداده؛ هزار تومان به تو مي دهم اين بچه را بده به من.»
كدخدا گفت «اطاعت!»
و هزار تومان از شاه گرفت و پسر را تقديم كرد. شاه قنداق پسر را بغل كرد و با خودش گفت «اينكه آهو يك دفعه غيب شد, مصلحت اين بود كه عبورمان بيفتد به اين ده و به جاي آهو يك پسر شكار كنيم.»
بعد, از كدخدا خداحافظي كرد و بچه را با خودش برد به قصر و سپردش به دست دايه.
سال ها گذشت. پسر بزرگ شد و به سن هفده سالگي رسيد. پادشاه يادش افتاد به حرف ملك كه گفته بود اين پسر را گرگ در هيجده سالگي و در شب زفاف پاره مي كند و داد هفت اتاق تو در تو ساختند و به يك يك آن ها در فولادي گذاشتند و در اتاق وسطي حجله بستند.
يك سال بعد, همين كه پسر به هيجده سالگي رسيد, شاه امر كرد شهر را آيين بستند و دخترش را براي پسر عقد كرد و دستش را گذاشت تو دست پسر و عروس و داماد را فرستاد به حجله. بعد, دستور داد يك لشگر سوار نيزه به دست قصر را محاصره كردند و صد مرد كمان به دست دور تا دور اتاق هفت تو حلقه زدند.
شاه به همة نگهبان ها سفارش كرد تا صبح چشم به هم نگذارند و اگر جنبنده اي به اتاق هفت تو نزديك شد آن را با تير بزنيد.
همين كه عروس و داماد آمدند تو حجله, پسر بوسه اي از روي دختر برداشت؛ اما كنار او ننشست. گفت «اي شاهزاده خانم! اجازه بده نمازم را بخوانم.»
دختر گفت «هر طور ميل شماست.»
پسر ايستاد به نماز و آن قدر طولش داد كه حوصلة دختر سر رفت. دست كرد تو جيبش ديد خياط تكه مومش را تو جيب او جا گذاشته. دختر تكه موم را ورداشت و براي اينكه خودش را سرگرم كند سروع كرد با آن مجسمه درست كردن. اول يك موش ساخت. بعد آن را خراب كرد و يك گربه دست كرد. آخر سر گرگي ساخت و جون از آن خوشش آمد ديگر خرابش نكرد؛ گذاشتش كنار شمعدان و تماشايش كرد. يك دفعه ديد دارد تكان مي خورد. دختر گفت «سبحان الله» و رو چشم هاش دست كشيد و خوب نگاه كرد. ديد بله, شد قد يك موش. دختر خودش را عقب كشيد و زل زد به مجسمة گرگ. مجسمه كم كم به اندازة‌يك گربه شد و باز بزرگ و بزرگتر شد و يك دفعه شد يك گرگ راست راستكي و بد هيبت و خيره خيره به دختر نگاه كرد. بعد زوزه اي كشيد و خيز ورداشت رو پسر كه نشسته بود وسط اتاق و دعا مي خواند. شكمش را دريد و با سر زد در فولادي را شكست و از حجله بيرون دويد.
در اين موقع هياهوي غريبي به راه افتاد. شاه از خواب پريد و سراسيمه آمد بيرون. ديد لاشة گرگ بدهيبتي افتاده تو حياط قصر. شاه تا لاشة گرگ را ديد, دستپاچه شد و با عجله خودش را رساند به حجلة عروس و داماد و ديد پسر دارد تو خونش غوطه مي خورد.
شاه برگشت پيش نگهبان ها وگفت «مگر نگفته بودم هر جنبنده اي را كه ديديد بي معطلي با تير بزنيد. پس شما چه كار مي كرديد كه گرگ به اين بزرگي را نديديد؟»
نگهبان ها گفتند «اي پادشاه! اين گرگ از بيرون نرفت تو, از تو آمد بيرون.»
شاه برگشت پيش دختر و به او گفت «بگو ببينم اين گرگ از كجا به اينجا آمد؟ اگر راستش را نگويي تو را مي كشم.»
دختر از اول تا آخر ماجرا را مو به مو براي پدرش تعريف كرد. شاه وقتي حرف هاي دخترش را شنيد با حسرت سري جنباند و گفت «حقا كه تقدير تدبير نمي شود. همة زحمت ما هدر رفت.»
بعد, دست دخترش را گرفت؛ از حجله آوردش بيرون و گفت «خدا هر كاري را كه بخواهد بكند مي كند و هيچ كس جلودارش نيست.»

[Eshghe_door]

مجازات


سنگین ترین مجازاتی که خدایان یونان باستان می توانـــــــستند برای "سیزیفوس"

در نظر بگیرنــــــد این بود که او کار بیهوده ای را همیشه انجام دهد .

سیزیفوس محکوم شده بود تا ابد تخته سنگی را از یک سراشیبی تند بالا ببرد .

مدت ها گذشت و سیزیف در تمام این مدت مشغول

بالا بردن تخته سنگ از شیبی تند بود تا به بالای بلندی می رسید

تخته سنگ از آنجا سقوط می کرد و به پایین دره می افتاد.اما خدایان فراموش کرده بودند که

سنگ بر اثر مرور زمان دچار فرسایش می شود.

در صدسال اول لبه های تیزی که دست های ســـیزیف را بریده و آنها

را زخمی کرده بود صاف شد.

در پانصد سال بعدی پستی و بلندی های سنگ به قدری صیقلی شد که سیزیفوس

تخته سنگ را قل می داد و بالا می برد .

در هزار سال بعد تخته سنگ کوچک و کوچک تر و شیب هموار و هموار تر شد و...

این روزها سیزیفوس تکه سنگ ریزی را که روزگاری صخره ای بود به همراه

قرص های مسکن و کارت های اعتباری اش در کیفی می گذارد و با خود می برد.

صبح سوار آسانسور می شود و به طبقه بیست و هشتم ساختمان دفتر ش می رود

که محل مجازاتش به حساب می آید

بعد از ظهرها دوباره به پایین بر می گردد.



استفان لاکر

برگردان: اسداله امرایی

[Eshghe_door]

یک خاطره ، یک راز و یک هدیه

روزی روزگاری دو فرشته کوچک در سفر بودند .
یک شب به منزل فردی ثروتمند رسیدند و از صاحبخانه اجازه خواستند تا شب را در آنجاسپری کنند .
آن خانواده بسیار بی ادبانه برخورد كردند و اجازه نداند تا آن دو فرشته در اتاق میهمانان شب را سپری کنند و در عوض آنها را به زیرزمین سرد و تاریکی منتقل کردند .
آن دو فرشته کوچک همانطور که مشغول آماده کردن جای خود بودند ناگهان فرشته بزرگتر چشمش به سوراخی در درون دیوار افتاد و سریعا به سمت سوراخ رفت و آنرا تعمیر و درست کرد.
فرشته کوچکتر پرسید : چرا سوراخ دیوار را تعمیر کردی .
فرشته بزرگتر پاسخ داد : همیشه چیزهایی را که میبینیم آنچه نیست که به نظر می آید .
فرشته کوچکتر از این سخن سر در نیاورد .
فردا صبح آن دو فرشته به راه خود ادامه دادند تاشب به نزدیکی یک کلبه متعلق به یک زوج کشاورز رسیدند .
از صاحبخانه خواستند تااجازه دهند شب را آنجا سپری کنند.
زن و مرد کشاورز که سنی از آنها گذشته بود با مهربانی کامل جواب مثبت دادند و پس از پذیرایی اجازه دادند تا آندو فرشته در اتاق آنها و روی تخت انها بخوابند وخودشان روی زمین سرد خوابیدند .
صبح هنگام فرشته کوچک با صدای گریه مرد و زن کشاورز از خواب بیدارشد و دید آندو غرق در گریه می باشند .
جلوتر رفت و دید تنها گاو شیرده آن زوج که محل درآمد آنها نیز بود در روی زمین افتاده و مرده .
فرشته کوچک برآشفت و به فرشته بزرگتر فریاد زد : چرا اجازه دادی چنین اتفاقی بیفتد .
تو به خانواده اول که همه چیز داشتند کمک کردی و دیوارسوراخ آنها را تعمیر کردی ولی این خانواده که غیر از این گاو چیز دیگری نداشتند کمک نکردی و اجازه دادی این گاو بمیرد.
فرشته بزرگتر به آرامی و نرمی پاسخ داد : چیزها آنطور که دیده میشوند به نظر نمی آید.
فرشته کوچک فریاد زد : یعنی چه من نمیفهمم.
فرشته بزرگ گفت : هنگامی که در زیر زمین منزل آن مرد ثروتمند اقامت داشتیم دیدم که در سوراخ آن دیوارگنجی وجود دارد و چون دیدم که آن مرد به دیگران کمک نمی کند و از آنچه دارد در راه کمک استفاده نمی کند پس سوراخ دیوار را ترمیم و تعمیر کردم تا آنها گنج را پیدانکنند .
دیشب که در اتاقخواب این زوج خوابیده بودم فرشته مرگ آمد و قصد گرفتن جان زن کشاورز را داشت و من بجای زن، گاو را پیشنهاد و قربانی کردم .
چیزها آنطور که دیده می شوند به نظر نمی آیند .

دوستان من : بعضی وقتها چیزهایی اتفاق می افتد که دقیقا بر عکس انتظار و خواست ماست و اگر انصاف دارید به اتفاقاتی که می افتد باید اعتماد داشته باشید . شاید که به وقت و زمانشمتوجه دلایل آن اتفاقات شوید.

* آدمهایی به زندگی شما وارد می شوند و به سرعت می روند * دوستانی پیدا می شوند و مدتها باقی می مانند ورد پایی زیبا در درون قلب ما باقی می گذارند و ما خود این کاررا برای دیگران انجام نمی دهیم چون دوست خود را یافته ایم و دیگری این کار را برای ما انجام داده. * دیروز یک خاطره است ، فردا یک راز است و امروز یک هدیه است .

[Eshghe_door]

دو روز مانده به پایان جهان تازه فهمید که هیچ زندگی نکرده است
تقویمش پر شده بود و تنها دو روز تنها دو روز خط نخورده باقی بود.
پریشان شد و آشفته و عصبانی نزد خدا رفت تا روزهای بیشتری از خدا بگیرد.
داد زد و بد وبیراه گفت ،
خدا سکوت کرد جیغ کشید و جار و جنجال راه انداخت
خدا سکوت کرد آسمان و زمین را به هم ریخت
خدا سکوت کرد به پر و پای فرشته ها و انسان پیچید
خدا سکوت کرد کفر گفت و سجاده دور انداخت
خدا سکوت کرد دلش گرفت و گریست و به سجاده افتاد
خدا سکوتش را شکست و گفت : عزیزم اما یک روز دیگر هم رفت تمام روز را به بد و بیراه و جار و جنجال از دست دادی تنها یک روز دیگر باقی است بیا و لااقل این یک روز را زندگی کن لا به لای هق هقش گفت : اما با یک روز ؟ با یک روز چه کار می توان کرد ؟
خدا گفت : آن کس که لذت یک روز زیستن را تجربه کند ، گویی که هزار سال زیسته است و آنکه امروزش را در نمی یابد ، هزار سال هم به کارش نمی آید و آنگاه سهم یک روز زندگی را در دستانش ریخت و گفت حالا برو و زندگی کن
او مات و مبهوت به زندگی نگاه کرد که در گوی دستانش می درخشید اما می ترسید حرکت کند ، می ترسید راه برود ، می ترسید زندگی از لای انگشتانش بریزد قدری ایستاد بعد
با خودش گفت : وقتی فردایی ندارم ، نگه داشتن این یک روز چه فایده ایی دارد بگذار این مشت زندگی را مصرف کنم آن وقت شروع به دویدن کرد زندگی را به سر و رویش پاشید زندگی را نوشید و زندگی را بویید و چنان به وجد آمد که دید می تواند تا ته دنیا بدود می تواند بال بزند می تواند او درآن یک روز آسمان خراشی بنا نکرد ، زمینی را مالک نشد ، مقامی را به دست نیاورد اما اما درهمان یک روز دست بر پوست درخت کشید ، روی چمن خوابید کفش دوزکی را تماشا کرد ، سرش را بالا گرفت و ابرها را دید و به آنها که او را نمی شناختند سلام کرد و برای آنها که او را دوستش نداشتند از ته دل دعا کرد او در همان یک روز آشتی کرد و خندید سبک شد لذت برد و سرشار شد و بخشید و عاشق شد و عبور کرد و تمام شد او در همان یک روز زندگی کرد

اما فرشته ها در تقویم خدا نوشتند امروز او در گذشت ، کسی که هزار سال زیسته بود

[Eshghe_door]

جهنم تاریک بود. جهنم سیاه بود . جهنم نور نداشت. شیطان هر روز صبح از جهنم بیرون می آمد و مشت مشت با خودش تاریکی می آورد. تاریکی را روی آدم ها می پاشید و خوشحال بود، اما بیش از هر چیز خورشید آزارش می داد...

خورشید ، تاریکی را می شست . می برد و شیطان برای آوردن تاریکی هی راه بین جهنم و روز را می رفت و برمی گشت. و این خسته اش کرده بود.
شیطان روز را نفرین می کرد. روز را که راه را از چاه نشان می داد و دیو را از آدم.
شیطان با خودش می گفت: کاش تاریکی آنقدر بزرگ بود که می شد روز را و نور را و خورشید را در آن پیچید یا کاش …
و اینجا بود که شیطان نابینایی را کشف کرد: کاش مردم نابینا می شدند. نابینایی ابتدای گم شدن است و گم شدن ابتدای جهنم.
***
اما شیطان چطور می توانست همه را نابینا کند! این همه چشم را چطور می شد از مردم گرفت!
شیطان رفت و همه جهنم را گشت و از ته ته جهنم جهل را پیدا کرد. جهل را با خود به جهان آورد. جهل ، جوهر جهنم بود.
***
حالا هر صبح شیطان از جهنم می آید و به جای تاریکی، جهل روی سر مردم می ریزد و جهل ، تاریکی غلیظی است که دیگر هیچ خورشیدی از پس اش بر نمی آید.
چشم داریم و هوا روشن است اما راه را از چاه تشخیص نمی دهیم .
چشم داریم و هوا روشن است اما دیو را از آدم نمی شناسیم.
وای از گرسنگی و برهنگی و گمشدگی.
خدایا ! گرسنه ایم ، دانایی را غذایمان کن.
خدایا ! برهنه ایم ، دانایی را لباس مان کن.
خدایا !گم شده ایم ، دانایی را چراغ مان کن.
***
حکیمان گفته اند: دانایی بهشت است و جهل ، جهنم.
خدایا ! اما به ما بگو از جهنم جهل تا بهشت دانایی چند سال نوری ، رنج و سعی و صبوری لازم است !؟

[Eshghe_door]

اگه خدا عاشقت بشه بیچارت میکنه

میدونی اگه در دل خدا بشینی چی می شه ؟ میدونی اگه خدا تو رو برای خودش انتخاب کنه چی می شه ؟ و میدونی اگه خدا عاشقت بشه باز چی می شه ؟
خدا اگه از بنده ای خوشش بیات دنیا رو زیر و رو می کنه تا اون بنده راضی بشه . اون بنده بین همه مردم محبوب و جذاب می شه . اصلا خود آدم نمیدونه ولی هر جا که بره در دل همه مردم چه خوب و چه بد" می شینه . اگه اون بنده اخم کنه خدا هم ناراحت می شه . اگه بخنده خدا هم از خنده او لذت می بره .
من نمیخوام براتون شعر بگم نمی خوام شما رو محو ادبیات و از این جور چیزا کنم که به به چه زیبا می نویسی و چه و چه و چه .... خواهش می کنم یه خورده به حرفهام فکر کن . فکر کن! به خدا ضرر نداره . تا حالا شده کسی تو رو دوست داشته باشه و هر چه بگی گوش کنه و عمل کنه . می بینی خیلی برای تو اهمیت قائله! می بینی خیلی جلوی تو ظاهر می شه تا بهت بگه فلانی من دوستت دارم ... وقتی با این صحنه ها مواجه می شی وقتی می بینی دوستت تلاش می کنه که در دلت بشینه تو هم ناخودآگاه عاشقش می شی دست خودت نیست این طبیعت آدمیزاد هست که اگه کسی گوش به فرمانت باشه تو هم محو دوستی اون خواهی شد.
اصلا هر چقدر هم که بد باشه باز هم دوست نداری اتفاقی برای اون بیافته ! دوست نداری اونو اخمو ببینی ! دوست نداری کسی برای اون مشکل ایجاد کنه ... اصلا اونو از خودت میدونی. می بینی علاقه بین شما دوتا آنچنان زیاد می شه که اون پاره تن تو می شه . همیشه به فکر او هستی . غمخوار او هستی ...
عزیز دلم ! ما انسانها " جلوه ای از ذات خداییم تا حالا دیدی که ما آدما از زیبایی لذت می بریم چون خدا از زیبایی خوشش میات . دیدی ک یه احساسیه که از اعمال خوب لذت می بری؟ چون خدا از اعمال خوب لذت می بره خیلی خلاصه بگم روح ما آدما پاره ای از روح خدا هست چون خودش در قرآن فرموده :"که از روح من در آدم دمیدم " کوتاه کنم که خدا هم یک همچین حالتی داره اگه خودت رو برای اون لوس کنی اگه به حرفهاش گوش کنی اگه سعی ات بر همینه که راضی اش کنی به تو علاقه مند میشه . عاشق تو می شه خود خدا می گه که بنده من اگه یک قدم به من نزدیک بشی من قدمها به تو نزدیکتر خواهم شد
حالا اگه به دل خدا نشستی ! اونوقت می دونی چی می شه ؟ خدا از بالا مواظبته ! اصلا از بالا نگاهت می کنه که نکنه کسی مزاحم تو بشه نکنه اذیت بشی چون تو رو دوست داره اصلا به فرشتگانش می گه برید کنار من مواظبشم این بنده مال خودمه . این رزرو شده خودمه این بنده خصوصی خودمه .... نمیخوام کسی مزاحمش بشه ؟! حالا اینجاش جالبه اگه خیلی به خدا نزدیک بشی دیگه حرفی که می زنی به اختیار خودت نیست کاری که می کنی دست خودت نیست
چون کنترل از راه دور تو دست اونه . بنده های خصوصی خدا خیلی بانمکند می بینیشون هر جا می شینن جذبه دارند اینو میدونستی اگه مال اون بشی اونوقت اونهم مال تو می شه . اینو باور کن ! خدا خودش گفته که بنده من ! می تونی آنقدر با من صمیمی بشی که من حرفتو گوش می دم هر چی بگی برات انجام می دم . اینو هم بدان که خدا در عشقش خیلی میخه ! وای به حالت اگه خدا عاشقت بشه . اگه خدا خاطر خوات بشه ...
می خوام مثل بچه ها صحبت کنم ...می خوام بهونه بگیرم ... باور کن اگه راه رو اشتباه بری اون از بالا با دستای ذلالش راهنمای تو می شه . اگه گریه کنی همه رو تحت تاثیر قرار می دی چون اشک تو اشک خداست ... باور کن می شه ! اما سعی نکردیم باور کن اگه در دلش بشینی دنیا و آسمون رو قباله ات می کنه .... اگه بخواهی انتخاب کنی اون کمکت می کنه که انتخاب کنی اصلا نه ! اون به جای تو انتخاب می کنه!
نقل می کنن صاحبدلی (یکی از همین مردان خدا) در بازار یکی از شهرهای ایران گذر می کرد ناگهانبچه ای از بالای پشت بام در حال سقوط بود مادر اون طفل که شاهد این صحنه بود جیغ و داد و فریاد کرد اون بنده خوب خدا که با این صحنه مواجه شده بود با اشاره انگشت بچه را در بین زمین و هوا معلق کرد آرام آرم با اشاره انگشت بچه را سالم به زمین رساند ... مردم که شاهد اون صحنه بودند متعجب و متحیر دور تا دور اون شخص را گرفتند که ای مرد تو کیستی ؟ پیامبری (ص) ، جادوگری و یا فرشته ای ؟ خیلی آرام این جمله را گفت : من آدمی همچون شما هستم لکن من ??سال حرف خدا رو گوش دادم حالا از خدا یه چیزی خواستم اون حرف منو گوش داد...
در این غوغای روزگار حرف گوش کن پرورگار خیلی کمه خیلی کمه فقط اینو بدان که خدا در عشقش پافشاری می کنه به شرطی که تو بخواهی .... اگه بهش خیلی نزدیک بشی اونوقت با تو درد و دل می کنه ! خیلی چیزایی که قبلا نمیدیدی رو نشونت میده ! اونوقت دلت به حالش می سوزه که چقدر خدای تنهایی داری ...؟ تا حالا شده دلت به حال خدا بسوزه ؟ اگه بخوای بخوابی دست نوازش سرت می کشه آروم آروم آروم آ...ر...و...م حس می کنی دستاش مهربونن حس می کنی دردمنده ... به خدا که خدا مهربونه !
بیچاره من !