میراث شوم بیگانگان

[soheyl]

ایرانیان روزگاری در جهان به راستگوئی شهره بودند به طوری که هرودوت مورخ یونانی راستگوئی را یکی از اصول مهمی می دانست که پدران به فرزندان خود می آموختند و در اوستا و دیگرنسک های دینی ایرانیان نیز سفارش زیادی به راستگوئی و مبارزه با دروغ شده بود و راستگوئی پایه دین و نژاد ایرانی بود اما امروزه شور بختانه راستگوئی از این دیار رخت بر بسته و جایش را دیو پلید دروغگوئی گرفته بگونه ای که دیگر هیچ کس بر کس دیگر اعتماد ندارد و اموال دولتی و خصوصی از تعرض ناراستان در امان نیستند فساد مالی و اداری وتملق و چاپلوسی و هزاران آسیب و فساد دیگر که فرزندان این دیو پلید هستند سرزمین اهورائی ما را به وادی تباهی کشانده اند ،غیرت ملی دیگر نابود شده است و دیگر کسی سنگ وطن را برسینه نمی زند، همه در اندیشه آنند که چگونه میتوانند تنها بارخویش بر بندند و توشه خود سنگینتر کنند و کسی در اندیشه همسایه گرسنه خود نیست ،گویا تازیان وتاتاران و ترکان و مغولان باهجوم شوم خود به این سرزمین تنها دین و فرهنگ ایرانیان را نابود نکرده اند بلکه عادات غلت و اندیشه های ناپاک و رسوم جاهلانه خود را نیزبه ایرانیان وام داده اند .



بهترين درمان براي قلب هاي شكسته اين است كه دوباره بشكند

از بین رفتن یا بهتر بگم کم شدن احساس و عاطفه و بازگشت بسوی خوی حیوانی انسان ( اونهم در کشوری که خود مهد تاریخ است ) پاسخی بسیار روشن دارد.
اگر به نوع زندگی مان خوب نگاه کنیم متوجه خواهیم شد سردمداران کشور برای بسیاری عوامل و زیاده خواهی ها مردم را محدود و سرخورده کرده اند . هر کس گرفتار است . گرفتاری بقدری که فرزند خود را نیز در مواقع حساس زیر فشار زندگی فراموش می کند . متاسفانه مردم سرزمین آریایی زیر تیغ قدرت تاب نفس کشیدن ندارند.
دروغگویی بخاطر لقمه ای نان - تاثر برانگیز است -
فرزند ارشد خانواده محروم از تحصیل بخاطر مسائل عدیده مالی مساله سنگینی است . با درک مسائل فوق در خواهیم یافت که در بیراهه هستیم بیراهه ای که خود چندان مقصر نیستیم .
ما نسل بعد از انقلاب - نسل جنگ نسل سوخته ایم . زیر آماج انتقادات - آزمایشات و خیلی چیزهای دیگریم. فرهنگ هنوز زنده است منتها در دل تاریخ نه در کوچه پس کوچه های ایران . فرهنگ نمرده است .
ما تشنه ایم تشنه ی آزادی اجتماعی.


با تو آسان می شد از دست سیاهی ها گریخت
رو بسوی ظلمت شب های بی فردا گریخت

بی تو ای آزادی ، ای والا کلام
گر نباشی در میان ، باید که از دنیا گریخت