100 سال قبل در آمریکا فاجعه ای مشابه روی داد اما از فردای روز سانحه، مردم و مسوولین بطور جدی کمر به ایمن کردن ساختمانها بستند و امروزه حتی مسافرخانه ها و منازل هم سامانه ی اطفاء حریق و هشدار دارند و مردم هم به وظایف خودشون آشنا شدند
اما اینجا ...
همه ی پاسخها و بازخوردها نسبت با این واقعه محدود شده به واکنشهای تماما احساسی مثلا نمایش اشک ریختن جماعتی و یا پیام تسلیت و اندوه و ... و در بهترین حالت پیدا کردن یکنفر بعنوان مقصر
اینه که سوانح بزرگ اعم از هوایی، ریلی، و جاده ای اگر در غرب هر دهه یکبار هست در این مملکت هر دو هفته یکبار شده
دیروز شبکه ی خبر رو می دیدم با کمال شرمندگی هیچکدام از مسوولین حتی کابینه ی دولت که در کنار بیلهای مکانیکیِ در حال کار حاضر شده بودند حتی کلاه ایمنی بر سر نداشتند!
تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل
تا سانحه ی ملی بعدی و سیل پیامهای احساسی خدانگهدار.
Bookmarks