به نظر من دروغ گویی و عدم وفای به عهد ارذل رذایل اخلاقی هستند. میان این دو رذیلت و دیگر رذایل اخلاقی فرقی عمده وجود دارد. تفاوت میان این دو از آن روست كه باقی رذایل به دیگران صدمه می زنند و لی این دو رذیلت به خود انسان.
هركدام از رذیلت های اخلاقی را كه در نظر بگیرید آنچه در ابتدای امر بر او ضربه وارد می شود كسی به جز خود شخص است حتی بالاترین آن ها از قبیل قتل نفس و یا زنای محصنه. در قتل نفس انسان، دیگری ر ا از بین می برد. در دیگر موارد هم چون تهمت ، ناسزا، دزدی و از این قبیل؛ شخص خود را زیر سئوال نمی برد بلكه تنها برای منفعت خویش، وجود اخلاقی دیگری را نادیده می گیرد.
اما در مورد دروغ و عدم وفای به عهد این گونه نیست. در این دو مورد شخص به طور مستقیم بر خود ضربه وارد می آورد و سپس بر دیگری. كسی كه دروغ می گوید گویی در مقام بیان این مطلب است كه "من" واقعی و آن كسی كه در مقابل دیگران است "من"ی پذیرفته نیست و من آن را قبول ندرام و تمام سعی من آن است كه این "من" واقعی را از بین ببرم و "من"ی كاذب بر جای آن بنشانم یعنی در واقع من ابتدا "خود" را به صورتی غیر اخلاقی از بین برده ام. در مورد وفای به عهد نیز همین گونه است كسی كه عهد خود را می شكند در واقع "خود" و شخصیت خویش را می شكند. او با این عمل بیان می دارد كه آن كسی كه با شما عهد بست اینك مورد اعتنای من نیست. او از "خود" می گریزد و "من"ی كاذب را بر جای آن قرار می دهد .
در واقع دروغگویان و عهد شكنان بر "خود" می شورند و خویشتن خویش را به هیچ می انگارند و آن را در مقابل خویشتنی كاذب و غیر حقیقی فدا می نمایند.



برای مشاهده این لینک/عکس می بایست عضو شوید ! برای عضویت اینجا کلیک کنید