قشنگ ترین شعرهایی که خوندی!

[aMiR HosSeiN]

بي قرارم امشب
حالم اصلا خوش نيست
چند روزي ست كه احساس غريبي دارم
حس آن گمشده اي
كه به دنبال خودش مي گردد
حس آن ماهي در تنگ بلور
كه در انديشۀ دريايي خود غوطه ور است
و فقط مي دانم
جاي من اينجا نيست
و گرفتار هبوطي هستم
كه به من ربط نداشت
مثلِ آش نخورده ،دهن سوخته است
پدري را هوس خوردن گندم گل كرد
و پسر چوب گناه پدرش را مي خورد
من از اين مي ترسم
كه مرا تشنۀ فردوس قلمداد كني
درد من جنت نيست
درد من درد فراق يست عظيم
درد تبعيد به غربتكدۀ تنگ زمين
دوري از مبداّ خويش
دوست دارم كه به اصليت خود برگردم
جاي من اينجا نيست
قفسم دلگير است
گرچه جنسش ز طلاست
مرغ روحم عطش بال گشودن دارد
آسمان منتظر است
شوق رفتن دارم
شوق پرواز به آغوش خدا
به همانجا كه مرا مي طلبد
به كمال مطلوب
بايد از بند تن آزاد شوم
آسمان

شعر خوبی بود.
شاعرش کی بود.
دوستان سعی کنند اسم شاعر رو هم ذکر کنند.
اما قشنگترین شعری که خوندم ،یه غزل بود از یکی از بزرگترین اساتید غزل معاصر ،استاد محمد منزوی.
بهتره یه توضیحی اول دربارش بدم.
نمیدونم درباره ی عشق پلنگ و ماه چیزی شنیدید یا نه ؟
این عشق هم یکی از قشنگترین پدیده هاست دقیقا مثل عشق شمع و پروانه .
پلنگ عاشق ماه هستش و همیشه برای دیدن اون به نقاط مرتفع میره.یه خاطر زیبایی ماه و این عشق،پلنگ دوست داره که با پنجه هاشی ماه رو بگیره به همین خاطر از روی نقاط مرتفع به سمت ماه برای گرفتن ماه میپره و در راه عشق به فنا میرسه و میمیره.
و استاد منزوی از این عشق یه قشنگی توی شعرش استفاده کرده.
استاد میگه:
خیال خام پلنگ من به سوی ماه جهیدن بود
و ماه را ز بلندایش به روی خاک کشیدن بود
پلنگ من،دل مغرورم پرید و پنجه به خالی زد
گه عشق ماه بلند من ،نه برای دست رسیدن بود
من و تو آن دو خطیم آری،موازیان به ناچاری
که باورمان ز آغاز به یکدیگر نرسیدن بود
اگر چه هیچ گل مرده ،زنده نشد اما
بهار در گل شیپوری مدام گرم دمیدن بود
گل شکفته خداحافظ اگرچه لحظه ی دیدارت
شروع وسوسه ای در من به نام دیدن و چیدن بود