كارآيي Core i7 در 3پردازنده تازه‌وارد اينتل

[Saeed-Milan]

با ورود Core i5 زلزله را حس كنيد

[SIZE="3

"]به‌تازگي اينتل اعلام كرده است كه خط توليد سري جديد پردازنده‌هايش را تنوع و سروساماني تازه داده و روش قيمت‌گذاري آن‌ها را نيز متحول كرده است. همچنين اينتل اقرار كرده روش نامگذاري جاري پردازنده‌هايش چنان گيج‌كننده انجام شده كه اين شركت را به سقوط در ورطه‌اي از آشفتگي و سردرگمي سوق مي‌دهد. انبوهي از مدل‌هاي گوناگون و زيرشاخه‌هاي آن‌ها و ساختار پيچيده‌اي كه تعداد بسيار زياد پايگاه‌هاي فناوري و نام و مارك‌هاي متعدد محصولات به‌وجود آورده، فرآيند شناسايي و انتخاب را براي مصرف‌كنندگان و خريداران دشوار كرده است؛ به‌خصوص در مورد پردازنده‌هاي Core 2 Duo و Core 2 Quad.

اين امر اينتل را بر آن داشته تا خانواده ساده‌شده‌اي از پردازنده‌هاي چندهسته‌اي سري Core را به بازار معرفي كند. سري ابتدايي آن‌ها Core i3، رديف وسط آن Core i5 و انواع مدرن و پيشرفته موجود آن Core i7 نامگذاري شده‌اند.

مشخصات پردازنده‌هاي سري Core i

امسال، اينتل اعلام كرد كه قرار است پردازنده ممتاز سري Core i خود را در توليدي مشترك با قطعاتي توليدي سطح پايين‌تري كه به نام‌هاي Core i7 و Core i5 برچسب خورده و نامگذاري شده‌اند، توليد كند. مادربورد مخصوص تازه وارد P7P55D نيز با توانايي پشتيباني از پردازنده‌هاي Core i5 رسما به بازار معرفي شده است. اينتل اولين پردازنده Core i5 خود را به‌همراه 2عدد Core i7 جديد سطح متوسط خود، به سري تراشه‌هاي i7 ديگرش در بازار معرفي و ملحق كرده است.

،Core i5 750 Core i7 860 و Core i7 870 هر 3 بر اساس هسته جديد لينفيلد1 طراحي و توليد شده‌اند كه بر اساس توسعه ريزمعماري نهالم2 براي اولين‌بار در پردازنده‌هاي Core i900 با اسم رمز بلومفيلد3 ارائه شده بود. ويژگي‌‌هاي ساختاري اساسي آن‌ها همچنان به‌صورتي مشابه باقي مانده‌اند. اين تراشه نيز داراي 4هسته است كه همه روي قطعه كوچك 45نانومتري از جنس سيليكون Die قرار داده شده‌اند. با 8مگابايت حافظه نهان تقسيم يافته مشترك (Shared L3 Cache) و حافظه روي تراشه، به اضافه تنظيم‌كننده‌هاي كنترولر PCI. با اين‌حال، تغييرات كوچكي نيز ديده مي‌شود كه به‌شرح زير هستند:

* پردازنده‌هاي پيشرفته Core i7 از سوكت‌هاي گران قيمت LGA 1366 استفاده مي‌كردند، اما سري جديد آن‌ها از طراحي جمع‌وجورتر سوكت‌هاي LGA 1156 بهره مي‌برند. بنابراين قوم و خويش‌هاي تازه وارد Core i7 با مادربوردها و سوكت‌هاي آن مطابقت ندارند كه نتيجه آن ايجاد 2 قالب كاملا متفاوت در سري Core i7 است.

* حافظه رم 3كاناله DDR3 در i7 نيز در اين ميان تنزل يافته و با سيستم 2كاناله DDR3 كنار آمده است. مجموعه تراشه سريع‌ جديد4 به‌جاي به‌كار بردن گذرگاه سريع ارتباط داخلي (يا QPI5) 6/25گيگابايت بر ثانيه‌اي كه توسط مجموعه تراشه توسط X58 بلومفيلد مورد استفاده بود، از طريق يك رابط رابط رسانه‌اي مستقيم6 10گيگابايت بر ثانيه‌اي با پردازنده تبادل داده مي‌كند. لينفيلد QPI تنها براي حافظه رم و گذرگاه عمومي براي PCI استفاده قرار مي‌گيرد.

* شگرف‌ترين پيشرفت در مورد پردازنده‌هاي Core i5 در حالت توربوي آن‌ها مشهود است كه نيرويي اضافي از هسته‌هاي غير فعال پردازنده به عاريت گرفته تا نخ‌هاي فعال را اوركلاك كند. حالت توربو پيش‌تر در سري i7 معرفي شده بود اما نمي‌توانست بيش از حداكثر 266مگاهرتز تقويت توربو براي يك نخ تكي داشته باشد، در حالي‌كه پردازنده‌هاي سري لينفيلد قادرند سرعت يك هسته تكي را تا سطح 667مگاهرتز افزايش دهند كه ترقي چشمگيري براي آن‌ها محسوب مي‌شود.

3 مدل جديد

پردازنده‌هاي جديد به يك مدل Core i5 و 2مدل Core i7 تقسيم شده‌اند، اما شباهت زيادي نيز به هم دارند. بزرگ‌ترين تفاوت آن‌ها پشتيباني Core i7 از فناوري ابرچندنخي7 است كه به آن‌ها اين امكان را مي‌دهد تا با برخورداري از ساختار 4هسته‌اي، بتوانند به‌صورت مجازي به‌عنوان يك پردازنده 8هسته‌اي ايفاي نقش كنند. در حالي‌كه Core i5 فقط يك پردازنده 4هسته‌اي است و بس. تفاوت‌هاي عمده ديگر آن‌ها در سرعت ساعت مولد پالس ساعت و يك حالت سريع توربو است.

آزمايش، مقايسه كارآيي و نتيجه‌گيري

هر 3پردازنده جديد را با يك رايانه متشكل از پيكربندي سخت‌افزاري مادربورد P55، 2گيگابايت حافظه رم از نوع DDR3 1066، يك كارت گرافيك ATI Radeon HD 4550 و ديسك سخت باراكودا 7200 دور آزمايش كرديم. حاصل آن، نشان‌دهنده قابل مقايسه بودن باورنكردني اين 3پردازنده با انواع قبلي سري بلومفيبلد i7 است. مقدار توربوي سري جديد i7 و به‌‌صورتي واضح به مقدار توربوي i5 بسيار نزديك است و موجب مي‌شود ضعف معماري سوكت LGA 1156 پردازنده Core i5 كمتر به‌چشم بيايد. فراتر از آن، ميزان مصرف انرژي اين سري پردازنده‌هاي مشابه، مقدار زيادي از هم‌نژادان قبلي‌شان كمتر است و ميزان طراحي حرارتي قدرت (Termal Design Power) يا TDP در مورد هر 3مدل، 95وات است كه خيلي پايين‌تر از مقدار 130وات تعيين شده براي طراحي بلومفيلد است. مصرف برق رايانه مورد آزمايش ما به‌شكلي حيرت‌آور 60وات پايين‌تر بود و حتي در زمان حداكثر بارگذاري روي سيستم نيز كل كشش جريان (Total Power Draw) بالاتر از عدد 124وات نرفت. برخي از رايانه‌هاي Core i7 در حالت بي‌كاري چنين مقدار كشش جرياني را دارند.

سرانجام ماجرا

دور از ذهن نيست كه همه چيز به آن سادگي كه اينتل در نظر داشت، پيش نرود. بنابراين تراشه‌هاي پردازنده مخصوص دسكتاپ‌ها، با اسم رمز لينفيلد به 2شاخه Core i7 و Core i5 تقسيم خواهند شد. آينده پردازنده‌هاي منحصربه‌فرد، اين خواهد بود كه مدل‌هاي پنتيوم و سنترينو همچنان پا برجا بمانند. اگرچه اطلاق نام سنترينو بر اساس فناوري واي‌فاي يا واي مكس واي‌مكس به‌كار رفته در آن است. با اين‌كه هدف اينتل از اين تجديدنظر حركت به سمت ساده‌سازي رمز‌گذاري پردازنده‌ها بوده، اما در اين راه كاملا موفق نيست و هنوز مقدار زيادي پيچيدگي در طبقه‌بندي و نامگذاري پردازنده‌هايش وجود دارد.

منبع