تفاوت پردازش 32 بيتي و 64 بيتي رو به من بگيد.

[™Ali]

لطفا يکي جواب سوال هاي منو بده.
1- اين جا کسي مي دونه پردازش 32 بيتي و 64 بيتي از نظر سرعت، پهنا باند و.... با هم چه تفاوتي دارند؟؟؟؟ يعني ويندوزي که 32 بيتي هست با ويندوزي که 64 بيتي هست چه تفاوتي با هم دارند؟؟؟
3- از کجا بفهميم Cpu ما پردازش 64 بيتي رو ساپورت مي کنه؟؟(روشي به غير از اخبار سخت افزار و گفته هاي شرکت سازنده )
4- راست مي گن برنامه هاي ويندوز 64 بيتي کم گير مي ياد. درسته؟؟؟؟؟
5- اگه Cpu ما 64 بيتي رو ساپورت کنه. کدوم ويندوز را پيشنهاد مي کنيد: ويستا 64 بيتي يا 32بيتي ؟؟؟؟
با تشکر

[Trance]

پردازش 64 بيتي به عمليات پردازشي اتلاق مي شود كه بر روي دستورالعمل ها يا داده ها با حداكثر طول 64 بيت صورت مي گيرد , اين مشخصه مستقيما به توانايي ثبات (Register) هاي پردازنده ارجاع داده مي شود . ثبات بخش كوچك از حافظه فوق العاده سريعي است كه پردازنده براي ذخيره ارزش (Value) هاي عملياتي از آن استفاده ميكند . ثبات ها براي پردازنده مشابه دست هايي هستند كه اشيايي كه قرار است بر روي آنها عمل خاصي صورت پذيرد را نگهداري مي نمايند . بنابر اين تعداد ثبات ها و ظرفيت ذخيره سازي آنها در كارايي پردازنده تاثيرگذارند . يك پردازنده 64 بيتي توانايي ذخيره سازي ارزش هاي 64 بيتي را در داخل ثبات هاي خود دارد , لذا اين پردازنده مي تواند اعداد صحيح يا اعداد با مميز شناور بزرگتري را در داخل يك ثبات خود نسبت به پردازنده 32 بيتي ذخيره سازي موقت كند .
به عنوان مثال براي پردازش عمليات جمع دو عدد مانند 3+2 هر يك از ارزش ها تا زمان پايان يافتن عمل جمع در داخل يك ثبات ذخيره مي شوند و ارزش 5 نيز به منزله حاصل و نتيجه پردازش در داخل سومين ثبات ذخيره گشته و جهت انتقال به خارج انتظار مي كشد , در صورتي كه عمليات با اعداد يا دستورالعمل هايي برنامه ريزي شده باشد كه ظرفيت آنها فراتر از ظرفيتي باشد كه يك ثبات 32 بيت ارائه مي كند در پردازنده هاي 32 بيت قابل اجرا به صورت مستقيم نخواهد بود و بايد به چندين عمليات با ظرفيت كمتر شكسته شود , در حالي كه در پردازنده 64 بيت اين عمليات به صورت مسقيم قابل اجرا بوده و در زمان كوتاه تري پردازش خاتمه مي يابد . بهره گيري از ثبات هاي 64 بيتي تنها زماني به عنوان مزيت يك پردازنده به شمار مي آيد كه نرم افزار هاي اجرايي روي آن در محدوده عددي فراتر از 32 بيت برنامه ريزي شده باشند در غير اين صورت پردازنده 64 بيت يا از اجراي دستورالعمل فوق امتناع ميكند (مانند پردازنده هاي Itanium 2 كه تنها براي كاربردهاي 64 بيتي طراحي شده اند ) يا اينكه با حالت سازگار 32 بيتي پردازش را به پايان مي رساند .
عدم وجود بسترهاي نرم افزاري , رويكرد به پردازش 64 بيتي را در تمامي كاربردها , غير ممكن ساخته است , به همين دليل پردازنده هاي 64 بيتي نسل هشتم AMD و Pentium 4 سري 600 از اينتل , به عنوان پردازنده هاي سازگار با هر دو نوع نرم افزار 32 بيت و 64 بيت , در سه حالت زير مديريت مي شوند :
1.حالت 64-Bit كه ويژه سيستم عامل و نرم افزارهاي 64 بيتي در نظر گرفته شده است .
2.حالت Compatibility كه براي سيستم عامل 64 بيتي و سازگاري آن با برنامه هاي 32 بيتي طراحي شده .
3.حالت Legacy ويژه سيستم عامل و نرم افزار هاي 32 بيتي .
مزيت پردازنده 64 بيتي تنها در افزايش سرعت محاسبات خلاصه نمي شود , افزايش ظرفيت حافظه اي كه اين پردازنده ميتواند آدرس دهي و استفاده نمايد نيز مزيت ديگر يك پردازنده 64 بيتي مي باشد . آدرس دهي حافظه يكي از وظايف كليدي هر پردازنده به شمار مي رود كه طول هر آدرس بايد حداكثر به اندازه يك ثبات پردازنده تعريف شود . در يك پردازنده با ثبات هاي 32 بيتي حداكثر ميتوان 232 آدرس مختلف براي حافظه ايجاد نمود كه اين عدد معادل 4 گيگابايت حافظه فيزيكي ترجمه مي شود . تا كنون شيوه هاي مختلفي ابداع گشته اند كه به صورت مجازي حداكثر حجم حافظه اي كه پردازنده 32 بيتي مي تواند آدرس دهي نمايد را افزايش دهند اما همگي آنها كارايي كلي كامپيوتر را قرباني محاسبات مجازي مي كنند . دو برابر كردن طول ثبات ها به 64 بيت در پردازنده هاي 64 بيتي به طور موثري , آدرس دهي حداكثر 16 ترابايت حافظه فيزيكي را ميسر مي سازد.با سپاس

[Trance]

محدودیتی که در دامنه پردازش‌های 32 بیتی وجود دارد، همواره باعث کندشدن سرعت انجام عملیات پیچیده و سنگین اطلاعاتی در سیستم‌های مختلف می‌گردد.
به همین‌منظور بسیاری از شرکت‌های سازنده نرم‌افزار و خصوصاً آن‌هایی که در زمینه سیستم‌عامل فعالیت دارند از دیرباز رقابتی را برای تحت پوشش قراردادن تعداد زیادتری CPU و مقدار بیشتری حافظه RAM نسبت به یکدیگر آغاز کرده‌اند. به عنوان مثال رقابتی که بین ویندوز 2000 سرور با سولاریس یا انواع یونیکس و لینوکس بر سر امکان استفاده از 8 یا 16 تا 32 پردازنده به همراه چند گیگابایت حافظه RAM و امثال آن وجود داشت همواره یکی از جالب‌ترین و پرسروصداترین زمینه رقابت بین چند سیستم‌عامل به‌شمار می‌رفت. اما تمام این عوامل چندی پیش تحت‌الشعاع واژه جدیدی به نام پردازش 64 بیتی قرار گرفت. این فناوری جدید که به لطف به بازار آمدن دو محصول جدید از دو شرکت معتبر سازنده پردازنده یعنی اینتل و AMD شکل گرفت، در مدت کوتاهی توانست توجه سازندگان سیستم‌عامل را به شدت معطوف کارایی بی‌نظیر خود کند.

پردازنده‌های Xeon و ایتانیوم از سوی اینتل و پردازنده Opteron از طرف AMD طی مدت کوتاهی توجه تمام سازندگان مشهور سرورهای Enterprise و همچنین تولیدکنندگان سیستم‌عامل را به خود جلب کرد. در این میان مایکروسافت نیز بلافاصله اقدام به طراحی نسخه‌ای از ویندوز 2003 سرور برمبنای انجام پردازش‌های 64 بیتی و با استفاده از پردازنده‌های جدید نمود. این نسخه جدید 64 بیتی از چند نظر بر نسخه پیشین خود برتری داشت. اول این‌که از میزان حافظه فیزیکی و مجازی بیشتری پشتیبانی می‌کند.
دوم‌ این‌که در مقایسه با نسخه 32 بیتی از کارایی و سرعت بالاتری در مدیریت حافظه، رجیسترها و عملیات I/O برخوردار است. نکته سوم در مورد امنیت است. نسخه 64 بیتی قابلیت محافظت بیشتری در برابر کدهای مخرب(Malicious Code) از خود نشان می‌دهد. طبق پیش‌بینی‌های انجام گرفته تا پایان سال 2005 میلادی کلیه کامپیوترهایی که قرار است نقش سرور را در مراکز بزرگ اقتصادی داشته باشند به سمت ریزپردازنده و سیستم‌عامل 64 بیتی سوق پیدا خواهند کرد. همین پیش‌بینی حاکی از تمایل شدید کامپیوترهای دسکتاپ به سمت استفاده از تکنولوژی 64 بیتی تا پایان سال 2006 میلادی است.
براین‌اساس به تدریج نه تنها سازندگان سیستم‌عامل مثل مایکروسافت سیستم‌عامل 64 بیتی مختص کامپیوترهای دسکتاپ (Windows XP 46 bit) را به بازار عرضه می‌کنند، بلکه سایر تولیدکنندگان نرم‌افزارهای مختلف هم با وارد شدن به دنیای پردازش‌های 64‌بیتی، کارایی و سرعت جدیدی را به کاربران خود ارایه می‌دهند.

مقایسه
در یک سیستم‌عامل 32 بیتی مثل نسخه‌های 32 بیتی ویندوز 2003 از یک حافظه مجازی (Virtual memory) برای انجام پردازش‌های مختلف استفاده می‌شود. این حافظه مجازی که حداکثر 4 گیگابایت می‌تواند ظرفیت داشته باشد به دو قسمت تقسیم می‌شود. یک قسمت 2 گیگابایتی آن به وسیله برنامه در حال اجرا اشغال شده و 2 گیگابایت دیگر در اختیار سیستم‌عامل قرار می‌گیرد.
تا اینجا همه ‌چیز بسیار عادی به نظر می‌رسد اما مشکل زمانی پیش می‌آید که 2 گیگابایت سهم برنامه‌های در حال اجرا به مرز پرشدن نزدیک می‌شود. به عنوان مثال یک بانک اطلاعاتی SQL Server را در نظر بگیرید که برای اتصال هر کاربر به سرور و انجام عملیات موردنظر وی 20 مگابایت حافظه مجازی را در نظر می‌گیرد. با رسیدن تعداد کاربران به مرز یکصد نفر، کل حافظه مجازی 2 گیگابایتی در اختیار SQL Server قرار می‌گیرد و این به معنای نزدیک شدن سیستم به یک نقطه بحرانی در عملیات سرویس‌دادن به کاربران است.
در نسخه‌های 32 بیتی یکی از راه‌هایی که برای این مساله در نظر گرفته می‌شد، اختصاص 3 گیگابایت از حافظه مجازی به برنامه‌های درحال‌اجرا بود. این روش که با استفاده از دستکاری در فایل boot.ini انجام می‌گرفت، یک گیگابایت از حافظه مجازی در اختیار سیستم‌عامل را به سهمیه حافظه مجازی برنامه‌های در حال اجرا واگذار می‌کرد و تا حدودی مشکل کمبود حافظه مجازی را رفع می‌کرد. اما خود این عمل هم عوارض جانبی خاص خود را دارد و آن محدود شدن کرنل سیستم‌عامل به یک گیگابایت حافظه مجازی برای انجام عملیات cache است.
این محدود شدن باعث افت سرعت انتقال اطلاعات از سرور به کلاینت‌ها می‌شود. ضمن این‌که باز هم در نهایت با زیادترشدن تعداد کاربران یا پردازش‌های موردنظر آنان، این 1 گیگابایت الحاق‌شده نیز به مرز اشتغال شدن کامل نزدیک می‌شود و مدیران سیستم را به ناچار مجبور به افزایش تعداد سرورها برای رفع مشکل می‌کند. با آمدن ویندوز 2003 نسخه 32 بیتی، قدرت آدرس‌دهی سیستم‌عامل برای حافظه‌های فیزیکی (RAM) به 32 گیگابایت برای نسخه Enterprise و 64 گیگابایت در نسخه DataCenter افزایش یافت و این به معنای نیاز کمتر سیستم به استفاده از حافظه مجازی و در نتیجه کمتر شدن مشکل مربوط به محدودیت حافظه‌های مجازی بود.
اما به هر حال استفاده از حافظه مجازی برای پردازش اطلاعات امری گریزناپذیر است و به‌همین دلیل توجه سازندگان سیستم‌عامل همواره معطوف به پیدا کردن راه‌حلی برای عبور از این مشکل بود. سرانجام با مطرح شدن و تولد سیستم‌عامل 64 بیتی ویندوز 2003 که با استفاده از قدرت پردازنده‌های 64 بیتی جدید قادر بود از یک سیستم آدرس‌دهی 40 بیتی استفاده کند، میزان حافظه مجازی قابل دسترسی سیستم از 4 گیگابایت به 40 2 یعنی 16 ترابایت (هزار گیگابایت) افزایش یافت.
بدین‌ترتیب 8 ترابایت از این ظرفیت در اختیار برنامه‌های در حال اجرا و 8 ترابایت دیگر در اختیار سیستم‌عامل قرار گرفت. مهم‌ترین سوالی که در این‌جا می‌توانست مطرح شود این است که آیا برنامه‌های سابق محیط 32 بیتی که برای استفاده از حداکثر 3 گیگابایت حافظه مجازی کامپایل شده‌اند قادر به بهره بردن از این 8 ترابایت فضای جدید هستند یا خیر. پاسخ این سوال هم می‌تواند مثبت باشد و هم منفی. بدین‌صورت که برخی برنامه‌های کامپایل‌شده در محیط‌های 32 بیتی که به صورت صریح قدرت استفاده از حداکثر 3 گیگابایت حافظه مجازی را دارند، با ورود به محیط 64 بیتی هیچ تغییری را احساس نخواهند کرد.
اما برخی دیگر که با تکنولوژی Large Address ware کامپایل شده‌اند قادر خواهند بود تا 4 گیگابایت از حافظه مجازی را در محیط جدید مورد استفاده قرار دهند. از لحاظ سرعت انجام عملیات نیز برخی برنامه‌های کامپایل شده در محیط 32 بیتی (مثلاً برنامه‌های نوشته شده با ASP.NET که از تکنولوژی Multithreading برای اجرای موازی چند دستورالعمل در آن واحد استفاده می‌کنند)، به دلیل قدرت بی‌نظیر پردازنده‌های 64 بیتی در انجام این کار می‌توانند از مزایای محیط جدید اجرا استفاده کرده و سرعت اجرای خود را افزایش دهند.
اما اگر برنامه‌ای (مثلاً یک فایل Exe) در محیط توسعه‌ای مثل ویژوال بیسیک نسخه ششم برای دسترسی به یک پایگاه داده و کار با آن بدون استفاده از مکانیسم پردازشی موازی و به صورت ساده نوشته شده باشد، این برنامه حتی اگر برروی یک سرور 64 بیتی هم اجرا شود نمی‌تواند از قابلیت‌های محیط جدید سودی ببرد. بنابراین اگر قرار است این برنامه برروی کلاینت نصب شده و پایگاه داده موردنظر که SQL Server است برروی یک سرور باشد، بهتر آن است که کلاینت در همان وضعیت 32 بیتی باقی بماند و سرور به نسخه 64 بیتی ویندوز 2003 ارتقاء داده‌شود.
در این صورت موتور بانک‌اطلاعاتی SQL Server که در تمام نسخه‌های خود از شیوه Multithreading برای انجام دستورات موردنظر کاربران استفاده می‌کند، می‌تواند در محیط جدید با سرعت بهتری فرامین رسیده از طرف کلاینت‌ها را پردازش کرده و نتیجه را سریع‌تر به آن‌ها برگرداند و کارایی کلی این سیستم بانک اطلاعاتی را به نحو مطلوبی افزایش دهد. اصولاً برنامه‌های نوشته شده برای محیط‌های 32 بیتی با استفاده از رابطی به نام WOW64 قادر خواهند بود در محیط 64 بیتی اجرا شوند و از مزایای ارتقاء سیستم عامل و دسترسی به حافظه بیشتر بهره ببرندبا سپاس.

[™Ali]

از شما خیلی ممنونم