بررسی تاثیر تکنولوژی Turbo Boost اینتل

[K1LOU]

آیا این تکنولوژی به عملکرد و توان پردازنده‌های جدید Core i5/i7 کمک می‌کند؟

پردازنده‌های سری جدید اینتل بر مبنای سوکت جدید LGA 1156 که با اسامی سری Core i5 700 و Core 17 800 شناخته می‌شوند، این روزها سروصدای زیادی در رسانه‌ها به پا کرده‌اند. به طور خلاصه باید گفت این پردازنده‌ها توان پردازشی ارتقایافته‌ای را در قیاس با پردازنده‌های سری Core2 Quad فراهم می‌کنند.
هیچ‌گونه اتفاق فوق‌العاده‌ای در این پردازنده‌ها رخ نداده، اما اینتل به شدت مدعی است که توانسته مصرف انرژی در این مدل‌ها را به طرز چشمگیری کاهش دهد. برای بررسی میزان حقیقت این ادعا تصمیم گرفتیم کمی دقیق‌تر این موضوع را بررسی کنیم.
نوآوری پردازنده‌های Core i5
پلت‌فرم جدید P55‌ اینتل و پردازنده‌های خاندان Lynnfield، از دیدگاه توان پردازش به میزان کافی توانمند ظاهر شده‌اند، اما قصد ما بررسی این پلت‌فرم و پردازنده‌ها از زوایای دیگری است. زیرساخت این پلت‌فرم همچنان حول محور معماری Nehalem دور مي‌زند که اول‌بار در پردازنده‌های سری Core i7 بر مبنای سوکت LGA 1366 در سال قبل رویت شدند. از این رو بهتر است بگوییم که نوآوری نسل Lynnfield را باید بیشتر تکامل نسل پیشین به حساب آورد نه یک نوآوری انقلابی!
تنظیمات شكل گرفته از سوی اینتل بسيار خوب به نظر می‌رسند، از منظر تکنولوژی باید گفت که پردازنده‌های Core i5 یک گام به مفهوم یکپارچگی در دنیای کامپیوتر نزدیک‌تر شده‌اند، به آینده که از آن سیستم‌های SoC (system-on-chip) است، چراکه در این پردازنده‌ها کنترل‌کننده PCI Express‌ نیز به داخل پردازنده منتقل شده ‌است. یک تغییر قابل توجه دیگر در این خاندان قدرت توان اجرای نرم‌افزارهای یکپارچه (non-threaded) از طریق فناوری Turbo boost است. انتظار می‌رود طبق برنامه‌های اعلام شده، در معماری Clarkdale که تا چند ماه دیگر به طور رسمی معرفی خواهد شد، اینتل موتور گرافیکی مجتمع را نیز به داخل پردازنده منتقل کند. اجرای این مسئله اجتناب‌ناپذیر است و البته به نوعی معنای کاهش توان مصرفی رایانه‌ها را نیز خواهد داشت.
آن‌طور که از ظواهر امر به نظر می‌رسد،‌ در نسخه ارتقا یافته تکنولوژی Turbo Boost، توانایی اورکلاک به صورت پویا (Dynamic)‌ به یکی از خصوصیات حقیقی سیستم‌های اینتل تبديل خواهد شد. در حقیقت انتظار می‌رود بخش عمده‌ای از سازندگان مادربرد در دنیا نیز امکانات مشابهی را طی سال‌های پیش‌رو به محصولاتشان بیافزایند.
برای خریداران و کاربران دو مزیت اصلی در پردازنده‌های جدید سوکت LGA 1156 به چشم می‌آید. ابتدا کاهش و بهبود مصرف انرژی به لطف کنترل‌کننده حافظه و رابط PCI Express که به صورت مجتمع در بطن پردازنده جای داده‌ شده‌اند. دومین مزیت کارایی بیشتر است. تکنولوژی Turbo boost‌ این قابلیت را برای پردازنده‌های سوکت LGA 1156 فراهم مي‌كند تا بتوانند به کمک آن در بسیاری از نرم‌افزارها کارایی خود را تا حد پردازنده‌های کلاس Core i7-900 ارتقا دهند.
افزایش کارایی در زمانی که به آن نیاز است...
نسخه موجود تکنولوژی Turbo boost‌ می‌تواند تا چهار مرحله‌ 133 مگاهرتزی شتاب‌دهی به فرکانس یک هسته را در پردازنده‌های سری Core i5-700 و پنج مرحله در پردازنده‌های سری Core i7-800 فراهم کند. این موضوع یعنی 533 و 667 مگاهرتز افزایش فرکانس. دو هسته می‌توانند در مجموع چهار مرحله افزایش فرکانس را تجربه کنند،‌ در صورتی که سه و چهار هسته ارتقایی معادل 133 مگاهرتز را برای هر هسته تجربه خواهند کرد. (البته این میزان برای پردازنده‌های مدل Core i7-860 تا مرز 266 مگاهرتز خواهد بود).
بدیهی است هر زمان که تکنولوژی Turbo Boost فعال شود مصرف انرژی پردازنده‌ها نیز پیرو آن افزایش خواهد یافت، که البته در حال عادی توان مصرفی آن‌ها به لطف کنترل‌کننده توان مصرفی قرار گرفته در دل پردازنده از مرز 95 وات تجاوز نخواهد كرد.
سوال اساسی که باید به آن پاسخ داد، میزان واقعی کاهش توان مصرفی این پردازنده‌ها در مقايسه با پلت‌فرمی مانند Cre2 Quad‌ است.
روزگاری پلت‌فرم اینتل مشتمل بر سه مولفه بود: یک پردازنده، یک چیپ‌ست پل‌شمالی
(north bridge) (به همراه یک رابط گرافیکی و کنترل‌کننده حافظه) و یک چیپ‌ست پل جنوبی
(south bridge) (مرکز کنترل‌کننده ورودی خروجی‌ها، I/O‌ که اصطلاحا ICH‌نیز خطاب می‌شود). توان مصرفی این سه قطعه باید با یکدیگر جمع می‌شد. پردازنده‌ها بین 65 تا 130 وات، یک چیپ‌ست مانند P45 تا 25 وات و چیپ‌ستی مانند ICH10R تا 5/2 وات برق مصرف می‌کنند. پلت‌فرم جدید بر مبنای سوکت LGA 1156 اینتل شامل پردازنده‌های سری Core i5-700 و i7-800 اولین طراحی اینتل به همراه دو قطعه (چیپ‌ست) برای رایانه‌های معمولی را به بازار معرفی می‌کند. با اضافه شدن کنترل‌کننده رابط PCI Express به درون پردازنده نیاز به یک چیپ‌ست پل‌شمالی مجزا در این سیستم‌ها از بین رفت.
با وجود این تغییر در دل پردازنده، مصرف انرژی این پردازنده‌ها در سطح پردازنده‌های قدیمی‌تر سری Core2 Quad باقی مانده‌ است. یعنی فقط 95 وات که این میزان در مقايسه با پردازنده‌های مبتنی بر سوکت LGA 1366 از سری Core i7 تا 35 وات کم‌تر انرژی مصرف می‌کنند.
اگر به بالاترین سطوح مصرف انرژی در جدول توجه کنید متوجه می‌شوید که پردازنده‌های Core i7 به همراه چیپ‌ست X58 با توان مصرفی حدود 160 وات در صدر مصرف‌کننده‌های انرژی در این لیست قرار گرفته‌اند، این در حالی است که پلت‌فرم و پردازنده‌های سری Core 2 Quad نیز می‌توانند تا حدود 122 وات انرژی را ببلعند! پردازنده‌ها و پلت‌فرم جدید با توان مصرفی کم‌تر از 100 وات، بازدهی انرژی بالاتری را به ما نشان می‌دهند که نسبت به دو پلت‌فرم اشاره شده تفاوتی معنادار میانشان به چشم می‌خورد.
البته نباید فراموش کرد که در این جدول سایر قطعاتی که ممکن است روی مادربرد نصب شده‌ باشند منظور نشده‌اند. ‌قطعاتی مانند کنترل‌کننده یا همان کارت شبکه و کارت صداي آنبرد، که می‌تواند میزان مصرف انرژی و بازدهی آن‌ها متفاوت باشد و باعث ایجاد تفاوت در میزان توان مصرفی هر یک از این پلت‌فرم‌ها شود. می‌توان با استفاده از قطعاتی مانند درایو‌های SSD بر میزان بازدهی سیستم افزود و مصرف را همچنان پایین نگاه داشت. فراموش نکنید که قانع‌ترین کارت‌های گرافیک حداقل 20 وات انرژی مصرف می‌کنند و برخی از انواع میان‌قیمت و گران‌تر آن‌ها نیز می‌توانند تا سقف 60 وات انرژی را به راحتی ببلعند.

منبع :