مهاجمان بيشتر آسيب مي‌بينند!
نتايج يك تحقق نشان داد:
افزايش آسيب‌پذيري فوتباليست‌ها در انتهاي دو نيمه

 خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس: ورزشي - فوتبال

فوتبال يكي از پرخطرترين ورزش‌ها در جهان است. آشنايي با نحوه و شرايط بروز آسيب مي‌تواند به ورزشكار كمك كند تا كمتر آسيب ببيند. تحقيق زير اطلاعات كاملي از ميزان شيوع آسيب هاي ايجاد شده در اين ورزش جذاب اما پر خطر را ارائه داده است.
به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، «تجزيه و تحليل ويديوئي آسيب‌هاي بازيكنان فوتبال در جام ملت‌هاي آسياي ‌٢٠٠٧» عنوان كاري است كه توسط مصطفي زارعي، كارشناس ارشد دانشگاه تهران، نادر رهنما، دانشيار دانشگاه اصفهان و رضا رجبي استاديار دانشگاه تهران انجام شد.
در اين تحقيق آمده است: فوتبال يكي از پرتماشاگرترين و در عين حال پرخطرترين ورزش‌ها در جهان است. مطالعات قبلي ميزان آسيب‌هاي اين ورزش را از ورزش‌هاي ميداني ديگر بيشتر گزارش كرده‌اند. از طرف ديگر، سطح كلي آسيب در بازيكنان حرفه‌اي فوتبال در حدود هزار برار بيشتر از كارگران صنعتي شده است. اين آسيب‌ها نه تنها سلامت بازيكنان را تهديد مي‌كند، بلكه ساليانه ميليون‌ها يورو از منابع مالي كشورها را هدر مي‌دهد.
درمورد ميزان شيوع آسيب‌ها در تورنمنت‌هاي بين‌المللي فوتبال مردان، محققان ميزان شيوع ‌٥١ تا ‌١٤٤ آسيب در هر هزار ساعت مسابقه، برابر با تقريبا دو يا سه آسيب در هر مسابقه را گزارش كرده‌اند.
محققان سازوكارهاي متفاوتي را براي آسيب‌هاي بازيكنان فوتبال ذكر كرده‌اند اما، در اكثر پژوهش‌هاي صورت گرفته، تكل شدن و تكل كردن سازوكار اغلب آسيب‌هاي به وجود آمده است. بيشتر محققان اندام تحتاني را مستعدترين موضع بدن براي آسيب معرفي كرده‌اند.
اين تحقيق از نوع توصيفي – تحليلي است و به منظور بررسي آسيب‌هاي بازيكنان در جام ملت‌هاي آسياي ‌٢٠٠٧ صورت گرفته است. بدين منظور فيلم ويديويي ‌٣١ مسابقه از ‌٣٢ مسابقه‌ي اين بازي‌ها را يكي از محققان مشاهده و تجزيه و تحليل ويدئويي كرده است. زمان وقوع آسيب، محل وقوع آسيب در زمين مسابقه، ميزان بروز آسيب در پست‌هاي مختلف، عامل به وجود آورنده‌ي آسيب و ناحيه‌ي آسيب ديده در بدن بازيكنان بررسي شدند.
يك دستگاه رايانه و يك دستگاه ويدئو براي بررسي فيلم‌ها به كار رفت. بعد از مشاهده‌ي هر آسيب، فيلم نگه داشته مي‌شد.
در پايان اين تحقيق در مجموع ‌٧/١٠٩ آسيب در هر هزار ساعت مسابقه برابر با چهار آسيب در هر مسابقه مشاهده شد.
پايين بودن ميزان شيوع آسيب در اين تحقيق نسبت به تحقيق يونگ و همكاران را مي‌توان ناشي از سخت‌گيري بيشتر قوانين داوري در راستاي حفظ سلامتي بازيكنان در سال‌هاي اخير دانست. ضمن اينكه اختلاف در تعريف آسيب نيز از دلايل بيشتر بودن ميزان شيوع آسيب در تحقيق يونگ و همكاران است.
ميزان شيوع آسيب در تحقيق حاضر نسبت به جام جهاني ‌١٩٩٨ (‌٨/٧٢ آسيب در هر هزار ساعت مسابقه)، جام جهاني ‌٢٠٠٢ (آسيب در هر هزار ساعت مسابقه)، بازي‌هاي المپيك ‌٢٠٠٤ (‌٧٣ آسيب در هر هزار ساعت مسابقه) و جام جهاني ‌٢٠٠٦ (‌٧/٦٨ آسيب در هر هزار ساعت مسابقه) بالاتر بود كه دليل آن را مي‌توان پايين‌تر بودن سطح مهارت بازيكنان آسيايي نسبت به بازيكنان نخبه‌ي جهان دانست. همچنين تعريف آسيب به كار رفته در اين تحقيق نيز از ديگر دلايل بيشتر بودن آسيب در اين تحقيق است. در تعريف به كار برده شده در اين تحقيق هرگونه شكايت جسماني بازيكنان كه نيازمند كمك پزشكي بود، آسيب در نظر گرفته شد. در حالي كه در اكثر تحقيقات قبلي آسب را عدم حضور بازيكنان در تمرين يا مسابقه‌ي بعدي تعريف كرده‌اند.
نتايج اين تحقيق نشان داد بيشترين ميزان آسيب ديدگي در ‌١٥ دقيقه‌ي انتهايي دو نيمه رخ داده است كه با بسياري از تحقيقات مشابه همخواني دارد. علت اين مساله ممكن است خستگي بازيكنان از لحاظ عصبي و عضلاني باشد كه با نتايج تحقيقات خارجي متفاوت است. شايد دليل اين اختلاف تفاوت بازيكنان از نظر آمادگي جسماني يا تفاوت در روش گردآوري اطلاعات و تعريف آسيب باشد. بالا بودن ميزان آسيب‌هاي نيمه‌ي دوم نسبت به نيمه‌ي اول نيز ممكن است ناشي از خستگي بازيكنان باشد. اين مساله لزوم آماده‌سازي بدني بيشتر بازيكنان را نشان مي‌دهد كه مسوولان و مربيان تيم‌ها و به ويژه بدنسازان بايد به آن توجه كنند.
درخصوص مكان وقوع آسيب، تحقيق حاضر نشان داد بيشتر آسيب‌ها در نزديكي دروازه‌ها و در محوطه‌ي پنالتي (مناطق دو و ‌١٧) روي داد، دليل اين مساله شايد تلاش مهاجمان براي به ثمر رساندن گل و برعكس تلاش مدافعان و دروازه‌بان‌ها براي محافظت از دروازه‌ي تيم خود باشد. همچنين، گردش بيشتر توپ در مناطق نزديك به دروازه نيز از عوامل اثرگذار بر بالا بردن ميزان آسيب در اين مناطق است.
در تحقيق حاضر بيشترين ميزان آسيب به طور معناداري در بين بازيكنان پست مهاجم مشاهده شد. دليل بروز آسيب بيشتر بازيكنان مهاجم را مي‌توان فعاليت بيش از حد آنان براي به ثمر رساندن گل در طول بازي و حركات انفجاري بيش از اندازه‌ي آنها نسبت به ديگر بازيكنان، همچنين فشردگي و پر تعداد بودن بازيكنان در محوطه‌ي جريمه‌ و عدم توجه مهاجمان به مدافعان دانست.
اكثر آسيب‌هاي اتفاق افتاده در بازيكنان شركت كننده در جام ملت‌هاي آسياي ‌٢٠٠٧ در نتيجه‌ي مبارزه‌هاي هوايي (‌٢٨ درصد) و مبارزه‌هاي تكلي (‌٤/٣٤ درصد) بود.
علت عمده‌ي افزايش آسيب‌ها در نتيجه‌ي مبارزه‌هاي هوايي را مي‌توان ناشي از استفاده‌ي بيش از حد بازيكنان از دست و آرنج‌شان در هنگام ضربه زدن با سر، همچنين توجه بازيكنان به توپ در هنگام هد زدن و عدم توجه به موقعيت بازيكنان حريف دانست. همچنين نوع بازي تيم‌ها و تاكتيك‌هاي آنها نيز از عوامل اثرگذار بر سازوكار آسيب است. همچنين تكل شدن (‌٦/٢١ درصد) و تكل كردن (‌٨/١٢ درصد) نيز از ديگر سازوكارهاي شايع آسب در اين مسابقات بود.
بنابراين بازيكنان براي دوري از آسيب، بايد در هنگام مورد تكل قرار گرفتن بيشتر مراقب باشند. همچنين از انجام تكل‌هاي خطرناك نيز خودداري كنند. داوران مسابقات فوتبال نيز با علم به اينكه بيشتر آسيب‌ها بر اثر مبارزه‌هاي هوايي و تكلي ايجاد مي‌شود، بايد در قضاوت خود در اين موارد منجربه آسيب سخت‌گيري بيشتري نشان دهند تا به يكي از وظايف خود كه حفظ سلامت بازيكنان است، عمل كنند.
در تحقيق حاضر، بيشترين ميزان آسيب در پايين تنه‌ي بازيكنان اتفاق افتاد كه شامل ساق پا، پا و مفاصل مچ پا و زانوست.
دليل اين مساله را مي‌توان درگيري بيشتر اندام تحتاني در فوتبال دانست. همچنين با توجه به بالا بودن ميزان آسيب در ساق پا (‌٢٠ درصد)، استفاده از وسايل محافظتي مانند ساق بند با كيفيت مناسب در كاهش ميزان بروز آسيب در بازيكنان نقش دارد.
از اين پژوهش مي‌توان نتيجه‌گيري كرد كه ميزان بروز آسيب در بازيكنان نخبه‌ي آسيا بالاتر از بازيكنان نخبه‌ي جهان است؛ ولي در الگوهاي آسيب بين اين دو گروه تفاوت چنداني مشاهده نشد، به طوري كه بيشترين آسيب در ‌١٥ دقيقه‌ي انتهايي نيمه‌ي دوم روي داد و ميزان بروز آسيب در منطقه‌ي دروازه بيش از ساير مناطق زمين بود. همچنين مهاجمان بيش از ساير بازيكنان آسيب ديدند و اندام تحتاني بيش از ساير نقاط بدن در معرض آسيب قرار داشت. مبارزه هوايي، تكل شدن و تكل كردن نيز از اصلي‌ترين عوامل به وجود آورنده‌ي آسيب شناخته شدند. بررسي اين بازي‌ها نشان داد ميزان بروز آسيب در جام ملت‌هاي آسياي ‌٢٠٠٧ نسبت به جام ملت‌هاي آسياي ‌٢٠٠٠ كاهش يافته است، ولي همچنان از تورنمنت‌هاي جهاني بيشتر است. بنابراين كنفدراسيون فوتبال آسيا و فدراسيون فوتبال كشورهاي آسيايي بايد براي كاهش ميزان آسيب بازيكنانشان تدابير لازم را اتخاذ كنند.
متن كامل تحقيق در نشريه المپيك تابستان ‌١٣٨٨ آمده است.