کیفیت گویندگی و مجری‌گری در سازمان صدا و سیما

[™Ali]

محمدحسین سروش در برنامه گفت و گوی روز با تاکید بر تعریف واژه گویندگی گفت: گوینده ها می روند ولی گویندگی می ماند، چرخه سرجایش است، گویندگان تا زمانی که دوره گویندگی را طی نکنند و قدرت تبیین و انتقال مفاهیم متن را بلد نباشند حق ندارند روی صندلی اجرا بنشینند.
برنامه گفت و گوی روز رادیو گفت و گو با حضور فواد باوان ،گوینده خبر ؛ محمدحسین سروش، مدرس گویندگی و اجرا؛ آذری، عضو هیئت علمی دانشگاه و اسماعیل میر فخرایی ، گوینده و کارشناس مجری رادیو گفتگو به بررسی مبحث گویندگی و مجری گری در سازمان صد او سیما پرداخت، آنچه می خوانید بخش اول این گفت و گو است.
فواد بابان در برنامه گفت و گوی روز با بیان این مطلب که روند اجرا و گویندگی در ایران از 30 سال پیش تا به امروز یک روند صعودی داشته است، اظهار داشت: در سال های ابتدایی انقلاب، بسیاری از گویندگان سازمان صدا و سیما یا اخراج شدند و یا از این سازمان رفتند، در اوایل این سال ها ما دست و پا می زدیم و یا اینکه باب گویندگی همیشه باز بود، متاسفانه یا از آن استقبال نشد و یا روش گزینش و انتخابات و چارت سازمان درست نبود، تا اینکه راه و روش خودش را پیدا کرد و امروز از طریق روش ها و اصلوب های درست پیش می رود.
میرفخرایی با اشاره به این نکته که با صد در صد سخنان بابان موافق نیستم و تنها با 50 درصد آن موافقم ،به رادیو گفت و گو گفت: اول از همه بیاییم بین گویندگی و اجرا تفاوت قائل شویم و مسئله گویندگی را بیشتر در رادیو ببینیم.
وی افزود: در رادیو گوینده بیشتر می تواند توصیف شود، در حالیکه در تلویزیون با اجر سروکار داریم.
میرفخرایی ادامه داد: من گویندگی و اجرا را بخشی از کار تولید می بینم، یعنی چنانچه تولید یک برنامه تلویزیونی با اتکا به تئوری ها و برنامه ریزی های موجود باشد،گویندگی هم درست می شود.
گوینده و کارشناس مجری رادیو گفتگو تصریح کرد: ما از آنجایی دچار مشکل می شویم که گوینده از مسائل تولیدی ( نه فنی ) دور می افتد و فضای تولید را نمی شناسد، در رادیو هم تا حدی همین است و گاه گوینده فرق FM و AM را نمی داند که این در نوع گویندگی تاثیر دارد.
میرفخرایی گفت: گوینده باید درسازمان صدا و سیما برای کار گویندگی تربیت شود، اگر در رادیو در سال های گذشته ما گویندگان باتجربه و عالمی داشتیم که از فضای ادبیات مملکت می آمدند و واقعا هم کارهای مثبتی کردند که متاسفانه بعد از 30 سال اثری از آنها باقی نمانده، در مورد تلویزیون علی الخصوص باید در نظر بگیریم که مجری و گوینده در حقیقت با کادر تولیدی تربیت شود که در گذشته هم همینطور بود.
وی ادامه داد: بنده زمانی که سال 45 برای گویندگی به تلویزیون آمدم، بنده را کلاس کارگردانی، تهیه کنندگی و .. فرستادند، چه گوینده ای که برای رادیو کار می کند و از منشا ادبیات می آید و چه گوینده تلویزیون باید دانش کار خود را داشته باشد و تداخل شغلی هم انجام نشود، چیزی که متاسفانه اتفاق افتاده ، یعنی کار دوبلاژ با گویندگی و کار هنرپیشگی با اجرا اشتباه شده است.
محمد حسین سروش در برنامه گفت و گوی روز با تاکید بر تعریف و تبیین مفهوم گویندگی گفت: گوینده ها رفتند ولی گویندگی می ماند، چرخه سرجایش است، گویندگان تا زمانی که دوره گویندگی را طی نکنند و قدرت تبیین و انتقال مفاهیم متن را بلد نباشند حق ندارند روی صندلی اجرا بنشینند.
این مدرس گویندگی و اجرا با اشاره به این مطلب که جامعیت اجرا با مدیریت میز ارتباط رسانه ای مرتبط است، اظهار داشت: من نمی دانم چه کسی با چه شهامتی به یک خانم یا آقای 4-23 ساله این اختیار را می دهد که مجری شود.
وی تعریف موجز گویندگی را قدرت تبدیل متن مکتوب به متن ملفوظ دانست و افزود: گوینده باید با مهارت متن خاموش به متن ملفوظ را داشته باشد.
سروش درباره تفاوت گوینده و مجری به رادیو گفت و گو گفت: از مزیت های مجری اجتهاد رفتار ، قدرت برگزار کردن مصاحبه و مدیریت میز، بداهه گویی و خلق عبارت، واژه و جمله در زمان، بدون حالت تکراری است و در مقابل گوینده نیز بایستی توانایی حرف زدن از روی متن را داشته باشد و به قدری مسلط باشد که نفس به نفس با مخاطب همراه شود.
دکتر آذری، دیگر میهمان برنامه گفت و گوی روز با عنوان "کیفیت مجری گری و گویندگی در صدا و سیما" گفت: اگر ارتباط را هنر انتقال اطلاعات و ارزش ها از یک شخص به شخص دیگر تعریف کنیم و این را بپذیریم که به جای اشخاص رسانه ها جایگزین شده اند، باید بین اینکه ارتباطی می خواهیم ایجاد کنیم و یا ارتباطی از قبل وجود داشته فلسفه ای قائل شویم.
وی افزود: این فلسفه در نسل جوان از بین رفته یا بالکل رعایت نمی شود، با در نظر گرفتن اینکه علم حرف نهایی را می زند، خیلی مهم است که ببینیم پیشینیان چگونه عمل می کردند.
این عضو هیئت علمی دانشگاه با تفکیک تعریف ارتباط و رابطه تاکید کرد: رابطه نوعی روند یا فراگرد ارتباطی است که همیشه وجود دارد و با مخاطب عام صورت می گیرد، در حالیکه ارتباط ، ایجاد صمیمت کرده و با نوعی دوام همراه است.
وی ادامه داد: دوستان گاه زمان اجرا، تفاوت ارتباط و رابطه را در نظر نمی گیرند و چنان صمیمی می شوند که نقش یک معلم را بازی می کنند، گویی که مخاطب پیرو محض است.