شرح مختصری از شاعران و مشاهیر

محمدبن زکریا رازی

ابوبکرمحمدبن زکریا بن یحی الرازی در شهر ری بدنیا آمد .ایشان به جالینوس عرب معروف بود که از بزرگان طب دنیا بود ایشان در جوانی به تحقیق در فلسفه و ادبیات و ریاضیات و نجوم و موسیقی پرداخت و در نهایت به شیمی و کیمیاگری پرداخت. او در کیمیاگری پیشرفت های بسیاری کرد .یکی از کارهای مهم او کشف جوهر گوگرد و الکل است.او بر اثر بخاراتی که در آزمایشگاه متوجه چشمش بود به بیماری چشمی مبتلا گشت و پیش طبیب معالج رفت او نیز برای معالجه او درخواست پول زیادی کرد و زکریا به او گفت من قبل از توکیمیارا یافته ام و آن هم پزشکی است و در همان دم به فکر دریافت علم پزشکی افتاد و آن را ادامه داد تا اینکه به چنان مقامی رسید که در علم پزشکی سرآمد دنیای عصرخود شد.از مهمترین آثار او الحاوی است که از کتاب های اصلی طب در چندین سال قبل بود و مورد مطالعه و مراجعه پزشکان قرار گرفته است .
طب منصوری اثر دیگر اوست و اثر دیگرش لایحضره الطیب که شامل دستورات ساده ی طبی می باشد و کتاب دیگرش برالساعد می باشد.کتاب الاکسیر در کیمیا و کتاب دیگرش التربیه می باشد.کتب و رساله های او بیش از 56 جلد می باشد .این دانشمند سرانجام در ماه شعبان سال 313 درگذشت.

ابو الفرج روفی (در گذشته به سال 525 ه. ق )

ایشان ازشاعران هم عصر با سلجوقیان و غزنویان بوده است. بعضی ها او را از رونه ی هندوستان که امروزه جز پاکستان است می دانند ولی با احتمال زیاد از لوندی نیشابور خراسان است. او هم عصر انوری و.مسعود سعد بوده است آنان شعر های او را بسیار مورد ستایش قرار میدهند.

ابو اشعریه بلخی (قرن چهرم هجری)

او در زمان سامانیان می زیسته که قبل از فردوسی به نام شاهنامه دست داشته است . ایشان منظومه ای به نام یوسف و زولیخا دارد.

ادیب الممالک فراهانی (1277-1336 ه. ق )

ایشان از نوادگان قائم مقام بوده است که در تهران بدنیا و در آن جا به لقا الله پیوست.

او به امیدی تخلص یافت. اشعار ایشان دارای نکات اخلاقی و اجتماعی بسیاری است.

اسدی(در گذشته به سال 465 ه.ق )

این شاعر در قرن پنجم می زیسته و مشهور به اسدی و محل تولدش طوس است. گرشاسب نامه که به سبک مثنوی است از آثار ایشان اندفرهنگ لغات طوس.الابنیه و عن الحقایق الادویه است. عن الحقایق الدویه از ابو منصور موفق هروی است که به خط اسدی طوسی استنساخ گردیده است.

محمدبن زکریا رازی

ابوبکرمحمدبن زکریا بن یحی الرازی در شهر ری بدنیا آمد .ایشان به جالینوس عرب معروف بود که از بزرگان طب دنیا بود ایشان در جوانی به تحقیق در فلسفه و ادبیات و ریاضیات و نجوم و موسیقی پرداخت و در نهایت به شیمی و کیمیاگری پرداخت. او در کیمیاگری پیشرفت های بسیاری کرد .یکی از کارهای مهم او کشف جوهر گوگرد و الکل است.او بر اثر بخاراتی که در آزمایشگاه متوجه چشمش بود به بیماری چشمی مبتلا گشت و پیش طبیب معالج رفت او نیز برای معالجه او درخواست پول زیادی کرد و زکریا به او گفت من قبل از توکیمیارا یافته ام و آن هم پزشکی است و در همان دم به فکر دریافت علم پزشکی افتاد و آن را ادامه داد تا اینکه به چنان مقامی رسید که در علم پزشکی سرآمد دنیای عصرخود شد.از مهمترین آثار او الحاوی است که از کتاب های اصلی طب در چندین سال قبل بود و مورد مطالعه و مراجعه پزشکان قرار گرفته است .
طب منصوری اثر دیگر اوست و اثر دیگرش لایحضره الطیب که شامل دستورات ساده ی طبی می باشد و کتاب دیگرش برالساعد می باشد.کتاب الاکسیر در کیمیا و کتاب دیگرش التربیه می باشد.کتب و رساله های او بیش از 56 جلد می باشد .این دانشمند سرانجام در ماه شعبان سال 313 درگذشت.

حافظ(726-791ه.ق)

شمس الدین محمد بها الدین شیرازی ملقب به لسان الغیب داشت. او در شیراز به دنیا آمد و پدرش از اصفهان و مادرش از کازرون بود و چون قرآن را از برداشت او را حافظ نام نهادند.او در شیراز به تحصیل علم پرداخت

و در مجالس درس بازرگانان حاضر می شدو کسب علم و فیض می نمود او در عصر آل مظفر و تیموریان بوده است او بسیار شاه شجاع را مدح گفته است.

حکیم ابوالفتح عمربن ابراهیم خیام متوفی به سال 517 ه.ق)

ایشان دانشمند.ریاضیدان.شاعر و فیلسوف ارزشمند ایران که از ریاضی دانان و منجمان معروف زمان سلجوقیان است و در نیشابور دیده به حیات نمود.شهرت او بسیار .برای رباعیات اوست که در حالت عارفانه و حکیمانه خاصی می باشد.از آثار او میتوان نو روزنامه.روضه القلوب رساله جبر و مقابلات رساله وجود رساله ای در طبیعیات و فلسفه نام برد.

ابو منصور محمدبن احمد دقیقی (330-وفات بین سال های 367-370 ه.ق)

او آخرین شاعر عهد سامانیان است . که قبل از فردوسی به نظم شاهنامه پرداخت و به دلیل آنکه دقت خاصی در الفاظ و معانی برای خود داشته او را دقیقی گویند او در بلخ بدنیا آمد و دینش زرتشتی بوده است.

او به دستور نوح ابن منصور شروع به تنظیم شاهنامه کرد ولی قبل از اتمام آن به قتل رسید.

ابوعبدالله جعفربن محمد(260-329ه.ق)

او از شاعران قرن سوم و چهارم هجری است که در روستای لودک سمرقند دیده به جهان گشود.

در چنان هوش و ذکاوتی بود که در هشت سالگی قرآن را از بر داشت او ساز بربط را فراگرفت و چنان نواخت تا استاد شد ودر دربار امید نصربن احمد سامانی را ه یافت به نقلی او را کور مادرزاد گویند و از او دیوان اشعاری به جا مانده است . ازاو کتابی منظوم به نام کلیله و دمنه باقی مانده است .

نام تاپیک اصلاح شد ...

ممنون از شما برای مشاهده این لینک/عکس می بایست عضو شوید !برای عضویت اینجا کلیک کنید ]