aMiR HosSeiN (19-02-08)
اهل کاشانم،
روزگارم بد نیست.
تکه نانی دارم، خرده هوشی، سر سوزن ذوقی.
مادري دارم، بهتراز برگ درخت.
دوستانی، بهتر از آب روان.
و خدایی که دراین نزدیکی است:
لاي این شب بوها، پاي آن کاج بلند.
روي آگاهی آب، روي قانون گیاه.
من مسلمانم.
قبله ام یک گل سرخ.
جا نمازم چشمه، مهرم نور.
دشت سجاده ي من.
من وضو با تپش پنجره ها می گیرم.
در نمازم جریان دارد ماه، جریان دارد طیف.
سنگ از پشت نمازم پیداست :
همه ذرات نمازم متبلور شده است.
من نمازم را وقتی می خوانم
که اذانش را باد، گفته باشد سر گلدسته ي سرو.
علف می خوانم، « تکبیرة الاحرام » من نمازم را، پی
موج. « قد قامت » پی
کعبه ام بر لب آب،
کعبه ام زیر اقاقی هاست.
کعبه ام مثل نسیم، می رود باغ به باغ، می رود شهر به شهر
من روشنی باغچه است. « حجرالاسود »
انسان باش و هنرمند و خدا را همچنان بر بلندای وجودت احساس کن!
ما از جنس رویاهایمان هستیم.پرنده پرواز نمی خواست پرنده به دستانی که پرش میداد عاشق بود...
من و دل
aMiR HosSeiN (19-02-08)
درتاریکی بی آغاز و پایان
دری در روشنی انتظارم رویید
خودم رادر پس در تنها نهادم
و به درون نهادم
اتاقی بی روزن تهی نگاهم را پر کرد
سایه ای در من فرود آمد
و همه شباهتم را در ناشناسی خود گم کرد
پس من کجا بودم ؟
شاید زندگی ام در جای گمشده ای نوسانداشت
و من انعکاسی بودم
که بی خودانه همه خلوت ها را به هم می زد
و در پایان همه رویاها درسایه بهتی فرو می رفت
من در پس در تنها مانده بودم
همیشه خودم را در پس یک در تنها دیده ام
گویی وجودم در پای این در جا مانده بود
در گنگی آن ریشه داشت
ایا زندگی ام صدایی بی پاسخ نبود ؟
در اتاق بی روزن انعکاسی سرگردان بود
و من درتاریکی خوابم برده بود
در ته خوابم خودم را پیدا کردم
و این هوشیاری خلوت خوابم را آلود
ایا این هوشیاری خطای تازه من بود ؟
در تاریکی بی آغاز و پایان
فکری در پس در تنها مانده بود
پس من کجا بودم ؟
حس کردم جایی به بیداری می رسم
همه وجودم رادر روشنی این بیداری تماشا کردم
ایامن سایهگمشده خطایی نبودم ؟
دراتاق بی روزن
انعکاسی نوسان داشت
پس من کجا بودم ؟
درتاریکی بی آغاز و پایان
بهتی در پس در تنها مانده بود
انسان باش و هنرمند و خدا را همچنان بر بلندای وجودت احساس کن!
ما از جنس رویاهایمان هستیم.پرنده پرواز نمی خواست پرنده به دستانی که پرش میداد عاشق بود...
من و دل
غمی غمناك
شب سردی است ، و من افسرده.
راه دوری است ، و پایی خسته.
تیرگی هست و چراغی مرده.
می كنم ، تنها، از جاده عبور:
دور ماندند ز من آدم ها.
سایه ای از سر دیوار گذشت ،
غمی افزود مرا بر غم ها.
فكر تاریكی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز كند پنهانی.
نیست رنگی كه بگوید با من
اندكی صبر ، سحر نزدیك است:
هردم این بانگ برآرم از دل :
وای ، این شب چقدر تاریك است!
خنده ای كو كه به دل انگیزم؟
قطره ای كو كه به دریا ریزم؟
صخره ای كو كه بدان آویزم؟
مثل این است كه شب نمناك است.
دیگران را هم غم هست به دل،
غم من ، لیك، غمی غمناك است.
انسان باش و هنرمند و خدا را همچنان بر بلندای وجودت احساس کن!
ما از جنس رویاهایمان هستیم.پرنده پرواز نمی خواست پرنده به دستانی که پرش میداد عاشق بود...
من و دل
رنگی کنار شب
بی حرف مرده است
مرغی سیاه آمده از راه های دور
می خواند از بلندی بام شب شکست
سرمست فتح آمده از راه
این مرغ غم پرست
در این شکست رنگ
از هم گسسته رشته ی هر آهنگ
تنها صدای مرغک بی بک
گوش سکوت ساده می آراید
با گوشوار پژوک
مرغ سیاه آمده از راههای دور
بنشسته روی بام بلند شب شکست
چون سنگ ‚ بی تکان
لغزانده چشم را
بر شکل های در هم پندارش
خوابی شگفت می دهد آزارش
گلهای رنگ سرزده از خک های شب
در جاده ای عطر
پای نسیم مانده ز رفتار
هر دم پی فریبی این مرغ غم پرست
نقشی کشد به یاری منقار
بندی گسسته است
خوابی شکسته است
رویای سرزمین
افسانه شکفتن گلهای رنگ را
از یاد برده است
بی حرف باید از خم این ره عبور کرد
رنگی کنار این شب بی مرز مرده است
انسان باش و هنرمند و خدا را همچنان بر بلندای وجودت احساس کن!
ما از جنس رویاهایمان هستیم.پرنده پرواز نمی خواست پرنده به دستانی که پرش میداد عاشق بود...
من و دل
به ترنمهای پر از پاكی و مهر یا صدای خوش باران در صبح، بگویید كه من، خسته از پیچش دنیای ظواهر گشتم. من به آزادی و دوری ز ریا، من به بوییدن یك نسترن خوش سیما من به یك بار خدا را خواندن به زلال نماز و به دور از همه زشتیها، من به خورشید سحر، دلخوش و خاموشم. من صبورم و به یادم آید كه سپهرم فراموشم كرد. من صبورم و خدا را خوانم كه مرا می خواند. آری او پراز امیدست.
انسان باش و هنرمند و خدا را همچنان بر بلندای وجودت احساس کن!
ما از جنس رویاهایمان هستیم.پرنده پرواز نمی خواست پرنده به دستانی که پرش میداد عاشق بود...
من و دل
ذره ذره به تو دل می سپرم
ای دریغا نکنی لبریزم
تو کجایی که ببینی همه شب
با خیال تو به خود می سوزم
تو کجایی که ببینی مه را
به سر انگشت تو می آویزم
دل ندارم که بگویم جان را
به قدمهای دلت می ریزم
انسان باش و هنرمند و خدا را همچنان بر بلندای وجودت احساس کن!
ما از جنس رویاهایمان هستیم.پرنده پرواز نمی خواست پرنده به دستانی که پرش میداد عاشق بود...
من و دل
اشک های مناشک های توسرشار از دوریو جداییو نگون بختیه سر در گمآه ای دنیادست از دامان ما بردار و شرت کن کمبه چه آهی من گرفتار شدم ؟به چه آهی گرفتار تو است ؟من خطاهایم رالب آن باغچه سبز و نمور کردم و رفتمکه مبادا قدحی بشکنم و تشنه لبی را بکنم مست و هلاکاه ای دنیاتو مراتو ما را ...
انسان باش و هنرمند و خدا را همچنان بر بلندای وجودت احساس کن!
ما از جنس رویاهایمان هستیم.پرنده پرواز نمی خواست پرنده به دستانی که پرش میداد عاشق بود...
من و دل
aMiR HosSeiN (19-02-08)
نمی خواهم بدانم کوزه گر از خاک اندامم
چه خواهد ساخت
ولی بسیار مشتاقم
که از خاک گلویم سوتکی سازد
گلویم سوتکی باشد
به دست طفلی خردسال و بازیگوش
و او یکریز و پی در پی
دم گرم خودش را
در گلویم سخت بفشارد
و خواب خفتگان خفته را آشفته تر سازد
بدین سان بشکند دايم
سکوت مرگبارم را !!!
انسان باش و هنرمند و خدا را همچنان بر بلندای وجودت احساس کن!
ما از جنس رویاهایمان هستیم.پرنده پرواز نمی خواست پرنده به دستانی که پرش میداد عاشق بود...
من و دل
aMiR HosSeiN (19-02-08)
بزرگ بود
و از اهالی امروز بود
و باتمام افق های باز نسبت داشت
و لحن آب و زمین را چه خوب می فهمید
صداش به شکل حزن پریشان واقعیت بود
و پلک هاش مسیر نبض عناصر را به ما نشان داد
و دست هاش
هوای صاف سخاوت را
ورق زد
و مهربانی را
به سمت ما کوچاند به شکل خلوت خود بود
و عاشقانه ترین انحنای وقت خودش را
برای اینه تفسیر کرد
و او به شیوه باران پر از طراوت تکرار بود
و او به سبک درخت
میان عافیت نور منتشر می شد
همیشه کودکی باد را صدا می کرد
همیشه رشته صحبت را
به چفت آب گره می زد
برای ما یک شب
سجود سبز محبت را
چنان صریح ادا کرد
که ما به عاطفه سطح خک دست کشیدیم
و مثل یک لهجه یک سطل آب تازه شدیم
و بارها دیدیم
که با چه قدر سبد
برای چیدن یک خوشه ی بشارت رفت
ولی نشد
که روبروی وضوح کبوتران بنشیند
و رفت تا لب هیچ
و پشت حوصله نورها دراز کشید
و هیچ فکر نکرد
که ما میان پریشانی تلفظ درها
رای خوردن یک سیب
چه قدر تنها ماندیم
انسان باش و هنرمند و خدا را همچنان بر بلندای وجودت احساس کن!
ما از جنس رویاهایمان هستیم.پرنده پرواز نمی خواست پرنده به دستانی که پرش میداد عاشق بود...
من و دل
aMiR HosSeiN (19-02-08), aphrodit (06-04-09)
اهل اینجا نیستم
اهل این خاک غریب
در اینجا من گمشده ام
در این شهر غریب
کسی نیست که مرا بشنود
من تازه میبینم ،تازه می شنوم
من در خود گمشده ام.
به خدا رسیدم من
باید رفت
دور باید شد از این خاک غریب
من در اینجا گم شده ام
به کجا می رود ای قافله
من نمی آییم
همه میگویند باید بروی
اما به کجا
دور باید شد از این خاک غریب...
به خدا رسیدم من
انسان باش و هنرمند و خدا را همچنان بر بلندای وجودت احساس کن!
ما از جنس رویاهایمان هستیم.پرنده پرواز نمی خواست پرنده به دستانی که پرش میداد عاشق بود...
من و دل
aMiR HosSeiN (19-02-08), aphrodit (06-04-09)
1 کاربر در حال مشاهده این موضوع. (0 عضو و 1 میهمان)
Bookmarks