جیگر ps3 از ساختار 7 هسته ای تشکیل شده که 6 هسته ی آن مربوط به پردازش بازی ها میشه و 1 هسته ی آن هم مربوط به پردازش و آماده سازیه فریمور دستگاه است:1. (38):نقل قول:
Printable View
جیگر ps3 از ساختار 7 هسته ای تشکیل شده که 6 هسته ی آن مربوط به پردازش بازی ها میشه و 1 هسته ی آن هم مربوط به پردازش و آماده سازیه فریمور دستگاه است:1. (38):نقل قول:
تراشه ps3 هر چند هسته ای که باشه فقط به درد محاسبات پیچیده ریاضی میخوره و الانم که طی چند سال گذشته هنوز شرکت های بازی سازی با این تراشه مشکل دارن.(نوشتن گیم با طراحی پیچیده این تراشه سخته )
هسته های نا متقارن تراشه باعث شده که شرکت های بازی سازی برای نوشتن موتور بازی یا ساخت بازی با مشکلاتی روبرو بشن.
در سال 2000 ميلادي، سوني، توشيبا و IBM اتحادي موسوم به) STI تركيبي از حروف اول نام اين شركت‌ها) را تشكيل دادند كه هدف از آن طراحي و توسعه نسل جديدي از پردازنده‌ها موسوم به Cell بود. يك سال بعد مركز طراحي اين گروه فعاليت خود را آغاز كرد و به دنبال آن مشخص شد IBM توانسته است نظر سه توليدكننده اصلي كنسول‌هاي بازي يعني سوني، مايكروسافت و نينتندو را براي استفاده از پردازنده‌هاي مركزي مبتني بر Power جلب كند.
پس از حدود چهار سال تلاش گروه STI، نخستين پردازنده Cell به مرحله توليد رسيد و سوني رسماً اعلام كرد كه در نسل جديد كنسول بازي خود (و ديگر ابزارهاي سرگرمي!) از پردازنده Cell استفاده خواهد كرد. حتي پيش از اين، خبر استفاده هر سه توليدكننده اصلي كنسول‌هاي بازي از پردازنده‌هاي IBM، موجب شگفتي همگان از تلاشIBM و موفقيت آن در اين عرصه شده بود. در واقع IBM توانسته است با اثبات برتري‌هاي فني خود در اين حوزه، تقريباً تمام اين بازار را در اختيار بگيرد. اما اقدام سوني مبني بر استفاده از پردازنده Cell حكايتي جداگانه دارد. شايد در ابتدا بهتر است به سراغ مشخصات فني اين پردازنده برويم.
مبناي طراحي Cell، پردازنده‌هاي Power شركت IBM هستند. در واقع Cell داراي يك هسته پردازشي مبتني برPower است كه آن را Power Processing Element يا به اختصار PPE مي‌نامند. به علاوه Cell داراي هشت هسته پردازشي اختصاصي Synergistic Processing Element است كه به اختصار SPE ناميده مي‌شود. (سوني به منظور كاهش هزينه‌ها و افزايش بازدهي توليد، يكي از هشت هسته پردازنده Cell به كار رفته در Play Station 3 را غيرفعال ساخته است.)
PPE و SPEها از طريق گذرگاه‌هاي بسيار سريع با يكديگر مرتبط هستند تا وظايف پردازشي به سرعت در ميان آن‌ها تقسيم شود. معماري PPE مبتني بر سري 64 بيتي پردازنده‌هاي Power PC است و مي‌توان سيستم‌هاي عاملي چون لينوكس را برروي آن نصب و اجرا كرد. اين هسته پردازشي كه در Cell معرفي شده داراي 32 كيلوبايت L1 cash و 512 كيلوبايت L2 cash مي‌باشد.
IBM همچنين يك واحد پردازش VMX (يا Altivec) را براي انجام‌دادن پردازش‌هاي بُرداري به آن اضافه كرده است. البته اغلب محاسبات مميز شناور توسط SPEها انجام مي‌شود و اصولاً اين المان‌ها براي چنين منظوري طراحي و بر روي die تعبيه شده‌اند.
پردازنده‌هاي به كارفته در كنسول‌هاي بازينام كنسول بازي و سازندههستهتعداد ترانزيستورفناوري توليدPlay Station 3
(سوني)PPE
يك واحد
هشت واحد SPEسرعت كلاك 2/3 گيگاهرتز
32KB L1 cash
512KB L2 cash
واحد برداري VMX234 ميليون ترانزيستور به كار رفته
213 ميليون ترانزيستور فعال90 نانومترXBOX 360
(مايكروسافت)سرعت كلاك 2/3 گيگاهرتز 256KB SRAM براي هر پردازنده توان پردازشي 218GFLops
سه هسته متقارن مبتني بر Power PC
هر هسته با سرعت كلاك 2/3 گيگاهرتز
يك واحد برداري VMX-128
1MB L2 cash
90
نانومتر
Revolution
(نينتندو)نينتندو اعلام كرده است كه از پردازنده‌هاي IBM در كنسول بازي خود استفاده خواهد كرد. اما هنوز اطلاعات دقيقي از مشخصات آن‌را اعلام نكرده است.
SPEها نيز هسته‌هايي مبتني بر معماري RISC و ساختار 128 بيتي SIMD هستند. اين هسته‌ها داراي 256 كيلوبايت حافظه محلي (موسوم به Local store) مي‌باشند كه توسط PPE قابل روِيتند و از سوي نرم‌افزارها به صورت مستقيم قابل آدرس‌دهي مي‌شوند. از لحاظ نظري يك SPE در سرعت كلاك چهار‌‌‌گيگاهرتز توان پردازشي معادل 32 گيگافلاپس (32ميليارد عمليات مميزي شناور در هر ثانيه) خواهد داشت. البته دستيابي به اين سرعت كلاك به واسطه معماري بهينه شده SPEها براي انجام‌دادن نوع خاصي از پردازش‌ها چندان شگفت‌انگيز نيست. حتي گفته مي‌شود كه IBM در آزمايشگاه‌هاي خود به سرعت كلاك 2/5 گيگاهرتز نيز براي Cell رسيده است.
با در نظر گرفتن تعداد SPEهاي به كار رفته در Cell و مقايسه توان پردازنده‌هاي پي‌سي‌هاي امروزي در محاسبات مميز شناور، اختلاف بسيار زياد آن‌ها و قدرت بالاي Cell در اين‌گونه پردازش‌ها كاملاً محسوس است.
موضوع مهمي كه در اينجا بايد ذكر كرد نگرش جديد IBM در مورد تأمين توان پردازشي در حوزه‌هاي مختلف است. به بيان روشن‌تر بايد پردازنده Cell را نخستين گونه از پردازنده‌هايي دانست كه از هسته‌هاي غيريكسان و تخصيص يافته تشكيل شده‌اند و در واقع شايد بتوان اين شيوه جديد را چيزي مانند <رايانش سلولي> ناميد. آنچه مي‌تواند بر اين ديدگاه صحه بگذارد، موضع سه شركت توليدكننده Cell در مورد معرفي اين پردازنده است. به عنوان مثال IBMدر زمان معرفي Cell اعلام كرد كه در آينده‌اي نزديك از برخي انواع پردازنده Cell در گروهي از سرورهاي خود استفاده خواهد كرد. توشيبا در جاي ديگري به اين نكته اشاره كرده است كه به زودي از Cell در نسل جديدي از تلويزيون‌هاي ديجيتال خود بهره خواهد گرفت.
اين شركت در همايشي كه اواسط سال 2005 ميلادي برگزار كرد، نمونه‌اي از اين تلويزيون‌ها را به نمايش گذاشت كه امكان رمزگشايي همزمان چندين كانال تلويزيوني با كيفيت HD را فراهم مي‌كرد. سوني نيز از مدت‌ها قبل اعلام كرده است كه در آينده از پردازندهCell در كامپيوترهاي خود استفاده خواهد كرد. نكته جالب‌تر اين‌كه يكي از روِساي سوني اخيراً اعلام كرده است كه قصد دارد نسخه موبايل اين پردازنده را براي دستگاه‌هاي سرگرمي همراه توسعه دهد.
با تمام اين اوصاف و به‌رغم ويژگي‌هاي فني Cell، برخي از كارشناسان اين حوزه به فلسفه توسعه اين‌گونه پردازنده‌ها انتقاداتي وارد مي‌كنند. به عنوان نمونه‌اي از اين انتقادات موضوع سخت‌تر شدن شرايط كدنويسي براي استفاده بهينه از منابع چنين پردازنده‌هايي به واسطه غيريكسان بودن هسته‌هاي پردازشي مطرح مي‌شود.
AMD نيز به صراحت اعلام مي‌كند كه از چنين روشي براي توسعه پردازنده‌ها خودداري مي‌كن
برداشت از مجله شبکه