سه دونده 111 روز 6400 كيليومتر در صحرا دويدند

--------------------------------------------------------------------------------
جام جم آنلاين: سه دونده كاري كرده اند كه از نظر بسياري از مردم چيزي جز ديوانگي نيست. آنان مدت 111روز هر روز بيش از 85 كيلومتر دويدند تا نخستين دوندگاني باشند كه فاصله چهار هزار مايلي (6400 كيلومتري) بيابان صحرا را دويده اند.
به گزارش اسوشيتدپرس ، چارلي انگله دونده 44 ساله امريكايي ساعاتي پس از خاتمه كارشان در درياي سرخ مصر گفت ديگر به عبور با پاي پياده از صحرا فكر نخواهد كرد.
انگله گفت ري زاهاب 38 ساله از كانادا و كوين لين 30 ساله از تايوان در اين سفر همراه او بودند.
مرحله آخر سفر آنان از اهرام غزه و قاهره به دهانه كانال سوئز بود. و وقتي به درياي سرخ رسيدند به نشانه عبور از خط پايان دست هاي خود را در آب فرو بردند.
انگله گفت ما در سنگال در ابتداي راه و در پايان در درياي سرخ دست به آب زديم.
آنان در كمتر از 4 ماه بزرگترين بيابان دنيا را از شش كشور – سنگال ، موريتاني ، مالي ، نيجر ، ليبي و مصر – دويدند.
حرارت هوا روزها گاهي به 100 درجه فارنهايت و شب ها به زير صفر و درجه انجماد مي رسيد. در صحرا بادهاي شديد گاه ديدن و نفس كشيدن را با پراكندن شن دشوار مي كرد.
انگله با توجه به دشواري هاي فراوان مسير گفت اين رويدادي است كه زندگي ما راتغيير داده است.
آنان گفتند به اين علت دست به اين كار زدند تا ببينند مي توانند كاري را انجام دهند كه افراد بسياري آن را غير ممكن مي دانستند.
البته آنان به سيستم تعيين موقعيت جهاني مجهز بودند و در هر كشور دوندگان بسياري در كنارشان مي دويدند و فيلمبرداران نيز آنان را همراهي مي كردند.
آنان هر روز ساعت 4 صبح بيدار مي شدند و حدود يك ساعت بعد شروع به دويدن مي كردند.
حدود ظهر براي ناهار در كمپ هاي موقت توقف مي كردند ماكاروني ، ماهي تن و انواع سبزي و ميوه مي خوردند و پس از چرتي كوتاه روي تشك هاي باريك در چادري زردرنگ قسمت دوم دوي روزانه را شروع مي كردند. هر شب حدود ساعت 9:30 به دويدن خاتمه داده ، در كمپ شامي از مواد پروتئيني و كربوهيدرات مي خوردند و مي خوابيدند.
آنان با وجود ترديدهاي مكرر درباره علت كارشان به دويدن ادامه دادند و بيشتر روزها بين 44 تا 50 ميل – بعضي وقت ها كمي بيشتر و گاهي كمتر– مي دويدند.
اسوشيتدپرس روز شنبه گذشته – صدوهشتمين روز سفرشان – در جاده حدود 112 ميلي قاهره در صحراي غربي مصر – با آنان مصاحبه كرد.
آنان در مسير سفر گاهي نزديك چاه هاي آب مي ايستادند تا با روستاييان و بدوي ها درباره دشواري هاي يافتن آب صحبت كنند. يكي از هدف هاي اين سفر افزايش آگاهي مردم نسبت به آب آشاميدني سالم بود.
انگله مي گويد اما به تدريج كه آب بدن مان كاهش مي يافت هدف اصلي ما به نبرد روزانه براي زنده ماندن و ادامه دويدن تبديل شد.