Security
19-10-07, 17:36
راه اندازي چندگانه (multibooting )
يك روش براي داشتن چندين سيستم عامل بر روي يك كامپيوتر بدين صورت است كه سيستم عامل هاي مختلف به طور مستقل از هم،بر روي ديسك هاي فيزيكي يا پارتيشن هاي منطقي مختلف نصب مي شود و زماني كه سيستم بوت مي شود يك منو با نام سيستم هاي عامل ظاهر مي شود و شما مي توانيد هريك را كه خواستيد انتخاب كنيد و وارد همان سيستم عامل شويد. اولين نكته اي كه در اين مورد بايد مدنظر داشته باشيد،اين است كه براي داشتن راه اندازي چندگانه،ابتدا بايد فضاي حافظه را به تعداد سيستم عامل هايي كه مي خواهيد بر روي كامپيوتر داشته باشيد،به قسمت هاي مجزا و جدا از هم تقسيم كنيد. و البته غير از اين قسمت ها،بايد قسمت هايي از حافظه تان را هم براي ذخيره داده ها و اطلاعاتتان كنار بگذاريد كه بعدا” درباره اين موضوع دقيق تر صحبت مي كنيم. اگر كامپيوتر شخصي شما،بيش از يك هاردديسك دارد،تعريف و مشخص كردن اين فضاهاي جدا از هم براي هر سيستم عامل ساده است و مي توانيد هر هاردديسك را براي يك سيستم عامل كنار بگذاريد. اما غالبا” كامپيوترهاي خانگي داراي يك هاردديسك هستند. پس شما در ابتدا مجبوريد آن را به چندين قسمت يا پارتيشن تقسيم كنيد. اولين سكتور هر هارد ديسك فضايي است كه تحت عنوان ركورد راه انداز اصلي (Master boot record )يا MBR شناخته مي شود. MBR شامل يك جدول پارتيشن (pantition table ) است كه مشخص مي كند هارد چگونه بايد به چهار قسمت منطقي اصلي (aryprim ) تقسيم شود از آن جايي كه چهار قسمت معمولا” كافي نيست. يك قسمت اصلي مي تواند تحت عنوان پارتيشن الحاقي (logical partition )مختلف را تعريف كند. وقتي pc بوت مي شود،سيستم Blos كامپيوتر كه در حافظه ثابت و بدون تغيير CMOS ذخيره شده است،به دنبال يك وسيله راه انداز مناسب كه مي تواند يك ديسك فلاپي يا CD-Rom باشد،مي گردد (با توجه به پيكربندي Blos )اگر مناسب ترين و يا به عبارتي اولين وسيله راه اندازي مناسب تعريف شده روي Blos شما،هاردديسك كامپيوتر باشد،Blos قسمت MBR حافظه را مي خواند و شروع به اجراي تعدادي كد راه انداز كه در آن جا وجود دارد مي كند. كد راه انداز (boot code )به سراغ جدول پارتيشن فعال را مشخص سازد،سپس اطلاعاتي كه تحت عنوان boot sector volume شناخته مي شوند را در ابتداي آن پارتيشن load مي كند. در سيستم عامل هايي كه بر پايه ويندوز NT هستند. مثل ويندوز XP ،load كننده سيستم عامل فايلي است كه تحت عنوان NTLDR ناميده مي شود. اگر روي سيستم تك پارتيشني كار مي كنيد،مابقي فرآيند بسيار سر راست است. NTLDR يا معادل آن،بار كردن سيستم چند پارتيشني،ابتدا از شما سئوال مي شود كه راه اندازي از كدام پارتيشن فعال و سيستم عامل موجود در آن ادامه بدهيد و يا كنترل را به پارتيشن فعال و سيستم عامل موجود در آن ادامه بدهيد و يا كنترل را به پارتيشن ديگر (و سيستم عامل ديگر ) انتقال بدهيد. اين منو داراي يك بازه زماني است،كه پس از طي شدن اين زمان از پيش تعيين شده و انتخاب نشدن هيچ يك از گزينه هاي منو توسط شما،سيستم عامل پيش فرض به طور خودكار راه اندازي مي شود. اگر بخواهيد ببينيد كه چگونه منوي راه اندازي بر روي سيستم ساخته مي شود مي توانيد نگاهي به محتويات فايل سيستمي c:\boot.ini بياندازيد يا كنترل پانل (panel control ) را باز كرده و system را انتخاب و پس كليد Advanced را انتخاب كرده و دكمه Setting را كه در start up and Recoveny قرار دارد فشار دهيد و به محتويات system start up نگاه كنيد.
پارتيشن بندي
حال اجازه بدهيد ببينيم كه پارتيشن ها چگونه مديريت مي شوند و چگونه مي توان چندين سيستم عامل را روي سيستم نصب كرد.
ما قويا” توصيه مي كنيم كه ابتدا يك نسخه پشتيبان از سيستم تان تهيه كنيد و يك ديسك نجات (Rescue Disk ) هم قبل از دستكاري پيكر بندي هارد ديسك براي خودتان تهيه كنيد. ويندوز به گونه اي ساخته شده كه توانايي مديريت پارتيشن ها را دارد،اما اين شيوه هاي مديريتي بسيار ابتدايي اند و ممكن است باعث ايجاد رفتارهاي مخرب شوند. يعني ممكن است مقداري از اطلاعاتي را كه اكنون رو ي حافظه تان مي باشد از دست بدهيد و احتمالا” در پروسه تبديل سيستم موجود به يك سيستم راه انداز چندگانه دچار مشكلات جدي گرديد. به اين منظور مي توانيد مثلا” از ابزاري مثل Norton partition Magic8.0 (با قيمت 95/69 دلار از Only the registered members can see the link ) كه به شما اجازه تغيير اندازه، حركت و دستكارهاي ديگر پارتيشن ها را بدون ايجاد خرابي و مشكل مي دهد، استفاده كنيد. اين نرم افزار يك ويزارد دارد كه به طور خودكار شما را براي نصب يك سيستم عامل ديگر روي ماشيني كه در حال كار كردن بر روي آن هستيد،راهنمايي مي كند. اما اگر قصد استفاده از برنامه هاي كمكي را نداريد احتمالا” مجبوريد هاردديسك را دوباره پارتيشن بندي كنيد و سيستم عامل تان و ساير نرم افزارهاي كاربردي را بر روي آن نصب كنيد. براي انجام اين كار شما بايد سيستم تان را با CD ويندوز بوت كنيد. سپس پارتيشن فعلي ويندوز را حذف كنيد و بعد پارتيشن هاي جديدي با اندازه هاي مورد دلخواهتان ايجاد كنيد. سپس بايد فرآيند نصب ويندوز را در يكي از پارتيشن ها كامل كنيد. و بعد دوباره با CD سيستم عامل بعدي كه مي خواهيد روي ماشين تان نصب شود سيستم تان را بوت كنيد و آن سيستم عامل را هم روي يك پارتيشن ديگر نصب كنيد. اگر سيستم عامل بعدي كه قصد نصب آن را داريد نسخه اي از Linux باشد،شما دو گزينه براي انتخاب در اختيار داريد: يكي (Linux Loader ) LILO و ديگري GRUB (Grand Unified Boot Loader ) مي باشد كه در حقيقت عملي مشابه NTLDR را راه اندازي انجام مي دهد و به شما اين اجازه را مي دهد كه درطي فرآيند بوت شدن و بالا آمدن سيستم،سيستم عامل خودتان را انتخاب كنيد.
داده ها را كجا ذخيره كنيم
زماني كه چندين پارتيشن روي هاردديسك خود داريد،با اين سوال مواجه مي شويد كه حالا كجا بايد داده هايتان را ذخيره كنيد. اگر زمان زيادي را با يك سيستم عامل كار كرده باشيد،اين حس در شما ايجاد مي شود كه داده هايتان را در همان پارتيشن كه سيستم عامل در آن قرار دارد، ذخيره كنيد. اما اگر قصد داشته باشيد كه داده هايتان را به صورت متمركز نصب كنيد و به سيستم عامل خاصي وابسته نباشيد،بايد يك پارتيشن منطقي اضافي اختصاصي براي داده ها ايجاد كنيد. در اين صورت با هر سيستم عاملي كه بالا بيايد،آن سيستم عامل توانايي ديدن محتويات ساير پارتيشن هاي منطقي موجود روي هارد شما را دارد. براي مثال،ويندوز XP توانايي ديدن فايل هايي كه روي پارتيشن هاي FAT و NTFS قرار دارند را دارد. شما مي توانيد اين فرايند را با نرم افزار Partition Magic كنترل كنيد يا در كنترل پانل ويندوز به management computer و از آنجا به Storage و بعد (Local ) Disk Management برويد،روي يك پارتيشن كليك راست كنيد و Change Drive Leter را انتخاب و سپس paths را برگزينيد. (اگر plugin مديريت ديسك به درستي كار نكرد،شما ابتدا بايد به طور موقت فايروال ويندوز را در سرويس پك 2 غير فعال كنيد.) لينوكس هم مي تواند FAT و در بعضي موارد NTFS را ببينيد و به طور مستقيم به آن ها دسترسي داشته باشيد. اگر شما ترجيح بدهيد كه بعضي پارتيشن هاي موجود را مخفي كنيد. اين مساله با تغيير جدول پارتيشن با استفاده از Partition Magic و يا ساير نرم افزارها،امكان دارد. اما اين را بدانيد كه اين راه حل چندان مطمئني براي امنيت سيستم تان نيست چون اين پارتيشن هاي مخفي توسط هر كسي كه به ابزارهاي مشابه دسترسي داشته باشد،قابل ديدن هستند.
ماشين هاي مجازي
يك شيوه متفاوت ديگر براي داشتن چندين محيط متفاوت بر روي يك PC اين است كه بعضي از آن ها را در ماشين هاي مجازي(VMS ) اجرا كنيم. ماشين هاي مجازي در حقيقت شيوه اي براي شبيه سازي كامل سخت افزار كامپيوتر از طريق نرم افزار است. زماني كه شما فقط يك سيستم عامل بر روي كامپيوترتان داريد،مي توانيد يك ماشين مجازي هم داشته باشيد كه سيستم عامل مخصوص و مجزاي خود را روي ماشين اختصاصي خود داشته باشد. ماشين هاي مجازي داراي مزاياي زيادي اند،از جمله داشتن چندين سيستم عامل در كنار هم و به صورت متقارن،به طوري كه هر VM ،مي تواند آدرس IP خاص خود و اتصال شبكه مجازي خود را داشته باشد و در نتيجه شما مي توانيد با اين ماشين هاي مجازي و IP هاي جدا از هم،يك شبكه كامپيوتري كوچك را با يك PC شبيه سازي كنيد. يكي ديگر از مزاياي VM اين است كه شما از يك ماشين مجازي مي توانيد به عنوان نسخه پشتيبان سيستم تان استفاده كنيد. يك روش ديگر براي داشتن نسخه پشتيبان از سيستم استفاده از نرم افزاري مثل Norton Ghost 9.0 (96/99 دلار در Only the registered members can see the link )است كه عملكرد آن دقيقا” مثل اين است كه از محتويات هارد ديسك عكس مي گيرد آن ها را فشرده مي سازد و در يك فايل ذخيره مي كند. يكي از مشكلات ماشين هاي مجازي پايين آوردن سرعت سيستم مي باشد. و ديگري هزينه اضافي است كه بايد بابت نرم افزار ماشين مجازي پرداخت شود. دو نرم افزار معروف ماشين مجازي براي PC ها عبارتند Umware workstation (189 دلار از Only the registered members can see the link )و Microsoft virtualpc (129 دلار از Only the registered members can see the link ) هر دوي اين نرم افزارها يك كار مشابه را انجام مي دهند :شما يك ماشين مجازي جديد ايجاد مي كنيد پارامترهايي از جمله مقادير RAM در فضاي هارد مشخص مي شود و سپس سيستم عامل انتخابي شما بر روي ماشين مجازي نصب مي شود. پس از آن يك كنسول كوچك به شما اجازه مي دهد كه يك ماشين مجازي را براي شروع كردن انتخاب كنيد.
استفاده از امكانات يونيكس بدون يونيكس
گاهي اوقات نيازي نيست كه شما عامل را روي PC خود داشته باشيد و فقط مي خواهيد به بعضي از ويژگي هاي خاص و توانايي هاي آن سيستم عامل دسترسي داشته باشيد. براي مثال،اگر شما نياز به اجراي نرم افزاري كه بر مبناي يونيكس است،داشته باشيد. استفاده از cygwin (رايگان از Only the registered members can see the link ) مناسب است. كتابخانه DDL پوياي cygwin يك رابط برنامه نويسي شبيه به يونيكس ايجاد مي كند كه به بسياري از برنامه ها كه براي آن سيستم عامل طراحي شده اند اجازه شدن در محيط ويندوز را مي دهد. در اصل،آن برنامه ها تصور مي كنند كه به سرويس هاي يونيكس و توانايي هاي مورد انتظار دسترسي دارند. (cygwin فرمان هاي باينري را چندان خوب اجرا نمي كند لذا،شما مجبوريد كه آن ها را از كد اصلي دوباره كامپاتل كنيد.) cygwin همچنين يك shell خوب و جعبه ابزار كه به شما اجازه دسترسي كامل به خط فرمان يونيكس را مي دهد در اختيارتان قرار مي دهد،كه از دستور cmd.exe در اعلان ويندوز xp بسيار قوي تر و بهتر است( اين اعلان به شما اجازه دسترسي مستقيم به فايل هاي NTFS موجود ذخيره شده در خارج از cygwin را با ايجاد دايركتوري هاي like\cygdrive\c مي دهد.) اين مقاله فقط مي تواند گوشه چشمي به پديده مديريت چند سيستم عامل در يك ماشين باشد. به خصوص در سخت افزارهاي قديمي تر اين مديريت بسيار پيچيده تر مي شود كه موضوع آن در اين مقاله نمي گنجد. شما با به كار بردن يكي از تكنيك هاي بحث شده در اين مقاله،مي توانيد چندين سيستم عامل و محيط نرم افزاري را در ماشين خود داشته باشيد و به راحتي با آن ها كار كنيد و در وقت و هزينه خود صرفه جويي نماييد.
منبع : شبكه فن آوري اطلاعات ايران
يك روش براي داشتن چندين سيستم عامل بر روي يك كامپيوتر بدين صورت است كه سيستم عامل هاي مختلف به طور مستقل از هم،بر روي ديسك هاي فيزيكي يا پارتيشن هاي منطقي مختلف نصب مي شود و زماني كه سيستم بوت مي شود يك منو با نام سيستم هاي عامل ظاهر مي شود و شما مي توانيد هريك را كه خواستيد انتخاب كنيد و وارد همان سيستم عامل شويد. اولين نكته اي كه در اين مورد بايد مدنظر داشته باشيد،اين است كه براي داشتن راه اندازي چندگانه،ابتدا بايد فضاي حافظه را به تعداد سيستم عامل هايي كه مي خواهيد بر روي كامپيوتر داشته باشيد،به قسمت هاي مجزا و جدا از هم تقسيم كنيد. و البته غير از اين قسمت ها،بايد قسمت هايي از حافظه تان را هم براي ذخيره داده ها و اطلاعاتتان كنار بگذاريد كه بعدا” درباره اين موضوع دقيق تر صحبت مي كنيم. اگر كامپيوتر شخصي شما،بيش از يك هاردديسك دارد،تعريف و مشخص كردن اين فضاهاي جدا از هم براي هر سيستم عامل ساده است و مي توانيد هر هاردديسك را براي يك سيستم عامل كنار بگذاريد. اما غالبا” كامپيوترهاي خانگي داراي يك هاردديسك هستند. پس شما در ابتدا مجبوريد آن را به چندين قسمت يا پارتيشن تقسيم كنيد. اولين سكتور هر هارد ديسك فضايي است كه تحت عنوان ركورد راه انداز اصلي (Master boot record )يا MBR شناخته مي شود. MBR شامل يك جدول پارتيشن (pantition table ) است كه مشخص مي كند هارد چگونه بايد به چهار قسمت منطقي اصلي (aryprim ) تقسيم شود از آن جايي كه چهار قسمت معمولا” كافي نيست. يك قسمت اصلي مي تواند تحت عنوان پارتيشن الحاقي (logical partition )مختلف را تعريف كند. وقتي pc بوت مي شود،سيستم Blos كامپيوتر كه در حافظه ثابت و بدون تغيير CMOS ذخيره شده است،به دنبال يك وسيله راه انداز مناسب كه مي تواند يك ديسك فلاپي يا CD-Rom باشد،مي گردد (با توجه به پيكربندي Blos )اگر مناسب ترين و يا به عبارتي اولين وسيله راه اندازي مناسب تعريف شده روي Blos شما،هاردديسك كامپيوتر باشد،Blos قسمت MBR حافظه را مي خواند و شروع به اجراي تعدادي كد راه انداز كه در آن جا وجود دارد مي كند. كد راه انداز (boot code )به سراغ جدول پارتيشن فعال را مشخص سازد،سپس اطلاعاتي كه تحت عنوان boot sector volume شناخته مي شوند را در ابتداي آن پارتيشن load مي كند. در سيستم عامل هايي كه بر پايه ويندوز NT هستند. مثل ويندوز XP ،load كننده سيستم عامل فايلي است كه تحت عنوان NTLDR ناميده مي شود. اگر روي سيستم تك پارتيشني كار مي كنيد،مابقي فرآيند بسيار سر راست است. NTLDR يا معادل آن،بار كردن سيستم چند پارتيشني،ابتدا از شما سئوال مي شود كه راه اندازي از كدام پارتيشن فعال و سيستم عامل موجود در آن ادامه بدهيد و يا كنترل را به پارتيشن فعال و سيستم عامل موجود در آن ادامه بدهيد و يا كنترل را به پارتيشن ديگر (و سيستم عامل ديگر ) انتقال بدهيد. اين منو داراي يك بازه زماني است،كه پس از طي شدن اين زمان از پيش تعيين شده و انتخاب نشدن هيچ يك از گزينه هاي منو توسط شما،سيستم عامل پيش فرض به طور خودكار راه اندازي مي شود. اگر بخواهيد ببينيد كه چگونه منوي راه اندازي بر روي سيستم ساخته مي شود مي توانيد نگاهي به محتويات فايل سيستمي c:\boot.ini بياندازيد يا كنترل پانل (panel control ) را باز كرده و system را انتخاب و پس كليد Advanced را انتخاب كرده و دكمه Setting را كه در start up and Recoveny قرار دارد فشار دهيد و به محتويات system start up نگاه كنيد.
پارتيشن بندي
حال اجازه بدهيد ببينيم كه پارتيشن ها چگونه مديريت مي شوند و چگونه مي توان چندين سيستم عامل را روي سيستم نصب كرد.
ما قويا” توصيه مي كنيم كه ابتدا يك نسخه پشتيبان از سيستم تان تهيه كنيد و يك ديسك نجات (Rescue Disk ) هم قبل از دستكاري پيكر بندي هارد ديسك براي خودتان تهيه كنيد. ويندوز به گونه اي ساخته شده كه توانايي مديريت پارتيشن ها را دارد،اما اين شيوه هاي مديريتي بسيار ابتدايي اند و ممكن است باعث ايجاد رفتارهاي مخرب شوند. يعني ممكن است مقداري از اطلاعاتي را كه اكنون رو ي حافظه تان مي باشد از دست بدهيد و احتمالا” در پروسه تبديل سيستم موجود به يك سيستم راه انداز چندگانه دچار مشكلات جدي گرديد. به اين منظور مي توانيد مثلا” از ابزاري مثل Norton partition Magic8.0 (با قيمت 95/69 دلار از Only the registered members can see the link ) كه به شما اجازه تغيير اندازه، حركت و دستكارهاي ديگر پارتيشن ها را بدون ايجاد خرابي و مشكل مي دهد، استفاده كنيد. اين نرم افزار يك ويزارد دارد كه به طور خودكار شما را براي نصب يك سيستم عامل ديگر روي ماشيني كه در حال كار كردن بر روي آن هستيد،راهنمايي مي كند. اما اگر قصد استفاده از برنامه هاي كمكي را نداريد احتمالا” مجبوريد هاردديسك را دوباره پارتيشن بندي كنيد و سيستم عامل تان و ساير نرم افزارهاي كاربردي را بر روي آن نصب كنيد. براي انجام اين كار شما بايد سيستم تان را با CD ويندوز بوت كنيد. سپس پارتيشن فعلي ويندوز را حذف كنيد و بعد پارتيشن هاي جديدي با اندازه هاي مورد دلخواهتان ايجاد كنيد. سپس بايد فرآيند نصب ويندوز را در يكي از پارتيشن ها كامل كنيد. و بعد دوباره با CD سيستم عامل بعدي كه مي خواهيد روي ماشين تان نصب شود سيستم تان را بوت كنيد و آن سيستم عامل را هم روي يك پارتيشن ديگر نصب كنيد. اگر سيستم عامل بعدي كه قصد نصب آن را داريد نسخه اي از Linux باشد،شما دو گزينه براي انتخاب در اختيار داريد: يكي (Linux Loader ) LILO و ديگري GRUB (Grand Unified Boot Loader ) مي باشد كه در حقيقت عملي مشابه NTLDR را راه اندازي انجام مي دهد و به شما اين اجازه را مي دهد كه درطي فرآيند بوت شدن و بالا آمدن سيستم،سيستم عامل خودتان را انتخاب كنيد.
داده ها را كجا ذخيره كنيم
زماني كه چندين پارتيشن روي هاردديسك خود داريد،با اين سوال مواجه مي شويد كه حالا كجا بايد داده هايتان را ذخيره كنيد. اگر زمان زيادي را با يك سيستم عامل كار كرده باشيد،اين حس در شما ايجاد مي شود كه داده هايتان را در همان پارتيشن كه سيستم عامل در آن قرار دارد، ذخيره كنيد. اما اگر قصد داشته باشيد كه داده هايتان را به صورت متمركز نصب كنيد و به سيستم عامل خاصي وابسته نباشيد،بايد يك پارتيشن منطقي اضافي اختصاصي براي داده ها ايجاد كنيد. در اين صورت با هر سيستم عاملي كه بالا بيايد،آن سيستم عامل توانايي ديدن محتويات ساير پارتيشن هاي منطقي موجود روي هارد شما را دارد. براي مثال،ويندوز XP توانايي ديدن فايل هايي كه روي پارتيشن هاي FAT و NTFS قرار دارند را دارد. شما مي توانيد اين فرايند را با نرم افزار Partition Magic كنترل كنيد يا در كنترل پانل ويندوز به management computer و از آنجا به Storage و بعد (Local ) Disk Management برويد،روي يك پارتيشن كليك راست كنيد و Change Drive Leter را انتخاب و سپس paths را برگزينيد. (اگر plugin مديريت ديسك به درستي كار نكرد،شما ابتدا بايد به طور موقت فايروال ويندوز را در سرويس پك 2 غير فعال كنيد.) لينوكس هم مي تواند FAT و در بعضي موارد NTFS را ببينيد و به طور مستقيم به آن ها دسترسي داشته باشيد. اگر شما ترجيح بدهيد كه بعضي پارتيشن هاي موجود را مخفي كنيد. اين مساله با تغيير جدول پارتيشن با استفاده از Partition Magic و يا ساير نرم افزارها،امكان دارد. اما اين را بدانيد كه اين راه حل چندان مطمئني براي امنيت سيستم تان نيست چون اين پارتيشن هاي مخفي توسط هر كسي كه به ابزارهاي مشابه دسترسي داشته باشد،قابل ديدن هستند.
ماشين هاي مجازي
يك شيوه متفاوت ديگر براي داشتن چندين محيط متفاوت بر روي يك PC اين است كه بعضي از آن ها را در ماشين هاي مجازي(VMS ) اجرا كنيم. ماشين هاي مجازي در حقيقت شيوه اي براي شبيه سازي كامل سخت افزار كامپيوتر از طريق نرم افزار است. زماني كه شما فقط يك سيستم عامل بر روي كامپيوترتان داريد،مي توانيد يك ماشين مجازي هم داشته باشيد كه سيستم عامل مخصوص و مجزاي خود را روي ماشين اختصاصي خود داشته باشد. ماشين هاي مجازي داراي مزاياي زيادي اند،از جمله داشتن چندين سيستم عامل در كنار هم و به صورت متقارن،به طوري كه هر VM ،مي تواند آدرس IP خاص خود و اتصال شبكه مجازي خود را داشته باشد و در نتيجه شما مي توانيد با اين ماشين هاي مجازي و IP هاي جدا از هم،يك شبكه كامپيوتري كوچك را با يك PC شبيه سازي كنيد. يكي ديگر از مزاياي VM اين است كه شما از يك ماشين مجازي مي توانيد به عنوان نسخه پشتيبان سيستم تان استفاده كنيد. يك روش ديگر براي داشتن نسخه پشتيبان از سيستم استفاده از نرم افزاري مثل Norton Ghost 9.0 (96/99 دلار در Only the registered members can see the link )است كه عملكرد آن دقيقا” مثل اين است كه از محتويات هارد ديسك عكس مي گيرد آن ها را فشرده مي سازد و در يك فايل ذخيره مي كند. يكي از مشكلات ماشين هاي مجازي پايين آوردن سرعت سيستم مي باشد. و ديگري هزينه اضافي است كه بايد بابت نرم افزار ماشين مجازي پرداخت شود. دو نرم افزار معروف ماشين مجازي براي PC ها عبارتند Umware workstation (189 دلار از Only the registered members can see the link )و Microsoft virtualpc (129 دلار از Only the registered members can see the link ) هر دوي اين نرم افزارها يك كار مشابه را انجام مي دهند :شما يك ماشين مجازي جديد ايجاد مي كنيد پارامترهايي از جمله مقادير RAM در فضاي هارد مشخص مي شود و سپس سيستم عامل انتخابي شما بر روي ماشين مجازي نصب مي شود. پس از آن يك كنسول كوچك به شما اجازه مي دهد كه يك ماشين مجازي را براي شروع كردن انتخاب كنيد.
استفاده از امكانات يونيكس بدون يونيكس
گاهي اوقات نيازي نيست كه شما عامل را روي PC خود داشته باشيد و فقط مي خواهيد به بعضي از ويژگي هاي خاص و توانايي هاي آن سيستم عامل دسترسي داشته باشيد. براي مثال،اگر شما نياز به اجراي نرم افزاري كه بر مبناي يونيكس است،داشته باشيد. استفاده از cygwin (رايگان از Only the registered members can see the link ) مناسب است. كتابخانه DDL پوياي cygwin يك رابط برنامه نويسي شبيه به يونيكس ايجاد مي كند كه به بسياري از برنامه ها كه براي آن سيستم عامل طراحي شده اند اجازه شدن در محيط ويندوز را مي دهد. در اصل،آن برنامه ها تصور مي كنند كه به سرويس هاي يونيكس و توانايي هاي مورد انتظار دسترسي دارند. (cygwin فرمان هاي باينري را چندان خوب اجرا نمي كند لذا،شما مجبوريد كه آن ها را از كد اصلي دوباره كامپاتل كنيد.) cygwin همچنين يك shell خوب و جعبه ابزار كه به شما اجازه دسترسي كامل به خط فرمان يونيكس را مي دهد در اختيارتان قرار مي دهد،كه از دستور cmd.exe در اعلان ويندوز xp بسيار قوي تر و بهتر است( اين اعلان به شما اجازه دسترسي مستقيم به فايل هاي NTFS موجود ذخيره شده در خارج از cygwin را با ايجاد دايركتوري هاي like\cygdrive\c مي دهد.) اين مقاله فقط مي تواند گوشه چشمي به پديده مديريت چند سيستم عامل در يك ماشين باشد. به خصوص در سخت افزارهاي قديمي تر اين مديريت بسيار پيچيده تر مي شود كه موضوع آن در اين مقاله نمي گنجد. شما با به كار بردن يكي از تكنيك هاي بحث شده در اين مقاله،مي توانيد چندين سيستم عامل و محيط نرم افزاري را در ماشين خود داشته باشيد و به راحتي با آن ها كار كنيد و در وقت و هزينه خود صرفه جويي نماييد.
منبع : شبكه فن آوري اطلاعات ايران