AMD>INTEL
24-07-17, 16:43
یتر نورتون(peter norton)، بزرگ مردی که در میان برنامه‌نویسان جهان به،نورتون مقدس(saint norton) شهرت دارد، در چهارم نوامبر 1943 میلادی در شهر Aberdeen از ایالت واشنگتن آمریکا دیده به جهان گشود و به سال 1965، در سن 22 سالگی، از دانشگاه رید (Reed college) در شهر پورتلند از ایالت اوریگان فارغ‌التحصیل شد. او از نوادگان شماری از سرشناسان ایالت مینه‌سوتا، از جمله " جان نورتون " و سناتور نامدار آن ایالت، " دانیل اس. نورتون " (Daniel s. Norton) (1870 – 1829) است.
استعداد و توانایی‌های شگفت‌انگیز نورتون، پس از فراغت از تحصیل در دانشگاه نمایان شد. مشهور است که شماری از بزرگترین ابداعات، اکتشافات و اختراعات تاریخ دانش بشری، از اشتباهات بزرگان تاریخ سرچشمه گرفته است، اشتباهاتی که شاید روزانه هزاران بار برای افراد عادی رخ می‌دهد، اما وقوع آنها برای آن بزرگان، ذهن پویا و خلاقشان را بسان اخگری در انبار باروت شعله‌ور ساخته و زمینه ساز پیشرفت‌های عظیم جهانی می‌شوند...
ظهور پیتر نورتون، و عالمگیر شدن نام وی نیز بیگمان در اثر یک اشتباه رخ داد. نورتون پس از فراغت از تحصیل در دانشگاه، به استخدام موسسات فعال در صنایع هوا/ فضای ایالات متحده آمریکا درآمد. در اواخر دهه 1970، و متعاقب رخداد بحران بزرگ سوخت، بسیاری از شرکت‌های فعال در صنایع هوا/ فضا، از جمله بوئینگ (boeing)، مک دانل دوگلاس (McDonnel Douglas) و لاکهید (Lockheed)، به تعدیل نیروی انسانی تحت فرمان خود، از طریق الغای بخشهای ناکارآمد یا ادغام آنها با بخشهای دیگر مبادرت ورزیدند و در این رهگذر، بسیاری از کارکنان خود از جمله پیتر نورتون را از کار بیکار ساختند. در تلاش برای حل مشکلات مالی، نورتون به کار در شرکت‌های مقاطعه کار برنامه‌نویسی کامپیوتر پرداخت تا آن که سرانجام مرتکب آن اشتباه بزرگ، اما تاریخ ساز شد: یک روز، نورتون اشتباهاً یک فایل کاری بسیار مهم را حذف کرد. در آن زمان، تنها راه حل برای جبران این اشتباه، نوشتن دوباره کل فایل از دست رفته بود. به جای انجام این کار، نورتون در صدد ابداع راهی برای بازیابی اطلاعات از دست رفته خود برآمد. او با تکیه بر ذهن خلاق، دانش و توانایی‌های برنامه‌نویسی شگرف خود، برنامه‌ای نوشت که افزون بر جبران آن اشتباه، نامش را در تاریخ برنامه‌نویسی جاودانه ساخت و وی را به اوج شهرت و مکنت رساند. نورتون، برنامه خود را (NU) Norton Utilities نامید. NU نخستین نرم‌افزار نامدار و توانمند برای حل مشکلات برجسته آن روزگار کاربران کامپیوتر، همچون پشتیبان‌گیری از داده‌های مهم و بازیابی اطلاعات محذوف در کوتاه‌ترین زمان ممکن و به روش‌های نرم‌افزاری بود. زایش NU در سال 1982 میلادی به وقوع پیوست، یعنی زمانی که نابغه سخت کوش آمریکایی 39 سال داشت.
به منظور سازماندهی امور بازاریابی و فروش NU، نورتون یک شرکت برنامه‌نویسی بسیار کوچک و ساده به نام Peter Norton Computing Inc. (PNCI) برپانمود. سال بعد، PNCI نگارش دوم Norton Utilities را با امکاناتی گسترده‌تر، و ساختاری تفکیک شده‌تر روانه بازار نمود. بردکینگزبری (Brad Kingsbury) رئیس بخش برنامه‌نویسی گروه پیتر نورتون در شرکت معظم سایمانتک (Symantec)، درباره دلائل موفقیت عظیم NU می‌گوید: پیتر نورتون به منظور درک بهتر نیازهای کاربران، شمار فراوانی از گروه‌های کاربری نرم‌افزار را تشکیل داد، و ضمن انتشار جزوات و مقالات راهنمای استفاده از NU، با اتکا به قدرت ارتباطی جمعی عالی خود، با عامه مردم در گروه‌های کاربری و حتی فروشگاه‌های نرم‌افزار، گفتگو می‌کرد و به نیازها و مشکلات آنها پی می‌برد.
کینگزبری می‌افزاید: ... در حقیقت، گرایش پیتر به نگارش کتاب‌های راهنمای استفاده از کامپیوتر و برنامه‌نویسی، از همین جا آغاز شد: ماجرا از این قرار بود که یکی از مسئولین موسسه انتشارات Brady Books که مقالات راهنمای نورتون برای استفاده از NU را مطالعه کرده بود، با وی تماس گرفت و به او پیشنهادی مبنی بر نگارش کتابی در زمینه آموزش استفاده از کامپیوتر ارائه نمود. این پیشنهاد، زمینه‌ساز انتشار یکی از مفید‌ترین، کاربردی‌ترین و پرفروش‌ترین کتاب‌های تاریخ کامپیوتر شد: Inside the IBM PC نخستین کتاب رسمی پیتر نورتون بود که در سال 1983 به همت موسسه انتشارات Brady Books منتشر شد. استقبال بی‌نظیر عموم کاربران مشتاق از این اثر به حدی بود که بی‌درنگ، آن را در زمره آثار آموزشی کلاسیک در تاریخ کامپیوتر قرار داد ( مطالب این اثر، هنوز هم یکی از مهم‌ترین منابع آموزشی مبانی کامپیوتر در کلاس جهانی است. ضمن اینکه این کتاب تا سالها بعد نیز (تا اواسط دهه 90 میلادی) به همراه تغییرات و اصلاحات اساسی در جهت منطبق بودن با پیشرفت‌های حاصله در حوزه کامپیوتر، همجنان منتشر می‌شد- مترجم).
نورتون به این حد هم اکتفا نکرد و در جستجوی تعامل و بازخورد هر چه بیشتر با اندیشه‌ها، نیازها و مشکلات خوانندگان این کتاب، به نگارش ستون‌های ماهانه در نشریات معتبری همچون PC Magazine و PCWeek پرداخت. کینگزبری درباره دلائل موفقیت این کتاب به یادماندنی معتقد است: پیش از هر چیز باید به سبک نگارش نورتون اشاره کرد، او بسیار ساده و موجز می‌نوشت، اما نه به این دلیل که خوانندگان کتاب را (که در آن زمان با توجه به نفوذ کامپیوتر در میان توده‌های جامعه، عمدتاً مهندسین و تحصیل‌کردگان بودند – مترجم) اشخاصی نادان و سفیه می‌پنداشت، بلکه به این دلیل که به اصل ایجاز و بداهت متن و پرهیز از دشوار نویسی ایمان داشت. دلیل دیگر، التزام نورتون به بازخورد دائمی کتاب بود. او همه جا از خوانندگان کتاب خود پشتیبانی می‌کرد و از هر فرصتی برای ارتباط با آنها بهره می‌جست. خوانندگان کتاب می‌توانستند پرسش‌های خود را درباره کتاب و آموزه‌های آن را با نشریات PC Magazine و PC Week در میان بگذارند و روشن‌ترین و گویا‌ترین پاسخ‌ها را در ستون ماهانه نورتون در شماره آینده آن نشریات دریافت کنند. افزون بر آن، هر خواننده‌ای با مراجعه به کتاب‌فروشی‌ها، می‌توانست تازه‌ترین مقالات و پیوست‌های نورتون را برای تکمیل مطالب کتاب‌ها، تهیه نماید. شکی در این نیست که همین رویکرد، زمینه‌ساز شهرت و محبوبیت عظیم آثار نورتون شد.
در 1984، متعاقب دست‌یابی PNCI به سودی معادل یک میلیون دلار (توجه خوانندگان گرامی را به سطح عمومی قیمت‌ها و قدرت خرید واقعی در 1984 نسبت به امروز جلب می‌کنیم – مترجم)، نگارش سوم NU به بازار عرضه شد. کینگزبری، با شگفتی از آن دوران یاد می‌کند: شرکت نورتون در آن زمان تنها 3 کارمند دفتری داشت ! در واقع، پیتر نورتون در تمامی فرایند برنامه‌نویسی نرم‌افزار، نگارش کتاب و مقالات راهنما و رهبری امور بازرگانی شرکت را به تنهایی بر عهده داشت، و بیگمان تنها کاری که خود انجام نمی‌داد، بسته‌بندی محصولات بود! او، نمونه یک مرد تمام عیار بود. او در این زمان به خوبی از توان بالقوه چشم‌گیر بازار نرم‌افزارهای کاربردی آگاه بود، و خود را به گسترش هر چه بیشتر PNCI کاملاً ملزم می‌دانست و به همین دلیل مرا استخدام کرد.
توسعه فعالیت‌ها
من در 1985 به پیتر نورتون پیوستم. پیش از آن تاریخ، در شرکتی به نام Blue Chip Software کار می‌کردم. در آن سال، Blue Chip Software دچار مشکلات مالی شدید شد و من ناچار به ترک آن شرکت شدم. مدتی بعد، رزومه خود را به نشانی Peter Norton Computing Inc. فرستادم. در همان زمان، نورتون به دنبال یک کارمند می‌گشت، و به این ترتیب مرا استخدام کرد. کینگزبری، با اشتیاق چشم‌گیر از همکاری با نابغه بزرگ سخن می‌گوید: شغل رسمی من در PNCI پشتیبانی و گسترش برنامه‌های نوشته شده توسط نورتون بود. کار من بسیار زیبا بود، کار روی هسته برنامه‌هایی که یک روز قبل، نورتون نوشته بود.
اکنون شمار کارمندان PNCI به پنج تن رسیده بود. نورتون امور برنامه‌نویسی، نگارش کتاب‌ها و مقالات، و مدیریت شرکت را در خانه خود انجام می‌داد. 3 کارمند وی در طبقه فوقانی کار می‌کردند، در حالی که محل کار کینگزبری، پشت میز آشپزخانه منزل نورتون بود! کینگزبری می‌گوید: زمان پایان کار روزانه، وقتی بود که آیلین (Eileen)، همسر پیتر، شام را آماده می‌کرد. من به سرعت برق و باد بساطم را جمع می‌کردم و آنها مشغول صرف غذا می‌شدند. فردا که باز می‌گشتم، باز هم بساطم را روی میز آشپزخانه آنها پهن می‌کردم!
لازم به ذکر است که در آن زمان، به دلیل عدم گسترش کامپیوتر در میان آحاد جامعه، کاربران این ماشین شگفت‌انگیز را، اساساً مهندسین کامپیوتر و دانش‌آموختگان شاغل در شرکت‌ها تشکیل می‌دادند، و به همین دلیل، برنامه Norton Utilities اصلاً یک نرم‌افزار تخصصی بود و هنوز تا مبدل شدن به نرم‌افزاری برای عموم کاربران امروزی، فاصله‌ای بعید داشت. با این وجود، در سایه موفقیت عظیم آثار نورتون و در سایه ارتباطات وی با مخاطبان، شرکت‌های فعال در صنعت نرم‌افزار، به اهمیت ارتباط با کاربران و پشتیبانی فنی آنها پی برده بودند و همین فرمول، در کنار درخشش NU، موجب ورود تدریجی شماری از آنها به صنعت برنامه‌نویسی نرم‌افزارهای کاربردی شده بود، اما آنها فن آخر را از استاد نیاموخته بودند و آن، نوآوری و خلاقیت بود... .
کینگزبری با خنده می‌گوید: در آن زمان، سیستم پشتیبانی فنی ما به این ترتیب بود، 3 کارمند پیتر هر روز از ساعت 9 تا 12 و 13 تا 17 باید به پرسش‌های کاربران پاسخ می‌دادند، و چون قادر به پاسخگویی به همه مشکلات نبودند، پاسخ به پرسش‌های پیچیده‌تر را به ساعت 12 تا 13 موکول می‌کردند. زمانی که من به سمت تلفن می‌پریدم و به کاربران پاسخ‌های فنی و جامعی می‌دادم... او با طعنه نتیجه میگیرد: در قیاس با شرکت‌های دیگر، سیستم پشتیبانی فنی ما عالی نبود! .
در اواخر سال 1985 میلادی، اندک زمانی پس از انتشار نخستین نسخه از ویرایشگر پرتوان Norton Editor، نورتون یک مدیر بازرگانی را به منظور مدیریت امور شرکت استخدام کرد. کینگزبری با اشاره به آن اقدام، نتیجه میگیرد که پیتر هرگز در صدد مبدل شدن به یک رهبر خودکامه نبود، بلکه بیشتر در پی تمرکز روی علائق شخصی خود و ایفای نقش رهبری معنوی در مجموعه زیرفرمانش بود. او نورتون را شخصی به راستی بزرگ‌منش و ستودنی می‌داند: فلسفه شخصی نورتون، در جمله‌ای که بارها از او شنیدم خلاصه می‌شد « ما تا زمانی به کار خود ادامه می‌دهیم که برایمان لذت‌بخش باشد» چرا که مهم‌ترین جنبه برنامه‌نویسی برای او،اساساً لذت آن کار بود، و نه دست‌یابی به ثروت.
با این وجود، PNCI در 1985 به 5 میلیون دلار سود خالص دست یافته بود. در حقیقت در همین زمان بود که شرکت، نخستین نسخه از نرم‌افزار تاریخ‌ساز و جاودانه (NC) Norton Commander را منتشر کرد. قطعاً کاربران سیستم عامل Dos فراموش نکرده‌اند که محیط تاریک و کسالت‌آور این سیستم عامل که در عمل می‌بایست تمامی دستورات را در آن تایپ نمود، با عرضه NC به عنوان یک رابط کاربری بسیار قدرتمند و پر قابلیت در آن زمان، دچار چه تحول و انقلاب عظیمی شد و بهره‌گیری از کامپیوتر تا چه حد آسان و لذت‌بخش نمود ( در همین دوران، شرکت مایکروسافت به عنوان صاحب سیستم عامل Dos اقدام به عرضه یک واسط کاربری در قالب یک پوسته برای Dos نمود که نام آن را DosShell نهاد که حقیقتاً در مقایسه با NC جادوی پیتر نورتون، بسیار ابتدایی، ناقص و خنده‌دار بود و همین مسئله بر اهمیت و کار بزرگی که پیتر انجام داده بود، صحه می‌گذاشت).
NC در کنار NU، دو ستون اصلی موفقیت حیرت‌آور شرکت PNCI را تشکیل می‌دادند. بیگمان توانایی بی‌مانند NC، در تسهیل چشم‌گیر عملیات روزانه کاربران MS-Dos، آن نرم‌افزار و NC را به گل‌های سرسبد صنعت نرم‌افزار مبدل نمود. با این وصف، به باور کینگزبری، Norton Utilities هنوز هم پول‌سازترین فرآورده PNCI به شمار می‌رفت. در سال 1987، مدتی پس از انتشار NC، سود خالص PNCI به بیش از یازده میلیون دلار رسید. در این سال، شرکت PNCI در رتبه سی‌ودومین شرکت مستقل پردرآمد صنعت نرم‌افزار استاد. با این وجود، مشکلات ناشی از عدم گسترش شرکت به منظور افزایش سود در بلند مدت، کاملاً در مجموعه PNCI خودنمایی می‌کرد.
کینگزبری می‌گوید: شرکت ما تنها به محصولا ت خود متکی بود و منبع درآمد دیگری برای توسعه خود رد اختیار نداشت. این خودکفایی، البته مشکلاتی هم به همراه داشت. برای نمونه، ما همانند دیگر شرکت‌ها قادر به سرمایه‌گذاری گسترده نبودیم، به همین دلیل، معمولاً بین انتشار نگارش نوین هر برنامه ما، با نگارش پیشین، مدت زمان قابل توجهی فاصله می‌افتاد. زمانی بسیار بیشتر از فرآیند به هنگام سازی محصولات شرکت‌های دیگر. با این وصف، ما سرانجام ناچار به افزایش هزینههای سرمایه‌گذاری خود شدیم و واحد تحقیق و توسعه(Research & Ddevelopment) شرکت را راه‌اندازی کردیم. در این واحد، کینگزبری به همراه 2 برنامه‌نویس، مسئولیت گسترش طرح‌های نورتون را بر عهده داشتند. با این وصف به دلیل شمار اندک اعضای آن واحد (تنها 3 تن)، عملیات طراحی و تولید برنامه‌های گوناگون، همچنان بسیار وقت‌گیر بود، آنگونه که به گفته کینگزبری، تولید هر برنامه به جای 9 ماه، دست‌کم یک سال و نیم زمان می‌برد. با این وصف، وی معتقد است این ساختار کوچک، موجب نهایت تمرکز روی فرآیند طراحی و تولید محصولات به بالاترین کیفیت ممکن می‌گردید و به همین دلیل، بازار همواره در قبضه PNCI قرار داشت.
در این میان بی‌شک پشتکار نورتون در بازار نرم‌افزارهای کاربردی، حیرت‌انگیز بود. کینگزبری، به این عقیده نورتون اشاره می‌کند که برای تولید طرح‌های خوب، هرگز به مجموعه‌ای با عظمت و گستردگی Microsoft یا Borland نیاز نیست.
به هر صورت در این دوران، شهرت نورتون عالمگیر شده بود و در سال 1988، نورتون نگارش مقالات راهنما برای نشریات PC magazine و PC Week را متوقف ساخت، چرا که دیگر مجالی برای مقاله‌نویسی نداشت. این در حالی بود که در همان زمان، محصولات PNCI برنده جوایز رنگارنگ صنعت نرم‌افزار می‌شدند و نورتون موفق به دریافت عنوان "مدیر سال" از سوی موسسه Arthur Young And Venture شده بود. سود PNCI به 15 میلیون دلار بالغ شده بود و به رتبه 136 از فهرست 500 شرکت سودآور دارای رشد پرشتاب در سال دست یافته بود. اکنون زمان تبدیل شرکت به موسسه سهامی و ورود به بازارهای بورس جهانی فرا رسیده بود، کاری که علی‌رغم مخالفت شدید کینگزبری، انجام گرفت.
در سال 1989، سود شرکت به 25 میلیون دلار رسیده و کتاب‌های نورتون، ضمن فروش بیش از یک میلیون نسخه، به 14 زبان زنده جهان ترجمه شده بودند. با این همه، امکانات محدود PNCI در برابر حجم عظیم تقاضای بازار، به راستی ناچیز بود، و امکانات گسترش سریع شرکت از راه‌های متداول امکان‌پذیر می‌نمود.
پایان دهه استقلال، آغاز دهه ادغام
در ماه اگوست 1990 میلادی، سرانجام PNCI دربرابر تقاضای عظیم بازار تاب پایداری نیاورد و ادغام خود در شرکت Symantec را رسماً اعلام نمود. Symantec Corporation شرکتی نیرومند در بازار نرم‌افزار آمریکا بود که از زمان تاسیس در 1982، با سرعتی حیرت‌آور رشد کرده بود. کینگزبری فرآیند ادغام را راه مناسبی در برابر مشکلات شرکت در اواخر دهه 80 می‌داند: ادغام برای ما، یک هدیه واقعی بود، چرا که ما هرگز به ادغام به عنوان چاره‌ای برای حل مشکلات خود نیندیشیده بودیم و پیتر به عنوان راه چاره، تنها به ورود شرکت به بورس می‌اندیشید. با ادغام در Symantec، ما عملاً به هر 2 هدف دست یافتیم: هم هزینههای تحقیق و توسعه را به طور اساسی تامین نمودیم و هم از کانال Symantec به بازارهای بورس دست یافتیم. جیب‌ای ما عمیقاً پر از پول بود!
Symantec پیش از ادغام، دارای یک خط تولید مجهز برای طراحی و عرضه نرم‌افزار بود، امکاناتی که اینک تماماً در اختیار PNCI قرار گرفته بود. با ین وصف، دو شرکت در تمامی موارد با یکدیگر منطبق و سازگار نبودند و برای نمونه، در اثر فرایند ادغام، یک سوم از نیروی کار PNCI تعدیل شدند، واقعه‌ای که نورتون و کینگزبری، همواره از آن با تاسف یاد کرده‌ادن. با این وصف، اتحاد دو شرکت، انقلابی اساسی در سوددهی آنها به همراه داشت. کینگزبری در این باره توضیح می‌دهد: سود سالانه PNCI اندکی بیش از ادغام، نهایتاً به 40 میلیون می‌رسید، اما این سود پس از ادغام به 160 میلیون دلار در سال بالغ شد. البته، این مبلغ تنها سود متعلق به گروه نورتون را نشان می‌داد و سود سرشار به دست آمده در دیگر بخشهای Symantec در آن لحاظ نشده است.
این سود سرشار، البته در سایه مدیریت مناسب رهبران دو شرکت به دست آمد: بنا به توافق رهبران دو شرکت، گروه نورتون علی‌رغم ادغام در Symantec، همچنان به عنوان یک واحد کامل در مجموعه Symantec به حیات خود ادامه داده و به طراحی و تولید نرم‌افزارهای نورتون، مستقل از دیگر بخش‌ها ادامه داد: نخستین اقدام Symantec پس از ادغام، افزایش چشم‌گیر سرمایه‌گذاری روی طرح‌های نورتون بود. ما اکنون 10 برنامه‌نویس زبده صرفاً برای کار روی NU در اختیار داشتیم، و به اتکا همین امکانات، بسیار ساده‌تر و سریع‌تر از گذشته می‌توانستیم برنامه‌ریزی، طراحی و تولید نرم‌افزارهای نوین را انجام دهیم. هنر Symantec در همین برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری انبوه، بدون تلاش برای اعمال خودکامگی در مجموعه شرکت است که منجر به شکوفایی چشم‌گیر استعدادها و اندیشه‌ها می‌شود و به همین دلیل من هنوز این‌جا هستم! .
امروز، کینگزبری همچنان در مجموعه عظیم Symantec حضور دارد و به عنوان یکی از مدیران عالی رتبه شرکت، نقش اساسی در طراحی و هدایت طرح‌های نوین و تکمیل برنامه‌های پیشین ایفا می‌کند. لازم به ذکر است، Symantec توسط گوردون اویبنکز (Gordon E. Eubanks) اداره می‌شود، مردی که کینگزبری او را یک انسان فنی تمام عیار می‌نامد. به باور وی، کاربران نرم‌افزارهای نورتون بزرگ، آنها را بیش از هر چیز به دلیل اعتبار بی‌نظیر پیتر نورتون و کیفیت عالی محصولات Symantec می‌خرند، و این رمز موفقیت ماست.
روزگار کهولت نورتون بزرگ
شاید از خود بپرسید پس از ادغام دو شرکت، چه بر سر نابغه بزرگ آمد؟ حکایت جالبی است: او اکنون صاحب 11 درصد از سهام Symantec است. سهامی که ارزش آن به 100 میلیون دلار بالغ می‌شود. وی در عین حال عضو هیات مدیره آن شرکت است و همچنان در آن مجموعه، علی‌الخصوص در زمینه ارتباط با مردم – کاری که همیشه مشتاق انجام آن بوده است- و در قالب گروه‌های کاربری و شرکت در نمایشگاه‌های صنایع کامپیوتری، نقش عمده‌ای ایفا می‌نماید.
تصاویر Norton Pose مشهور وی (تصاویر نورتون با دستان گره کرده روی سینه که به دلیل اعتبار و محبوبیت بالایشان، به عنوان یک نشان تجاری (Trade Mark) رسمی در ایالات متحده آمریکا ثبت شده‌اند، تا سال 2001 روی جلد تمامی نرم‌افزارهای سری نورتون شرکت Symantec منتشر می‌شد و از آن پس، محصولات وی با بسته‌بندی نوینی به بازار عرضه شده‌اند. با این وجود، کینگزبری معتقد است نورتون همواره باید در مجموعه Symantec از جایگاه عالی برخوردار باشد، چرا که اعتبار نام او، شرط لازمی برای موفقیت هر طرح و فرآیند تولید نرم‌افزار است.
زندگی شخصی پیتر نورتون
در ابعاد شخصی، نورتون انسانی اندیشمند و دوست‌دار ادبیات، هنر و فلسفه است. او از سالها پیش به آیین بودایی گرویده است و برای نمونه، در مقطعی از زندگی کاری خود، یعنی در 1971 میلادی، تصاویر Norton Pose معروف خود را به همان سیاق، اما با سری تراشیده، به نشانه پذیرش آیین بودایی، تهیه و منتشر نمود. اگرچه نورتون و همسر سیاه‌پوستش، خانم آیلین هریس نورتون (Eileen Harris Norton) درسال 2000 از یکدیگر جدا شدند، اما همچنان به خاطر وجود وخترشان دیانا (Diana)، روابط مستحکمی با هم دارند و از چند سال پیش به این سو، با تاسیس بنیاد خانواده پیتر نورتون (Peter Norton Family Foundation) به پشتیبانی از جریان‌های هنر معاصر، از طریق حمایت مالی از هنرمندان جوان و صاحبان آثار هنری محض و غیر تجاری، اهتمام ورزیده‌اند.
آنان اکنون صاحب بزرگترین گنجینه هنر معاصر در ایالات متحده آمریکا هستند و مجله معتبر ART news، نام نورتون را در فهرست 200 مجموعه‌دار هنری بزرگ جهان ثبت نموده است. در سال 1998 میلادی، یک عملیات آمارگیری تخمینی، ارزش آثار موجود در گنجینه بنیاد خانواده نورتون را بین 300 تا 400 میلیون دلار برآورد کرده است. دفتر بنیاد خانواده نورتون در شهر ساحلی سانتا مونیکا (Santa Monica) از ایالت کالیفرنیا قرار دارد و هم‌اکنون، نوتون در شهر واشنگتن و خانواده وی در ایالت مینه‌سوتا اقامت دارند.
افزون بر همه این‌ها، در حال حاضر وی عضو هیئت مدیره، بنیاد هنری کالیفرنیا (California Institute of the Arts)، دانشگاه رید (مکان تحصیلش در سنین جوانی)، مدرسه کراس رودز (Crossroads School)، موزه هنر مدرن نیویورک (Museum of Modern Art in New York) و شرکت Acorn Technologies است.
در پایان به عنوان نمونه‌ای از فعالیت‌های هنری نورتون و دیدگاه او نسبت به اهیمت ادبیات و منزلت والای اهل ادب، می‌توان به خرید مجموعه 14 نامه عاشقانه، جروم دیوید سالینجر (J.D. Salinger) به خانم جویس مینارد (Joyce Maynard) اشاره کرد که در خلاف سال 1972 میلادی به رشته تحریر درآمده‌اند و خانم مینارد که در آن زمان 18 ساله بود، این مجموعه ارزشمند را درسال 1999 با انگیزه‌های مالی به حراج گذارد و پیتر نورتون، پس از خرید آن به قیمت 156 هزارو پانصد دلار، هدف از این اقدام خود را صرفاً ادای احترام و باز پس دادن نامه‌ها به نویسنده بزرگ و گوشه‌گیر رمان، ناطور دشت (The Catcher in the Rye) اعلام نمود! .
پیتر نورتون، بزرگ مردی است که با اتکا به شخصیت بلندمنش و والای خود در سایه تلاش و کوشش‌های بی‌پایان، به رفیع‌ترین قلل موفقیت در جهان دست یافت و نام خود را درتاریخ جاودانه ساخت. او بیگمان به همراه بیل‌گیتس، بزرگترین منبع الهام و الگوی هزاران برنامه‌نویس در اقصی نقاط کره زمین است. مردی که افزون بر کار تخصصی خود، ادبیات، هنر و فلسفه را دوست می‌دارد و از هیچ تلاشی برای یاری رسانی به نیازمندان و پشتیبانی از اندیشمندان فرو نمی‌گذارد. مردی که به معنای واقعی کلمه، یک استاد بزرگ است، اما نه تنها در زمینه کامپیوتر، بلکه یک استاد بزرگ در ابعاد گوناگون زندگی.
منبع:وبلاگ الایت
استعداد و توانایی‌های شگفت‌انگیز نورتون، پس از فراغت از تحصیل در دانشگاه نمایان شد. مشهور است که شماری از بزرگترین ابداعات، اکتشافات و اختراعات تاریخ دانش بشری، از اشتباهات بزرگان تاریخ سرچشمه گرفته است، اشتباهاتی که شاید روزانه هزاران بار برای افراد عادی رخ می‌دهد، اما وقوع آنها برای آن بزرگان، ذهن پویا و خلاقشان را بسان اخگری در انبار باروت شعله‌ور ساخته و زمینه ساز پیشرفت‌های عظیم جهانی می‌شوند...
ظهور پیتر نورتون، و عالمگیر شدن نام وی نیز بیگمان در اثر یک اشتباه رخ داد. نورتون پس از فراغت از تحصیل در دانشگاه، به استخدام موسسات فعال در صنایع هوا/ فضای ایالات متحده آمریکا درآمد. در اواخر دهه 1970، و متعاقب رخداد بحران بزرگ سوخت، بسیاری از شرکت‌های فعال در صنایع هوا/ فضا، از جمله بوئینگ (boeing)، مک دانل دوگلاس (McDonnel Douglas) و لاکهید (Lockheed)، به تعدیل نیروی انسانی تحت فرمان خود، از طریق الغای بخشهای ناکارآمد یا ادغام آنها با بخشهای دیگر مبادرت ورزیدند و در این رهگذر، بسیاری از کارکنان خود از جمله پیتر نورتون را از کار بیکار ساختند. در تلاش برای حل مشکلات مالی، نورتون به کار در شرکت‌های مقاطعه کار برنامه‌نویسی کامپیوتر پرداخت تا آن که سرانجام مرتکب آن اشتباه بزرگ، اما تاریخ ساز شد: یک روز، نورتون اشتباهاً یک فایل کاری بسیار مهم را حذف کرد. در آن زمان، تنها راه حل برای جبران این اشتباه، نوشتن دوباره کل فایل از دست رفته بود. به جای انجام این کار، نورتون در صدد ابداع راهی برای بازیابی اطلاعات از دست رفته خود برآمد. او با تکیه بر ذهن خلاق، دانش و توانایی‌های برنامه‌نویسی شگرف خود، برنامه‌ای نوشت که افزون بر جبران آن اشتباه، نامش را در تاریخ برنامه‌نویسی جاودانه ساخت و وی را به اوج شهرت و مکنت رساند. نورتون، برنامه خود را (NU) Norton Utilities نامید. NU نخستین نرم‌افزار نامدار و توانمند برای حل مشکلات برجسته آن روزگار کاربران کامپیوتر، همچون پشتیبان‌گیری از داده‌های مهم و بازیابی اطلاعات محذوف در کوتاه‌ترین زمان ممکن و به روش‌های نرم‌افزاری بود. زایش NU در سال 1982 میلادی به وقوع پیوست، یعنی زمانی که نابغه سخت کوش آمریکایی 39 سال داشت.
به منظور سازماندهی امور بازاریابی و فروش NU، نورتون یک شرکت برنامه‌نویسی بسیار کوچک و ساده به نام Peter Norton Computing Inc. (PNCI) برپانمود. سال بعد، PNCI نگارش دوم Norton Utilities را با امکاناتی گسترده‌تر، و ساختاری تفکیک شده‌تر روانه بازار نمود. بردکینگزبری (Brad Kingsbury) رئیس بخش برنامه‌نویسی گروه پیتر نورتون در شرکت معظم سایمانتک (Symantec)، درباره دلائل موفقیت عظیم NU می‌گوید: پیتر نورتون به منظور درک بهتر نیازهای کاربران، شمار فراوانی از گروه‌های کاربری نرم‌افزار را تشکیل داد، و ضمن انتشار جزوات و مقالات راهنمای استفاده از NU، با اتکا به قدرت ارتباطی جمعی عالی خود، با عامه مردم در گروه‌های کاربری و حتی فروشگاه‌های نرم‌افزار، گفتگو می‌کرد و به نیازها و مشکلات آنها پی می‌برد.
کینگزبری می‌افزاید: ... در حقیقت، گرایش پیتر به نگارش کتاب‌های راهنمای استفاده از کامپیوتر و برنامه‌نویسی، از همین جا آغاز شد: ماجرا از این قرار بود که یکی از مسئولین موسسه انتشارات Brady Books که مقالات راهنمای نورتون برای استفاده از NU را مطالعه کرده بود، با وی تماس گرفت و به او پیشنهادی مبنی بر نگارش کتابی در زمینه آموزش استفاده از کامپیوتر ارائه نمود. این پیشنهاد، زمینه‌ساز انتشار یکی از مفید‌ترین، کاربردی‌ترین و پرفروش‌ترین کتاب‌های تاریخ کامپیوتر شد: Inside the IBM PC نخستین کتاب رسمی پیتر نورتون بود که در سال 1983 به همت موسسه انتشارات Brady Books منتشر شد. استقبال بی‌نظیر عموم کاربران مشتاق از این اثر به حدی بود که بی‌درنگ، آن را در زمره آثار آموزشی کلاسیک در تاریخ کامپیوتر قرار داد ( مطالب این اثر، هنوز هم یکی از مهم‌ترین منابع آموزشی مبانی کامپیوتر در کلاس جهانی است. ضمن اینکه این کتاب تا سالها بعد نیز (تا اواسط دهه 90 میلادی) به همراه تغییرات و اصلاحات اساسی در جهت منطبق بودن با پیشرفت‌های حاصله در حوزه کامپیوتر، همجنان منتشر می‌شد- مترجم).
نورتون به این حد هم اکتفا نکرد و در جستجوی تعامل و بازخورد هر چه بیشتر با اندیشه‌ها، نیازها و مشکلات خوانندگان این کتاب، به نگارش ستون‌های ماهانه در نشریات معتبری همچون PC Magazine و PCWeek پرداخت. کینگزبری درباره دلائل موفقیت این کتاب به یادماندنی معتقد است: پیش از هر چیز باید به سبک نگارش نورتون اشاره کرد، او بسیار ساده و موجز می‌نوشت، اما نه به این دلیل که خوانندگان کتاب را (که در آن زمان با توجه به نفوذ کامپیوتر در میان توده‌های جامعه، عمدتاً مهندسین و تحصیل‌کردگان بودند – مترجم) اشخاصی نادان و سفیه می‌پنداشت، بلکه به این دلیل که به اصل ایجاز و بداهت متن و پرهیز از دشوار نویسی ایمان داشت. دلیل دیگر، التزام نورتون به بازخورد دائمی کتاب بود. او همه جا از خوانندگان کتاب خود پشتیبانی می‌کرد و از هر فرصتی برای ارتباط با آنها بهره می‌جست. خوانندگان کتاب می‌توانستند پرسش‌های خود را درباره کتاب و آموزه‌های آن را با نشریات PC Magazine و PC Week در میان بگذارند و روشن‌ترین و گویا‌ترین پاسخ‌ها را در ستون ماهانه نورتون در شماره آینده آن نشریات دریافت کنند. افزون بر آن، هر خواننده‌ای با مراجعه به کتاب‌فروشی‌ها، می‌توانست تازه‌ترین مقالات و پیوست‌های نورتون را برای تکمیل مطالب کتاب‌ها، تهیه نماید. شکی در این نیست که همین رویکرد، زمینه‌ساز شهرت و محبوبیت عظیم آثار نورتون شد.
در 1984، متعاقب دست‌یابی PNCI به سودی معادل یک میلیون دلار (توجه خوانندگان گرامی را به سطح عمومی قیمت‌ها و قدرت خرید واقعی در 1984 نسبت به امروز جلب می‌کنیم – مترجم)، نگارش سوم NU به بازار عرضه شد. کینگزبری، با شگفتی از آن دوران یاد می‌کند: شرکت نورتون در آن زمان تنها 3 کارمند دفتری داشت ! در واقع، پیتر نورتون در تمامی فرایند برنامه‌نویسی نرم‌افزار، نگارش کتاب و مقالات راهنما و رهبری امور بازرگانی شرکت را به تنهایی بر عهده داشت، و بیگمان تنها کاری که خود انجام نمی‌داد، بسته‌بندی محصولات بود! او، نمونه یک مرد تمام عیار بود. او در این زمان به خوبی از توان بالقوه چشم‌گیر بازار نرم‌افزارهای کاربردی آگاه بود، و خود را به گسترش هر چه بیشتر PNCI کاملاً ملزم می‌دانست و به همین دلیل مرا استخدام کرد.
توسعه فعالیت‌ها
من در 1985 به پیتر نورتون پیوستم. پیش از آن تاریخ، در شرکتی به نام Blue Chip Software کار می‌کردم. در آن سال، Blue Chip Software دچار مشکلات مالی شدید شد و من ناچار به ترک آن شرکت شدم. مدتی بعد، رزومه خود را به نشانی Peter Norton Computing Inc. فرستادم. در همان زمان، نورتون به دنبال یک کارمند می‌گشت، و به این ترتیب مرا استخدام کرد. کینگزبری، با اشتیاق چشم‌گیر از همکاری با نابغه بزرگ سخن می‌گوید: شغل رسمی من در PNCI پشتیبانی و گسترش برنامه‌های نوشته شده توسط نورتون بود. کار من بسیار زیبا بود، کار روی هسته برنامه‌هایی که یک روز قبل، نورتون نوشته بود.
اکنون شمار کارمندان PNCI به پنج تن رسیده بود. نورتون امور برنامه‌نویسی، نگارش کتاب‌ها و مقالات، و مدیریت شرکت را در خانه خود انجام می‌داد. 3 کارمند وی در طبقه فوقانی کار می‌کردند، در حالی که محل کار کینگزبری، پشت میز آشپزخانه منزل نورتون بود! کینگزبری می‌گوید: زمان پایان کار روزانه، وقتی بود که آیلین (Eileen)، همسر پیتر، شام را آماده می‌کرد. من به سرعت برق و باد بساطم را جمع می‌کردم و آنها مشغول صرف غذا می‌شدند. فردا که باز می‌گشتم، باز هم بساطم را روی میز آشپزخانه آنها پهن می‌کردم!
لازم به ذکر است که در آن زمان، به دلیل عدم گسترش کامپیوتر در میان آحاد جامعه، کاربران این ماشین شگفت‌انگیز را، اساساً مهندسین کامپیوتر و دانش‌آموختگان شاغل در شرکت‌ها تشکیل می‌دادند، و به همین دلیل، برنامه Norton Utilities اصلاً یک نرم‌افزار تخصصی بود و هنوز تا مبدل شدن به نرم‌افزاری برای عموم کاربران امروزی، فاصله‌ای بعید داشت. با این وجود، در سایه موفقیت عظیم آثار نورتون و در سایه ارتباطات وی با مخاطبان، شرکت‌های فعال در صنعت نرم‌افزار، به اهمیت ارتباط با کاربران و پشتیبانی فنی آنها پی برده بودند و همین فرمول، در کنار درخشش NU، موجب ورود تدریجی شماری از آنها به صنعت برنامه‌نویسی نرم‌افزارهای کاربردی شده بود، اما آنها فن آخر را از استاد نیاموخته بودند و آن، نوآوری و خلاقیت بود... .
کینگزبری با خنده می‌گوید: در آن زمان، سیستم پشتیبانی فنی ما به این ترتیب بود، 3 کارمند پیتر هر روز از ساعت 9 تا 12 و 13 تا 17 باید به پرسش‌های کاربران پاسخ می‌دادند، و چون قادر به پاسخگویی به همه مشکلات نبودند، پاسخ به پرسش‌های پیچیده‌تر را به ساعت 12 تا 13 موکول می‌کردند. زمانی که من به سمت تلفن می‌پریدم و به کاربران پاسخ‌های فنی و جامعی می‌دادم... او با طعنه نتیجه میگیرد: در قیاس با شرکت‌های دیگر، سیستم پشتیبانی فنی ما عالی نبود! .
در اواخر سال 1985 میلادی، اندک زمانی پس از انتشار نخستین نسخه از ویرایشگر پرتوان Norton Editor، نورتون یک مدیر بازرگانی را به منظور مدیریت امور شرکت استخدام کرد. کینگزبری با اشاره به آن اقدام، نتیجه میگیرد که پیتر هرگز در صدد مبدل شدن به یک رهبر خودکامه نبود، بلکه بیشتر در پی تمرکز روی علائق شخصی خود و ایفای نقش رهبری معنوی در مجموعه زیرفرمانش بود. او نورتون را شخصی به راستی بزرگ‌منش و ستودنی می‌داند: فلسفه شخصی نورتون، در جمله‌ای که بارها از او شنیدم خلاصه می‌شد « ما تا زمانی به کار خود ادامه می‌دهیم که برایمان لذت‌بخش باشد» چرا که مهم‌ترین جنبه برنامه‌نویسی برای او،اساساً لذت آن کار بود، و نه دست‌یابی به ثروت.
با این وجود، PNCI در 1985 به 5 میلیون دلار سود خالص دست یافته بود. در حقیقت در همین زمان بود که شرکت، نخستین نسخه از نرم‌افزار تاریخ‌ساز و جاودانه (NC) Norton Commander را منتشر کرد. قطعاً کاربران سیستم عامل Dos فراموش نکرده‌اند که محیط تاریک و کسالت‌آور این سیستم عامل که در عمل می‌بایست تمامی دستورات را در آن تایپ نمود، با عرضه NC به عنوان یک رابط کاربری بسیار قدرتمند و پر قابلیت در آن زمان، دچار چه تحول و انقلاب عظیمی شد و بهره‌گیری از کامپیوتر تا چه حد آسان و لذت‌بخش نمود ( در همین دوران، شرکت مایکروسافت به عنوان صاحب سیستم عامل Dos اقدام به عرضه یک واسط کاربری در قالب یک پوسته برای Dos نمود که نام آن را DosShell نهاد که حقیقتاً در مقایسه با NC جادوی پیتر نورتون، بسیار ابتدایی، ناقص و خنده‌دار بود و همین مسئله بر اهمیت و کار بزرگی که پیتر انجام داده بود، صحه می‌گذاشت).
NC در کنار NU، دو ستون اصلی موفقیت حیرت‌آور شرکت PNCI را تشکیل می‌دادند. بیگمان توانایی بی‌مانند NC، در تسهیل چشم‌گیر عملیات روزانه کاربران MS-Dos، آن نرم‌افزار و NC را به گل‌های سرسبد صنعت نرم‌افزار مبدل نمود. با این وصف، به باور کینگزبری، Norton Utilities هنوز هم پول‌سازترین فرآورده PNCI به شمار می‌رفت. در سال 1987، مدتی پس از انتشار NC، سود خالص PNCI به بیش از یازده میلیون دلار رسید. در این سال، شرکت PNCI در رتبه سی‌ودومین شرکت مستقل پردرآمد صنعت نرم‌افزار استاد. با این وجود، مشکلات ناشی از عدم گسترش شرکت به منظور افزایش سود در بلند مدت، کاملاً در مجموعه PNCI خودنمایی می‌کرد.
کینگزبری می‌گوید: شرکت ما تنها به محصولا ت خود متکی بود و منبع درآمد دیگری برای توسعه خود رد اختیار نداشت. این خودکفایی، البته مشکلاتی هم به همراه داشت. برای نمونه، ما همانند دیگر شرکت‌ها قادر به سرمایه‌گذاری گسترده نبودیم، به همین دلیل، معمولاً بین انتشار نگارش نوین هر برنامه ما، با نگارش پیشین، مدت زمان قابل توجهی فاصله می‌افتاد. زمانی بسیار بیشتر از فرآیند به هنگام سازی محصولات شرکت‌های دیگر. با این وصف، ما سرانجام ناچار به افزایش هزینههای سرمایه‌گذاری خود شدیم و واحد تحقیق و توسعه(Research & Ddevelopment) شرکت را راه‌اندازی کردیم. در این واحد، کینگزبری به همراه 2 برنامه‌نویس، مسئولیت گسترش طرح‌های نورتون را بر عهده داشتند. با این وصف به دلیل شمار اندک اعضای آن واحد (تنها 3 تن)، عملیات طراحی و تولید برنامه‌های گوناگون، همچنان بسیار وقت‌گیر بود، آنگونه که به گفته کینگزبری، تولید هر برنامه به جای 9 ماه، دست‌کم یک سال و نیم زمان می‌برد. با این وصف، وی معتقد است این ساختار کوچک، موجب نهایت تمرکز روی فرآیند طراحی و تولید محصولات به بالاترین کیفیت ممکن می‌گردید و به همین دلیل، بازار همواره در قبضه PNCI قرار داشت.
در این میان بی‌شک پشتکار نورتون در بازار نرم‌افزارهای کاربردی، حیرت‌انگیز بود. کینگزبری، به این عقیده نورتون اشاره می‌کند که برای تولید طرح‌های خوب، هرگز به مجموعه‌ای با عظمت و گستردگی Microsoft یا Borland نیاز نیست.
به هر صورت در این دوران، شهرت نورتون عالمگیر شده بود و در سال 1988، نورتون نگارش مقالات راهنما برای نشریات PC magazine و PC Week را متوقف ساخت، چرا که دیگر مجالی برای مقاله‌نویسی نداشت. این در حالی بود که در همان زمان، محصولات PNCI برنده جوایز رنگارنگ صنعت نرم‌افزار می‌شدند و نورتون موفق به دریافت عنوان "مدیر سال" از سوی موسسه Arthur Young And Venture شده بود. سود PNCI به 15 میلیون دلار بالغ شده بود و به رتبه 136 از فهرست 500 شرکت سودآور دارای رشد پرشتاب در سال دست یافته بود. اکنون زمان تبدیل شرکت به موسسه سهامی و ورود به بازارهای بورس جهانی فرا رسیده بود، کاری که علی‌رغم مخالفت شدید کینگزبری، انجام گرفت.
در سال 1989، سود شرکت به 25 میلیون دلار رسیده و کتاب‌های نورتون، ضمن فروش بیش از یک میلیون نسخه، به 14 زبان زنده جهان ترجمه شده بودند. با این همه، امکانات محدود PNCI در برابر حجم عظیم تقاضای بازار، به راستی ناچیز بود، و امکانات گسترش سریع شرکت از راه‌های متداول امکان‌پذیر می‌نمود.
پایان دهه استقلال، آغاز دهه ادغام
در ماه اگوست 1990 میلادی، سرانجام PNCI دربرابر تقاضای عظیم بازار تاب پایداری نیاورد و ادغام خود در شرکت Symantec را رسماً اعلام نمود. Symantec Corporation شرکتی نیرومند در بازار نرم‌افزار آمریکا بود که از زمان تاسیس در 1982، با سرعتی حیرت‌آور رشد کرده بود. کینگزبری فرآیند ادغام را راه مناسبی در برابر مشکلات شرکت در اواخر دهه 80 می‌داند: ادغام برای ما، یک هدیه واقعی بود، چرا که ما هرگز به ادغام به عنوان چاره‌ای برای حل مشکلات خود نیندیشیده بودیم و پیتر به عنوان راه چاره، تنها به ورود شرکت به بورس می‌اندیشید. با ادغام در Symantec، ما عملاً به هر 2 هدف دست یافتیم: هم هزینههای تحقیق و توسعه را به طور اساسی تامین نمودیم و هم از کانال Symantec به بازارهای بورس دست یافتیم. جیب‌ای ما عمیقاً پر از پول بود!
Symantec پیش از ادغام، دارای یک خط تولید مجهز برای طراحی و عرضه نرم‌افزار بود، امکاناتی که اینک تماماً در اختیار PNCI قرار گرفته بود. با ین وصف، دو شرکت در تمامی موارد با یکدیگر منطبق و سازگار نبودند و برای نمونه، در اثر فرایند ادغام، یک سوم از نیروی کار PNCI تعدیل شدند، واقعه‌ای که نورتون و کینگزبری، همواره از آن با تاسف یاد کرده‌ادن. با این وصف، اتحاد دو شرکت، انقلابی اساسی در سوددهی آنها به همراه داشت. کینگزبری در این باره توضیح می‌دهد: سود سالانه PNCI اندکی بیش از ادغام، نهایتاً به 40 میلیون می‌رسید، اما این سود پس از ادغام به 160 میلیون دلار در سال بالغ شد. البته، این مبلغ تنها سود متعلق به گروه نورتون را نشان می‌داد و سود سرشار به دست آمده در دیگر بخشهای Symantec در آن لحاظ نشده است.
این سود سرشار، البته در سایه مدیریت مناسب رهبران دو شرکت به دست آمد: بنا به توافق رهبران دو شرکت، گروه نورتون علی‌رغم ادغام در Symantec، همچنان به عنوان یک واحد کامل در مجموعه Symantec به حیات خود ادامه داده و به طراحی و تولید نرم‌افزارهای نورتون، مستقل از دیگر بخش‌ها ادامه داد: نخستین اقدام Symantec پس از ادغام، افزایش چشم‌گیر سرمایه‌گذاری روی طرح‌های نورتون بود. ما اکنون 10 برنامه‌نویس زبده صرفاً برای کار روی NU در اختیار داشتیم، و به اتکا همین امکانات، بسیار ساده‌تر و سریع‌تر از گذشته می‌توانستیم برنامه‌ریزی، طراحی و تولید نرم‌افزارهای نوین را انجام دهیم. هنر Symantec در همین برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری انبوه، بدون تلاش برای اعمال خودکامگی در مجموعه شرکت است که منجر به شکوفایی چشم‌گیر استعدادها و اندیشه‌ها می‌شود و به همین دلیل من هنوز این‌جا هستم! .
امروز، کینگزبری همچنان در مجموعه عظیم Symantec حضور دارد و به عنوان یکی از مدیران عالی رتبه شرکت، نقش اساسی در طراحی و هدایت طرح‌های نوین و تکمیل برنامه‌های پیشین ایفا می‌کند. لازم به ذکر است، Symantec توسط گوردون اویبنکز (Gordon E. Eubanks) اداره می‌شود، مردی که کینگزبری او را یک انسان فنی تمام عیار می‌نامد. به باور وی، کاربران نرم‌افزارهای نورتون بزرگ، آنها را بیش از هر چیز به دلیل اعتبار بی‌نظیر پیتر نورتون و کیفیت عالی محصولات Symantec می‌خرند، و این رمز موفقیت ماست.
روزگار کهولت نورتون بزرگ
شاید از خود بپرسید پس از ادغام دو شرکت، چه بر سر نابغه بزرگ آمد؟ حکایت جالبی است: او اکنون صاحب 11 درصد از سهام Symantec است. سهامی که ارزش آن به 100 میلیون دلار بالغ می‌شود. وی در عین حال عضو هیات مدیره آن شرکت است و همچنان در آن مجموعه، علی‌الخصوص در زمینه ارتباط با مردم – کاری که همیشه مشتاق انجام آن بوده است- و در قالب گروه‌های کاربری و شرکت در نمایشگاه‌های صنایع کامپیوتری، نقش عمده‌ای ایفا می‌نماید.
تصاویر Norton Pose مشهور وی (تصاویر نورتون با دستان گره کرده روی سینه که به دلیل اعتبار و محبوبیت بالایشان، به عنوان یک نشان تجاری (Trade Mark) رسمی در ایالات متحده آمریکا ثبت شده‌اند، تا سال 2001 روی جلد تمامی نرم‌افزارهای سری نورتون شرکت Symantec منتشر می‌شد و از آن پس، محصولات وی با بسته‌بندی نوینی به بازار عرضه شده‌اند. با این وجود، کینگزبری معتقد است نورتون همواره باید در مجموعه Symantec از جایگاه عالی برخوردار باشد، چرا که اعتبار نام او، شرط لازمی برای موفقیت هر طرح و فرآیند تولید نرم‌افزار است.
زندگی شخصی پیتر نورتون
در ابعاد شخصی، نورتون انسانی اندیشمند و دوست‌دار ادبیات، هنر و فلسفه است. او از سالها پیش به آیین بودایی گرویده است و برای نمونه، در مقطعی از زندگی کاری خود، یعنی در 1971 میلادی، تصاویر Norton Pose معروف خود را به همان سیاق، اما با سری تراشیده، به نشانه پذیرش آیین بودایی، تهیه و منتشر نمود. اگرچه نورتون و همسر سیاه‌پوستش، خانم آیلین هریس نورتون (Eileen Harris Norton) درسال 2000 از یکدیگر جدا شدند، اما همچنان به خاطر وجود وخترشان دیانا (Diana)، روابط مستحکمی با هم دارند و از چند سال پیش به این سو، با تاسیس بنیاد خانواده پیتر نورتون (Peter Norton Family Foundation) به پشتیبانی از جریان‌های هنر معاصر، از طریق حمایت مالی از هنرمندان جوان و صاحبان آثار هنری محض و غیر تجاری، اهتمام ورزیده‌اند.
آنان اکنون صاحب بزرگترین گنجینه هنر معاصر در ایالات متحده آمریکا هستند و مجله معتبر ART news، نام نورتون را در فهرست 200 مجموعه‌دار هنری بزرگ جهان ثبت نموده است. در سال 1998 میلادی، یک عملیات آمارگیری تخمینی، ارزش آثار موجود در گنجینه بنیاد خانواده نورتون را بین 300 تا 400 میلیون دلار برآورد کرده است. دفتر بنیاد خانواده نورتون در شهر ساحلی سانتا مونیکا (Santa Monica) از ایالت کالیفرنیا قرار دارد و هم‌اکنون، نوتون در شهر واشنگتن و خانواده وی در ایالت مینه‌سوتا اقامت دارند.
افزون بر همه این‌ها، در حال حاضر وی عضو هیئت مدیره، بنیاد هنری کالیفرنیا (California Institute of the Arts)، دانشگاه رید (مکان تحصیلش در سنین جوانی)، مدرسه کراس رودز (Crossroads School)، موزه هنر مدرن نیویورک (Museum of Modern Art in New York) و شرکت Acorn Technologies است.
در پایان به عنوان نمونه‌ای از فعالیت‌های هنری نورتون و دیدگاه او نسبت به اهیمت ادبیات و منزلت والای اهل ادب، می‌توان به خرید مجموعه 14 نامه عاشقانه، جروم دیوید سالینجر (J.D. Salinger) به خانم جویس مینارد (Joyce Maynard) اشاره کرد که در خلاف سال 1972 میلادی به رشته تحریر درآمده‌اند و خانم مینارد که در آن زمان 18 ساله بود، این مجموعه ارزشمند را درسال 1999 با انگیزه‌های مالی به حراج گذارد و پیتر نورتون، پس از خرید آن به قیمت 156 هزارو پانصد دلار، هدف از این اقدام خود را صرفاً ادای احترام و باز پس دادن نامه‌ها به نویسنده بزرگ و گوشه‌گیر رمان، ناطور دشت (The Catcher in the Rye) اعلام نمود! .
پیتر نورتون، بزرگ مردی است که با اتکا به شخصیت بلندمنش و والای خود در سایه تلاش و کوشش‌های بی‌پایان، به رفیع‌ترین قلل موفقیت در جهان دست یافت و نام خود را درتاریخ جاودانه ساخت. او بیگمان به همراه بیل‌گیتس، بزرگترین منبع الهام و الگوی هزاران برنامه‌نویس در اقصی نقاط کره زمین است. مردی که افزون بر کار تخصصی خود، ادبیات، هنر و فلسفه را دوست می‌دارد و از هیچ تلاشی برای یاری رسانی به نیازمندان و پشتیبانی از اندیشمندان فرو نمی‌گذارد. مردی که به معنای واقعی کلمه، یک استاد بزرگ است، اما نه تنها در زمینه کامپیوتر، بلکه یک استاد بزرگ در ابعاد گوناگون زندگی.
منبع:وبلاگ الایت