iranch
07-05-14, 18:09
دوشنبه ۱۵ اردیبهشت خبر دردناک و تأسف آوری منتشر شد: مرد افغانی گردن همسر و کودک دو ساله‌اش را به طرز فجیعی برید و آنان را کشت!
به دلیل ارتباطات و شناخت وسیعی که از مسائل اتباع افغان دارم. ابتدا حدس زدم شاید این حادثه در افغانستان رخ داده است ولی بعد معلوم شد، این جنایت فجیع در شهرک شهید باهنر مشهد به وقوع پیوسته است. با مراجعه به شبکه‌های خبری، وزارت کشور، استانداری خراسان و حتی وزارت خارجه، متوجه شدم که مسئولین ذیربط هیچ‌گونه واکنشی در قبال این موضوع نداشته‌اند و حتی آن را به عنوان یک خبر معمولی هم تلقی ننموده‌اند. درحالی که مسئله ریشه در یک بحران عمیق اجتماعی دارد که ظاهراً بعضی نهادهای مسئول سعی می‌کنند آن را نادیده بگیرند.
امروز افغان‌ها دیگر آن جمعیت عظیم پناهنده‌ای نیستند که در مقاطع حمله ارتش شوروی به آن کشور و یا حکومت طالبان به ایران گریختند. بلکه پس از گذشت ۳۵ سال، اینک نسل‌های دوم و سوم آن گروها در کشور حضور دارند، صاحب نظام و دولتی قانونی در افغانستان می‌باشند که روابط سیاسی مناسبی با دولت جمهوری اسلامی ایران دارند و دیگر هیچ خطر سیاسی آنان را تهدید نمی‌کند و براساس کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو باید به کشور خود باز گردند. اما شیب اقتصادی کشور آن‌ها به سوی ایران و ترانزیت به اروپا از این طریق در کنار اعمال سیاست‌های کج‌دار و مریض و نیاز کارفرمایان ایرانی به نیروی کار ارزان و... دلایل متعدد دیگر.
برنامه بازگشت داوطلبانه افغان‌ها را که طی سال‌های ۸۱ تا ۸۳ با موفقیت درحال انجام بود نه تنها کاملاً متوقف ساخته بلکه ورود غیرمجاز روزانه هزار تا هزار و پانصد افغان از مرزهای شرقی، مسلئه را پیچیده‌تر کرده، به گونه‌ای که تا یکی دو سال دیگر یک اقلیت چند میلیونی از افغان‌ها (مجاز و غیرمجاز)، قادر به تأثیرگذاری در همه شئون کشور خواهد بود.
ما در صدد پرداختن به دلایل این جنایت فجیع نیستیم، بلکه این حادثه، بهانه‌ای است برای هشدار مراجع به خطری که امنیت ملی را در آینده‌ای نه‌چندان دور تهدید می‌کند و آن زندگی و حضور صدها هزار انسان بی‌هویت در جامعه ما می‌باشد که نه آن‌ها را می‌شناسیم و نه می‌دانیم چه می‌کنند. فقط کافی است در همین شهر تهران وقتی در اتوبوسی سوار هستید و یا مترو و یا پیاده در خیابان‌ها حرکت می‌کنید، نگاهی به چهره اطرافیان خود بیاندازید یا اگر حوصله دارید، گشت و‌گذاری در مناطقی مثل: شهرری، اسلام‌شهر، رباط‌کریم... و حتی همین رفتگرهای زحمت‌کش شهرداری، کارگران طرح‌های عمرانی، نانوایی‌ها، دامداری‌ها و مرغداری‌ها و سنگ‌بری‌ها و باغ‌های انار و پسته و مجتمع‌های کشاورزی و... داشته باشید تا متوجه شوید وجود اتباع افغان پس از ۳۵ سال، واقعیتی است که باید آن را پذیرفت و مدیریت کرد و دست از نگاه موقتی‌بودن و در نتیجه سیاست‌های عجولانه و مقطعی برداشت.
آن‌ها همانند سایر اقلیت‌های مهاجر در کشورهای دیگر - مثل اتباع ترکیه در آلمان - یا نمونه‌های مشابه، باید با هویت روشن و شفاف و رعایت کلیه قوانین و مقررات اقامتی، کار، ازدواج و حتی تحصیل تابعیت، زندگی نمایند و این وضعیت که حاصل ۳۵ سال مهمان‌نوازی و خدمت ما به افغان‌ها را بشدت خدشه‌دار کرده است. پایان یابد.
جناب آقای رئیس جمهور! لطفا بررسی بفرمائید چرا این اقدام ضروری که طرح مکتوب آن با عنوان "سازمان ملی مهاجرت علیرغم تاکید رؤسای جمهورگذشته بر اجرایی شدن آن، حداقل ده‌سال است که بلاتکلیف می‌باشد؟ و از همه مهمتر در همین دولت کریمه جنابعالی مجددا طرح مذکور باهمکاری مشاور عالی شما کامل‌تر گردید و دراختیار وزیر محترم کشور، معاونت اجرایی ریاست جمهوری و مراجع دیگر قرار گرفت ولی بعد از گذشت ده‌ماه نتیجه‌ای به دست نیامده است؟ وبه راستی موانع تحقق این طرح اساسی از چه قدرتی برخوردار هستند که اراده دولت هم از پس آنان برنمی‌آید!
-----------------
شخصا از وجود این تعداد افغانی در کشور ایران ناراضی هستم و امیدوارم دولت جدید فکری به حال اینها و خروج از کشور چاره ای بیندیشند.
به دلیل ارتباطات و شناخت وسیعی که از مسائل اتباع افغان دارم. ابتدا حدس زدم شاید این حادثه در افغانستان رخ داده است ولی بعد معلوم شد، این جنایت فجیع در شهرک شهید باهنر مشهد به وقوع پیوسته است. با مراجعه به شبکه‌های خبری، وزارت کشور، استانداری خراسان و حتی وزارت خارجه، متوجه شدم که مسئولین ذیربط هیچ‌گونه واکنشی در قبال این موضوع نداشته‌اند و حتی آن را به عنوان یک خبر معمولی هم تلقی ننموده‌اند. درحالی که مسئله ریشه در یک بحران عمیق اجتماعی دارد که ظاهراً بعضی نهادهای مسئول سعی می‌کنند آن را نادیده بگیرند.
امروز افغان‌ها دیگر آن جمعیت عظیم پناهنده‌ای نیستند که در مقاطع حمله ارتش شوروی به آن کشور و یا حکومت طالبان به ایران گریختند. بلکه پس از گذشت ۳۵ سال، اینک نسل‌های دوم و سوم آن گروها در کشور حضور دارند، صاحب نظام و دولتی قانونی در افغانستان می‌باشند که روابط سیاسی مناسبی با دولت جمهوری اسلامی ایران دارند و دیگر هیچ خطر سیاسی آنان را تهدید نمی‌کند و براساس کنوانسیون ۱۹۵۱ ژنو باید به کشور خود باز گردند. اما شیب اقتصادی کشور آن‌ها به سوی ایران و ترانزیت به اروپا از این طریق در کنار اعمال سیاست‌های کج‌دار و مریض و نیاز کارفرمایان ایرانی به نیروی کار ارزان و... دلایل متعدد دیگر.
برنامه بازگشت داوطلبانه افغان‌ها را که طی سال‌های ۸۱ تا ۸۳ با موفقیت درحال انجام بود نه تنها کاملاً متوقف ساخته بلکه ورود غیرمجاز روزانه هزار تا هزار و پانصد افغان از مرزهای شرقی، مسلئه را پیچیده‌تر کرده، به گونه‌ای که تا یکی دو سال دیگر یک اقلیت چند میلیونی از افغان‌ها (مجاز و غیرمجاز)، قادر به تأثیرگذاری در همه شئون کشور خواهد بود.
ما در صدد پرداختن به دلایل این جنایت فجیع نیستیم، بلکه این حادثه، بهانه‌ای است برای هشدار مراجع به خطری که امنیت ملی را در آینده‌ای نه‌چندان دور تهدید می‌کند و آن زندگی و حضور صدها هزار انسان بی‌هویت در جامعه ما می‌باشد که نه آن‌ها را می‌شناسیم و نه می‌دانیم چه می‌کنند. فقط کافی است در همین شهر تهران وقتی در اتوبوسی سوار هستید و یا مترو و یا پیاده در خیابان‌ها حرکت می‌کنید، نگاهی به چهره اطرافیان خود بیاندازید یا اگر حوصله دارید، گشت و‌گذاری در مناطقی مثل: شهرری، اسلام‌شهر، رباط‌کریم... و حتی همین رفتگرهای زحمت‌کش شهرداری، کارگران طرح‌های عمرانی، نانوایی‌ها، دامداری‌ها و مرغداری‌ها و سنگ‌بری‌ها و باغ‌های انار و پسته و مجتمع‌های کشاورزی و... داشته باشید تا متوجه شوید وجود اتباع افغان پس از ۳۵ سال، واقعیتی است که باید آن را پذیرفت و مدیریت کرد و دست از نگاه موقتی‌بودن و در نتیجه سیاست‌های عجولانه و مقطعی برداشت.
آن‌ها همانند سایر اقلیت‌های مهاجر در کشورهای دیگر - مثل اتباع ترکیه در آلمان - یا نمونه‌های مشابه، باید با هویت روشن و شفاف و رعایت کلیه قوانین و مقررات اقامتی، کار، ازدواج و حتی تحصیل تابعیت، زندگی نمایند و این وضعیت که حاصل ۳۵ سال مهمان‌نوازی و خدمت ما به افغان‌ها را بشدت خدشه‌دار کرده است. پایان یابد.
جناب آقای رئیس جمهور! لطفا بررسی بفرمائید چرا این اقدام ضروری که طرح مکتوب آن با عنوان "سازمان ملی مهاجرت علیرغم تاکید رؤسای جمهورگذشته بر اجرایی شدن آن، حداقل ده‌سال است که بلاتکلیف می‌باشد؟ و از همه مهمتر در همین دولت کریمه جنابعالی مجددا طرح مذکور باهمکاری مشاور عالی شما کامل‌تر گردید و دراختیار وزیر محترم کشور، معاونت اجرایی ریاست جمهوری و مراجع دیگر قرار گرفت ولی بعد از گذشت ده‌ماه نتیجه‌ای به دست نیامده است؟ وبه راستی موانع تحقق این طرح اساسی از چه قدرتی برخوردار هستند که اراده دولت هم از پس آنان برنمی‌آید!
-----------------
شخصا از وجود این تعداد افغانی در کشور ایران ناراضی هستم و امیدوارم دولت جدید فکری به حال اینها و خروج از کشور چاره ای بیندیشند.