KING
08-04-07, 20:48
در سال جاری نه تنها اسمی از "اینترنت ملی" در بودجه پیشنهادی دولت برده نشد، بلكه حتی بودجهای به فناوری اطلاعات نیز اختصاص داده نشد تا وزارت ارتباطات بتواند از محل آن این پدیده نو را به عنوان اولین كشور در جهان به سرانجام رسانده و ادعای خلق اینترنت را در جهان داشته باشد!
این روزها دیگر صحبت از اینترنت ملی نیست. واژهای كه از زبان مدیران وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات در بهمنماه سال 84 مطرح و به نقل محافل كارشناسی و رسانهای تبدیل شد، این روزها خاموش مانده است.
بیش از یك سال از ابداع كلمه اینترنت ملی گذشته است؛ اما خبری از این ایده نوی دبیر شورایعالی فناوری اطلاعات برای رقابت با شبكه بیمرز اینترنت نیست.
"عبدالمجید ریاضی" كه نبود شبكه ملی را ضعف اصلی It درایران میدانست، آن روزها در حالی از اینترنت ملی به عنوان یك طرح مورد نیاز كشور نام میبرد كه فهم نسبی از مزایای اینترنت به عنوان یك شبكه جهانی اطلاعرسانی در كشور ایجاد شده بود.
اگرچه از زمان مطرح شدن اینترنت ملی كارشناسان بسیاری به نقد این پدیده پرداختند؛ اما پر واضح بود كه ایجاد نسخه ایرانی از اینترنت نه عملی است و نه منطقی و اگر قصد بر این بود كه به دلیل موضوعات هستهای ایران و شرایط سیاسی شبكهای در موازات اینترنت جهانی ایجاد شود، نیازی به انتخاب نام آن به عنوان اینترنت ملی نبود.
زمانی كه كارشناسان فناوری اطلاعات بر این باور بودند كه اینترنت در سطح كشور به تنهایی قابل راهاندازی نیست و مطرح كردن اینترنت ملی بدون داشتن دیتاسنتر ملی محال است، این مدیران تراز اول وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات بودند كه به دفاع از استقرار یك اینترنت كشوری برخاستند و سنگش را به سینه زدند.
اما این دفاع تنها در یك بازه زمانی كوتاه مدت شكل گرفت و پس از رد درخواست بودجه آن توسط مجلس در سال 85 به دلیل توجیه نبودن مفهوم این طرح، به دست فراموشی سپرده شد.
به عقیده بسیاری از كارشناسان در آن زمان شبكه اینترنت ملی كه كمكم به شبكه ملی اینترنت تغییر نام داد همان شبكه ملی دیتا بود كه سالها در حال راهاندازی است و پروژهای كه تنها مانع انتقال اطلاعات به خارج از كشور شود متفاوت از شبكه اینترنت ملی است.
واقعیت آن است كه نسخه ایرانی اینترنت در جهت قطع نیاز از وابستگی به كشورهای دیگر، حركت به سوی برنامهریزی در جهت سانسور اطلاعات منتشر شده در اینترنت و ورود آن به كشور از طریق چند لایه كردن ورود اطلاعات به رایانه كاربران داخلی براساس معیارهای خاص مطرح شد؛ اما همانند اكثر طرحهای وزارت ارتباطات در حد حرف باقی ماند و كمكم به دست فراموشی سپرده شد و شاید تنها یك بار خبری از ارائه طرح مفهومی اولیه آن از سوی مركز تحقیقات مخابرات ایران به گوش رسید كه آن هم فقط در حد یك خبر بود.
به هر حال و با توجه به ناتمام ماندن و به تاریخ پیوستن طرحهای عظیمی كه در كشور ما عناوین ملی بر دوش میكشند، واضح بود كه پروژه اینترنت ملی نیز در حد و اندازه همین حرف و حدیث باقی خواهد ماند!
منبع : Itna
این روزها دیگر صحبت از اینترنت ملی نیست. واژهای كه از زبان مدیران وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات در بهمنماه سال 84 مطرح و به نقل محافل كارشناسی و رسانهای تبدیل شد، این روزها خاموش مانده است.
بیش از یك سال از ابداع كلمه اینترنت ملی گذشته است؛ اما خبری از این ایده نوی دبیر شورایعالی فناوری اطلاعات برای رقابت با شبكه بیمرز اینترنت نیست.
"عبدالمجید ریاضی" كه نبود شبكه ملی را ضعف اصلی It درایران میدانست، آن روزها در حالی از اینترنت ملی به عنوان یك طرح مورد نیاز كشور نام میبرد كه فهم نسبی از مزایای اینترنت به عنوان یك شبكه جهانی اطلاعرسانی در كشور ایجاد شده بود.
اگرچه از زمان مطرح شدن اینترنت ملی كارشناسان بسیاری به نقد این پدیده پرداختند؛ اما پر واضح بود كه ایجاد نسخه ایرانی از اینترنت نه عملی است و نه منطقی و اگر قصد بر این بود كه به دلیل موضوعات هستهای ایران و شرایط سیاسی شبكهای در موازات اینترنت جهانی ایجاد شود، نیازی به انتخاب نام آن به عنوان اینترنت ملی نبود.
زمانی كه كارشناسان فناوری اطلاعات بر این باور بودند كه اینترنت در سطح كشور به تنهایی قابل راهاندازی نیست و مطرح كردن اینترنت ملی بدون داشتن دیتاسنتر ملی محال است، این مدیران تراز اول وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات بودند كه به دفاع از استقرار یك اینترنت كشوری برخاستند و سنگش را به سینه زدند.
اما این دفاع تنها در یك بازه زمانی كوتاه مدت شكل گرفت و پس از رد درخواست بودجه آن توسط مجلس در سال 85 به دلیل توجیه نبودن مفهوم این طرح، به دست فراموشی سپرده شد.
به عقیده بسیاری از كارشناسان در آن زمان شبكه اینترنت ملی كه كمكم به شبكه ملی اینترنت تغییر نام داد همان شبكه ملی دیتا بود كه سالها در حال راهاندازی است و پروژهای كه تنها مانع انتقال اطلاعات به خارج از كشور شود متفاوت از شبكه اینترنت ملی است.
واقعیت آن است كه نسخه ایرانی اینترنت در جهت قطع نیاز از وابستگی به كشورهای دیگر، حركت به سوی برنامهریزی در جهت سانسور اطلاعات منتشر شده در اینترنت و ورود آن به كشور از طریق چند لایه كردن ورود اطلاعات به رایانه كاربران داخلی براساس معیارهای خاص مطرح شد؛ اما همانند اكثر طرحهای وزارت ارتباطات در حد حرف باقی ماند و كمكم به دست فراموشی سپرده شد و شاید تنها یك بار خبری از ارائه طرح مفهومی اولیه آن از سوی مركز تحقیقات مخابرات ایران به گوش رسید كه آن هم فقط در حد یك خبر بود.
به هر حال و با توجه به ناتمام ماندن و به تاریخ پیوستن طرحهای عظیمی كه در كشور ما عناوین ملی بر دوش میكشند، واضح بود كه پروژه اینترنت ملی نیز در حد و اندازه همین حرف و حدیث باقی خواهد ماند!
منبع : Itna