K1LOU
29-08-09, 14:11
«اگر بلایی سرم بیاید، اگر روزی برسد که زنده نباشم، چه بر سر وبلاگم می‌آید؟! آیا کسی مواظب وبلاگم خواهد بود؟!» شاید هر وبلاگ‌نویسی، در برهه‌ای از زمان، این سوال را به شیوه مشابهی از خودش پرسیده باشد. اما پرسش کلی‌تر این است که تکلیف مایملک آنلاین ما بعد از مرگمان، چه می‌شود؟ چگونه به افراد خانواده بگوییم که ما صاحب چه اکانت‌هایی در چه سرویس‌های اینترنتی بوده‌ایم؟ دوست داریم بعد از مرگ، آنها با این اکانت‌ها چه کنند؟ چگونه پسوردهای مورد را به دوستان یا خانواده خود منتقل کنیم؟
به گزارش سرویس نگاهی به وبلاگ‌های خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در ادامه مطلب وبلاگی به نشانی 1pezeshk.com آمده است: حالا که همه چیز دیجیتال شده، چقدر خوب می‌شد که آدم می‌توانست وصیت‌نامه دیجیتال بنویسد، ایمیل‌هایی تنظیم کند که به اشخاص مورد نظر بعد فوت، فرستاده شود. تازه ممکن است بعضی از این حساب‌های کاربری، جنبه مادی هم داشته باشند و مثلا آدم بخواهد، پسورد Paypall اش را به شیوه ایمنی به اطلاع بازماندگان خود برساند.
تایم در مقاله جالبی همین سوال را مطرح کرده است.
در ادامه این یاداشت در ترجمه این مقاله، با اندکی تلخیص و تغییر، آمده است: خانم «پم ویس» Pam Weiss تا قبل از مرگ دخترش در جریان یک تصادف در اوایل سال 2007، هیچ وقت از فیس‌بوک استفاده نمی‌کرد. تا آن هنگام، او تصور می‌کرد که فیس‌بوک، سایتی مخصوص جوانان است، جوانانی مثل دخترش -«ایمی» Amy- تا پیش از مرگ، دانشجوی دانشگاه UCLA بود.
اما وقتی که خانم ویس متوجه شد که دخترش اکانتی در فیس‌بوک دارد، نظرش عوض شد، کاربر این سایت شد و این شبکه اجتماعی را برای یافتن عکس‌های دخترش جستجو کرد. او به چیزی که در نظر داشت، رسید و فراتر از آن او توانست با دوستان آنلاین دخترش در این سایت، ارتباط برقرار کند، آنها خاطراتی را که از ایمی داشتند، با هم مرور کردند و به کمک هم و با خواندن چیزهایی که ایمی نوشته بود، دریافتند که او چه آرزوهایی در زمان حیات داشته است.
خانم ویس وقتی که فهمید، دخترش، اثرات مثبت زیادی روی اطرافیانش، داشت، خشنود شد. اما اگر فیس‌بوک نبود یا در صورتی که او از عضویت دخترش در این سایت، مطلع نبود، او متوجه هیچ کدام از این نکات نمی‌شد.
زندگی آنلاین، جزئی از شخصیت ما را می‌سازد و خانم ویس هم مسحور این جنبه از زندگی دخترش شده بود. اما به زودی او با دشواری جدید مواجه شد: فیس‌بوک بعد از سه ماه، به خاطر فعال نبودن ایمی در این وب‌سایت، حساب کاربری‌اش را بست. اما به زودی با درخواست مادر ایمی و همکلاسی‌هایش، فیس‌بوک تصمیم گرفت، پروفایل او را احیا کند و با حذف قسمت‌هایی که فقط به درد کاربران زنده فعال می‌خورد، مجددا پروفایل را در دسترس دوستان ایمی، قرار بدهد.
در ایران، کاربران فعال اینترنت، بیشتر جوانان هستند، اما در آمریکا و کشورهای غربی، سالخوردگان هم بخش غیر قابل صرف‌نظری از جمعیت آنلاین را تشکیل می‌دهند. با درگذشت این کاربران، مسئولان سایت‌های مختلف، چندی است که با پرسش دشوار دست و پنجه نرم می‌کنند: با اطلاعات کاربران فوت‌شده چه باید کرد؟!
این روزها ما خواسته و ناخواسته، بخشی زیادی از خاطراتمان را آنلاین می‌کنیم. زمانی با فوت یک شخص، بازماندگان او می‌توانستند نامه‌ها و عکس‌ها او را به راحتی پیدا کنند و دفترچه خاطراتش را بخوانند، اما در دنیای امروز موضوع به این سادگی‌ها نیست. اصلا خیلی از وابستگان یک متوفی از حساب‌های کاربری یک شخص در سایت‌های مختلف، پسوردهای او، وبلاگش یا گالری‌های آنلاین شخصی، که او در زمان حیات درست کرده، مطلع نیستند. پس با فوت یک شخص، می‌توان انتظار داشت که این خاطرات دیجیتال برای همیشه، مدفون شوند.
فیس‌بوک، پروفایل اعضای فوت‌شده را تنها برای دوستان آنلاین او، سر پا نگاه می‌دارد. مای‌اسپیس، خوشبختانه، چنین محدودیتی ندارد و همه اعضایش می‌توانند پروفایل فوت‌شده‌ها را ببینند. فلیکر و سرویس وبلاگ‌نویسی LiveJournal، بعد از فوت یک کاربر، حساب‌هایش را معلق می‌کنند، اما همچنان اطلاعات او را آنلاین نگه می‌دارند. فلیکر در این میان، بعد از فوت یک کاربر نه به دوستان و نه به خانواده او، اجازه دیدن عکس‌های خصوصی‌اش را نمی‌دهد.
سرویس‌های ایمیل یاهو، جی‌میل و هات‌میل، تحت شرایطی و در صورت تأیید فوت یک کاربر، با درخواست خانواده‌اش، ایمیل‌های او را روی یک CD، به آنها تحویل می‌دهند.
بنابراین، همان طوری که می‌بینید، خانواده شما، در صورت فوت شما، برای دسترسی به اطلاعات آنلاین شما، بسیار به زحمت خواهند افتاد! پس بد نیست که خودتان دست به کار شوید و از همین حالا راهی برای مدیریت توشه آنلاین خود بعد از مرگ بجویید!
خوشبختانه سایت‌هایی هستند که این کار را البته با گرفتن مبلغ ناچیزی پول، ممکن می‌کنند. به کمک این سایت‌ها شما می‌توانید پسورد خودتان در سایت‌های مختلف را ذخیره‌سازی کنید، تا بعد از فوت در اختیار بازماندگانتان قرار گیرد. شما می‌توانید علاوه بر این، فایل هم در این سایت‌ها ذخیره کنید و نامه‌هایی برای ارسال به اشخاص مورد نظر، در این سایت قرار بدهید.
سایت‌های Legacy Locker، Asset Lock، Deathswitch نمونه‌هایی از این سایت‌ها هستند.
سایت Deathswitch به کاربران خود اجازه می‌دهد که یک وصیت آنلاین بنویسند، به این ترتیب که کاربران این سایت، می‌توانند در متنی دستورالعمل‌های مورد نظرشان در مورد چگونگی آیین تدفینشان را بنویسند، همچنین آنها می‌توانند اسراری که بر سینه‌شان سنگینی می‌کند و دوست دارند، بعد از مرگ افشا شوند، در این سایت بیاورند!
مناابع . ايسنا
سافت گذر
وبلگ يك پزشك
به گزارش سرویس نگاهی به وبلاگ‌های خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، در ادامه مطلب وبلاگی به نشانی 1pezeshk.com آمده است: حالا که همه چیز دیجیتال شده، چقدر خوب می‌شد که آدم می‌توانست وصیت‌نامه دیجیتال بنویسد، ایمیل‌هایی تنظیم کند که به اشخاص مورد نظر بعد فوت، فرستاده شود. تازه ممکن است بعضی از این حساب‌های کاربری، جنبه مادی هم داشته باشند و مثلا آدم بخواهد، پسورد Paypall اش را به شیوه ایمنی به اطلاع بازماندگان خود برساند.
تایم در مقاله جالبی همین سوال را مطرح کرده است.
در ادامه این یاداشت در ترجمه این مقاله، با اندکی تلخیص و تغییر، آمده است: خانم «پم ویس» Pam Weiss تا قبل از مرگ دخترش در جریان یک تصادف در اوایل سال 2007، هیچ وقت از فیس‌بوک استفاده نمی‌کرد. تا آن هنگام، او تصور می‌کرد که فیس‌بوک، سایتی مخصوص جوانان است، جوانانی مثل دخترش -«ایمی» Amy- تا پیش از مرگ، دانشجوی دانشگاه UCLA بود.
اما وقتی که خانم ویس متوجه شد که دخترش اکانتی در فیس‌بوک دارد، نظرش عوض شد، کاربر این سایت شد و این شبکه اجتماعی را برای یافتن عکس‌های دخترش جستجو کرد. او به چیزی که در نظر داشت، رسید و فراتر از آن او توانست با دوستان آنلاین دخترش در این سایت، ارتباط برقرار کند، آنها خاطراتی را که از ایمی داشتند، با هم مرور کردند و به کمک هم و با خواندن چیزهایی که ایمی نوشته بود، دریافتند که او چه آرزوهایی در زمان حیات داشته است.
خانم ویس وقتی که فهمید، دخترش، اثرات مثبت زیادی روی اطرافیانش، داشت، خشنود شد. اما اگر فیس‌بوک نبود یا در صورتی که او از عضویت دخترش در این سایت، مطلع نبود، او متوجه هیچ کدام از این نکات نمی‌شد.
زندگی آنلاین، جزئی از شخصیت ما را می‌سازد و خانم ویس هم مسحور این جنبه از زندگی دخترش شده بود. اما به زودی او با دشواری جدید مواجه شد: فیس‌بوک بعد از سه ماه، به خاطر فعال نبودن ایمی در این وب‌سایت، حساب کاربری‌اش را بست. اما به زودی با درخواست مادر ایمی و همکلاسی‌هایش، فیس‌بوک تصمیم گرفت، پروفایل او را احیا کند و با حذف قسمت‌هایی که فقط به درد کاربران زنده فعال می‌خورد، مجددا پروفایل را در دسترس دوستان ایمی، قرار بدهد.
در ایران، کاربران فعال اینترنت، بیشتر جوانان هستند، اما در آمریکا و کشورهای غربی، سالخوردگان هم بخش غیر قابل صرف‌نظری از جمعیت آنلاین را تشکیل می‌دهند. با درگذشت این کاربران، مسئولان سایت‌های مختلف، چندی است که با پرسش دشوار دست و پنجه نرم می‌کنند: با اطلاعات کاربران فوت‌شده چه باید کرد؟!
این روزها ما خواسته و ناخواسته، بخشی زیادی از خاطراتمان را آنلاین می‌کنیم. زمانی با فوت یک شخص، بازماندگان او می‌توانستند نامه‌ها و عکس‌ها او را به راحتی پیدا کنند و دفترچه خاطراتش را بخوانند، اما در دنیای امروز موضوع به این سادگی‌ها نیست. اصلا خیلی از وابستگان یک متوفی از حساب‌های کاربری یک شخص در سایت‌های مختلف، پسوردهای او، وبلاگش یا گالری‌های آنلاین شخصی، که او در زمان حیات درست کرده، مطلع نیستند. پس با فوت یک شخص، می‌توان انتظار داشت که این خاطرات دیجیتال برای همیشه، مدفون شوند.
فیس‌بوک، پروفایل اعضای فوت‌شده را تنها برای دوستان آنلاین او، سر پا نگاه می‌دارد. مای‌اسپیس، خوشبختانه، چنین محدودیتی ندارد و همه اعضایش می‌توانند پروفایل فوت‌شده‌ها را ببینند. فلیکر و سرویس وبلاگ‌نویسی LiveJournal، بعد از فوت یک کاربر، حساب‌هایش را معلق می‌کنند، اما همچنان اطلاعات او را آنلاین نگه می‌دارند. فلیکر در این میان، بعد از فوت یک کاربر نه به دوستان و نه به خانواده او، اجازه دیدن عکس‌های خصوصی‌اش را نمی‌دهد.
سرویس‌های ایمیل یاهو، جی‌میل و هات‌میل، تحت شرایطی و در صورت تأیید فوت یک کاربر، با درخواست خانواده‌اش، ایمیل‌های او را روی یک CD، به آنها تحویل می‌دهند.
بنابراین، همان طوری که می‌بینید، خانواده شما، در صورت فوت شما، برای دسترسی به اطلاعات آنلاین شما، بسیار به زحمت خواهند افتاد! پس بد نیست که خودتان دست به کار شوید و از همین حالا راهی برای مدیریت توشه آنلاین خود بعد از مرگ بجویید!
خوشبختانه سایت‌هایی هستند که این کار را البته با گرفتن مبلغ ناچیزی پول، ممکن می‌کنند. به کمک این سایت‌ها شما می‌توانید پسورد خودتان در سایت‌های مختلف را ذخیره‌سازی کنید، تا بعد از فوت در اختیار بازماندگانتان قرار گیرد. شما می‌توانید علاوه بر این، فایل هم در این سایت‌ها ذخیره کنید و نامه‌هایی برای ارسال به اشخاص مورد نظر، در این سایت قرار بدهید.
سایت‌های Legacy Locker، Asset Lock، Deathswitch نمونه‌هایی از این سایت‌ها هستند.
سایت Deathswitch به کاربران خود اجازه می‌دهد که یک وصیت آنلاین بنویسند، به این ترتیب که کاربران این سایت، می‌توانند در متنی دستورالعمل‌های مورد نظرشان در مورد چگونگی آیین تدفینشان را بنویسند، همچنین آنها می‌توانند اسراری که بر سینه‌شان سنگینی می‌کند و دوست دارند، بعد از مرگ افشا شوند، در این سایت بیاورند!
مناابع . ايسنا
سافت گذر
وبلگ يك پزشك