Trance
29-03-09, 20:09
آنچه كه اينتل آن را يك معماري جديد ميخواند در واقع چيز جديدي نيست؛ براي آنهايي كه تحولات پردازندههاي مختلف را در سالهاي اخير دنبال كردهاند، طرح كلي معماري i7، صرفنظر از برخي جزئيات و جدا از پارهاي ابتكارات، يادآور معماري Alpha EV7 است كه در زمان خود يك انقلاب واقعي محسوب ميشد. بعد از فروپاشي تيم نخبگان DEC (كه خود داستاني خواندني است) بسياري از نوآوريهاي آنها از سوي شركتهايي چون اينتل و AMD به كار گرفته شد.
از اين موضوع كه بگذريم، i7 با توجه به سير تكامل پردازندههاي x86 يك ريزمعماري جديد و قدرتمند محسوب ميشود. معماري جالبي كه يكي از جنبههاي اهميتش (در كنار بحث افزايش كارايي) مقياسپذيري و ماجولار بودن آن است. اينتل با حفظ رويكرد قبلي، معماري انعطافپذيري را طراحي كرده كه براي كاربردها و مصارف مختلف قابل استفاده است.
پردازندههاي مبتني بر i7 داراي دو تا هشت هسته (كه در تمام نمونهها همگي روي يك die قرار گرفتهاند) هستند. اينتل با حفظ ساختار كلي هستههاي معماري Core2 و انجام بهينهسازيهايي روي آن كارايي هر هسته را افزايش داده است.
اما، مهمترين تغيير معماري i7 جانشين شدن يك گذرگاه ارتباطي جديد با نام QPI (سرنام Quick PathInterconnect) به جاي FSB است. ضعف FSB براي محاسبات سنگين (چه از نظر پهنايباند و چه از نظر مقياسپذيري) از مدتها پيش احساس ميشد. اينتل با اضافه كردن QPI، كه شباهت زيادي به Hypertransport، دارد اين مشكل را برطرف كرده است.
QPI (كه پيشتر با نام CSI شناخته ميشد) گذرگاهي دوطرفه (bi-directional) با پهناي باند بالا و تأخير (Latancy) پايين است. نرخ انتقال داده در هر مسير به 8/12 گيگابايت در ثانيه ميرسد. به اين ترتيب، در يك گذرگاه QPI دو طرفه اين نرخ انتقال به 6/25 گيگابايت در ثانيه خواهد رسيد (دو برابر FSB با فركانس 1600 مگاهرتز). افزون بر اين، مقياسپذيري معماري جديد اجازه ميدهد تا بسته به نياز از يك تا چند لينك QPI در پردازندههاي i7 استفاده كرد.
يكي ديگر از تغييرات مهم i7 تعبيه يك كنترلر حافظه داخلي است. AMD نيز چند سال قبل با اين اقدام تأخيرهاي حافظه را به ميزان قابل توجهي كاهش داده است. پردازندههاي i7 در آغاز از حافظههاي DDR3 پشتيباني خواهند كرد و انتظار ميرود كه پشتيباني از FD-DIMM نيز در مراحل بعدي اضافه شود.
بازگشت Hyperthreading (نام تجاري اينتل براي فناوري Simultaneaus multi Threading)، كه امكان واكشي (fetching) دستورالعملها از دو thread را به صورت همزمان فراهم ميكند، به پردازندههاي اينتل همراه با i7 از ديگر تغييرات جالب توجه آن است.
افزون بر اينها، اضافه شدن L3 cache، بهبود قابليت مديريت مصرف برق، ارتقاي فناوري مجازيسازي سختافزاري، اوركلاك شدن خودكار يك هسته براي افزايش كارايي نرمافزارهايي كه براي چند هسته بهينه نشدهاند از ديگر ويژگيهاي جديد i7 محسوب ميشوند.
اما با معرفي رسمي Core i7، كه پيشتر با نام رمز Nehalem شناخته ميشد و انتشار جزئيات فني آن، چشمانداز تقريباً واضحي از وضعيت پردازندههاي موبايل، دسكتاپ و سرور اين شركت ترسيم شده است. اينتل در آغاز، نمونههاي ويژه كامپيوترهاي رده بالا و ايستگاههاي كاري دو پردازندهاي i7 را عرضه خواهد كرد و در سال 2009 خط توليد آن را به حوزههاي ديگر، از جمله نمونههاي ويژه نوتبوكها، گسترش خواهد داد.
اين طور كه شواهد نشان ميدهند؛ اينتل با عرضه i7 همچنان در مسير قانون مور گام برميدارد و به وعدههاي خود در افزايش كارايي پردازندهها جامه عمل پوشانده است. بيترديد اين موضوع براي كاربران ارزشمند خواهد بود. اما اين تمام ماجرا نيست؛ حالا حضور يك AMD قدرتمند ميتواند يكنواختي فعلي حاكم بر دنياي پردازندهها را در رسته x86 بههم بزند.
عصر شبکه
از اين موضوع كه بگذريم، i7 با توجه به سير تكامل پردازندههاي x86 يك ريزمعماري جديد و قدرتمند محسوب ميشود. معماري جالبي كه يكي از جنبههاي اهميتش (در كنار بحث افزايش كارايي) مقياسپذيري و ماجولار بودن آن است. اينتل با حفظ رويكرد قبلي، معماري انعطافپذيري را طراحي كرده كه براي كاربردها و مصارف مختلف قابل استفاده است.
پردازندههاي مبتني بر i7 داراي دو تا هشت هسته (كه در تمام نمونهها همگي روي يك die قرار گرفتهاند) هستند. اينتل با حفظ ساختار كلي هستههاي معماري Core2 و انجام بهينهسازيهايي روي آن كارايي هر هسته را افزايش داده است.
اما، مهمترين تغيير معماري i7 جانشين شدن يك گذرگاه ارتباطي جديد با نام QPI (سرنام Quick PathInterconnect) به جاي FSB است. ضعف FSB براي محاسبات سنگين (چه از نظر پهنايباند و چه از نظر مقياسپذيري) از مدتها پيش احساس ميشد. اينتل با اضافه كردن QPI، كه شباهت زيادي به Hypertransport، دارد اين مشكل را برطرف كرده است.
QPI (كه پيشتر با نام CSI شناخته ميشد) گذرگاهي دوطرفه (bi-directional) با پهناي باند بالا و تأخير (Latancy) پايين است. نرخ انتقال داده در هر مسير به 8/12 گيگابايت در ثانيه ميرسد. به اين ترتيب، در يك گذرگاه QPI دو طرفه اين نرخ انتقال به 6/25 گيگابايت در ثانيه خواهد رسيد (دو برابر FSB با فركانس 1600 مگاهرتز). افزون بر اين، مقياسپذيري معماري جديد اجازه ميدهد تا بسته به نياز از يك تا چند لينك QPI در پردازندههاي i7 استفاده كرد.
يكي ديگر از تغييرات مهم i7 تعبيه يك كنترلر حافظه داخلي است. AMD نيز چند سال قبل با اين اقدام تأخيرهاي حافظه را به ميزان قابل توجهي كاهش داده است. پردازندههاي i7 در آغاز از حافظههاي DDR3 پشتيباني خواهند كرد و انتظار ميرود كه پشتيباني از FD-DIMM نيز در مراحل بعدي اضافه شود.
بازگشت Hyperthreading (نام تجاري اينتل براي فناوري Simultaneaus multi Threading)، كه امكان واكشي (fetching) دستورالعملها از دو thread را به صورت همزمان فراهم ميكند، به پردازندههاي اينتل همراه با i7 از ديگر تغييرات جالب توجه آن است.
افزون بر اينها، اضافه شدن L3 cache، بهبود قابليت مديريت مصرف برق، ارتقاي فناوري مجازيسازي سختافزاري، اوركلاك شدن خودكار يك هسته براي افزايش كارايي نرمافزارهايي كه براي چند هسته بهينه نشدهاند از ديگر ويژگيهاي جديد i7 محسوب ميشوند.
اما با معرفي رسمي Core i7، كه پيشتر با نام رمز Nehalem شناخته ميشد و انتشار جزئيات فني آن، چشمانداز تقريباً واضحي از وضعيت پردازندههاي موبايل، دسكتاپ و سرور اين شركت ترسيم شده است. اينتل در آغاز، نمونههاي ويژه كامپيوترهاي رده بالا و ايستگاههاي كاري دو پردازندهاي i7 را عرضه خواهد كرد و در سال 2009 خط توليد آن را به حوزههاي ديگر، از جمله نمونههاي ويژه نوتبوكها، گسترش خواهد داد.
اين طور كه شواهد نشان ميدهند؛ اينتل با عرضه i7 همچنان در مسير قانون مور گام برميدارد و به وعدههاي خود در افزايش كارايي پردازندهها جامه عمل پوشانده است. بيترديد اين موضوع براي كاربران ارزشمند خواهد بود. اما اين تمام ماجرا نيست؛ حالا حضور يك AMD قدرتمند ميتواند يكنواختي فعلي حاكم بر دنياي پردازندهها را در رسته x86 بههم بزند.
عصر شبکه